Δεν ήταν ένα τυχαίο βράδυ το χθεσινό. Δεν ήταν μια τυχαία επιτυχία του ΠΑΟΚ. Δεν ήταν ένα τυχαίο αποτέλεσμα. Δεν ήταν μια τυχαία πανηγυρική διάθεση. Δεν ήταν μια συνηθισμένη εκπλήρωση στόχου. Δεν ήταν τυχαία τα επινίκια. Τίποτα δεν ήταν τυχαίο. Ήταν μια νύχτα που μπορεί να τα αλλάξει όλα στον Δικέφαλο. Μια νύχτα αποδείξεων, μια νύχτα επιβράβευσης, μια νύχτα δικαίωσης, μια νύχτα-ορόσημο, μια νύχτα-γέφυρα σε μια άλλη εποχή.
Όλα αυτά, όχι γιατί ο ΠΑΟΚ κατέκτησε την πρώτη θέση στα play off. Όχι γιατί τελείωσε αήττητος τη διαδικασία. Όχι γιατί ξεκίνησε αυτήν όντας σε μειονεκτική θέση. Όχι γιατί κατετάγη δεύτερος στο πρωτάθλημα. Όχι γιατί πήρε ένα εισιτήριο για τον τρίτο προκριματικό γύρο του Champions League.
Η χθεσινή βραδιά μπορεί να αποδειχθεί κομβική για τη συνειδητοποίηση ότι ενωμένη η ομάδα μπορεί να πετύχει πολλά. Όταν πιστέψει κάτι, όταν βάλει στόχο σε κάτι, όταν συσπειρωθεί γύρω από αυτό και διώξει την αρνητική ενέργεια, τότε το πιο πιθανό είναι να το κατακτήσει. Η δυναμική του κόσμου, της φανέλας και της ενέργειας που μπορεί να βγάλει αυτός ο σύλλογος – απαγκιστρωμένος από προκαταλήψεις, μικροσυμφέροντα, μιζέρια και θεωρίες συνωμοσίας – είναι τόσο μεγάλη που ελάχιστα πράγματα μπορούν να τον σταματήσουν.
Η Τούμπα χθες έσφυζε από ζωή, από θετική ενέργεια κι από όρεξη. Ο κόσμος δεν απογοητεύτηκε, δε φοβήθηκε, δεν αγχώθηκε. Στο ημίχρονο, η θύρα 4 χόρευε σε ρυθμούς “αμπαλαέα”. Κι ας ήταν το σκορ εύθραυστο. Μπορούσε να γίνει το ο,τιδήποτε. Όπως στη φάση του Πέτριτς στο 86′. Όχι όμως. Δεν μπορούσε η ανωτερότητα που έδειξε ο ΠΑΟΚ όλο αυτό το διάστημα, η πίστη και η οργάνωση για τον στόχο, να πάει στράφι με μια μόνο ευκαιρία του αντιπάλου.
Και μιας και γίνεται αναφορά στη φάση του Πέτριτς… Κάποτε, ο Παναγιώτης Γλύκος είχε “στερήσει” από τον ΠΑΟΚ έναν τελικό κυπέλλου. Χθες, του “θεώρησε” το εισιτήριο για το Champions League. Γιατί το ποδόσφαιρο δεν είναι μόνο τακτικές, φίλαθλοι και ομάδες. Το ποδόσφαιρο βγάζει ήρωες και τραγικά μοιραίους. Βγάζει αυτές τις ωραίες ιστορίες που πάντα έχεις να θυμάσαι. Δε μου καίγεται καρφί αν θα παραμείνει ή θα φύγει από τον ΠΑΟΚ. Χθες όμως, ο τερματοφύλακας του Δικεφάλου έκανε την απόκρουση της ζωής του…
Πάμε παρακάτω. Στο κεφάλαιο Ίβιτς που άνοιξε πλέον για τα καλά από χθες. Όπως έγραψα και στο προηγούμενο blog, θα ήταν δύσκολο να τον… κουνήσει κάποιος από την άκρη του πάγκου μετά από όσα κατάφερε σε τόσο σύντομο χρονικό διάστημα. Δεν ξέρω αν είναι επιλογή ρίσκου ή όχι. Δεν ξέρω αν ήταν μια επιλογή χαράς ή πλάνου από τον Ιβάν Σαββίδη. Αυτό που ξέρω ότι ο ΠΑΟΚ για πρώτη φορά, επί των ημερών του νέου μεγαλομετόχου του, θα συνεχίσει τη νέα σεζόν με τον προπονητή που τέλειωσε την προηγούμενη! Θα είναι η πρώτη φορά που θα έχει έναν προπονητή που ξέρει την ομάδα και δε θα χρειάζεται χρόνο να τη μάθει. Θα είναι η πρώτη φορά που κινήσεις που έχουν γίνει και θα γίνουν, έχουν την έγκριση του προπονητή, κατά τη διάρκεια μηνών όπως ο Μαίος ή ο Ιούνιος, όταν άλλες χρονιές τέτοια εποχή, ο ΠΑΟΚ δεν ήξερε τι θα του ξημερώσει την επόμενη μέρα.
Ο Σέρβος κέρδισε με το σπαθί του αυτή τη θέση και θέλω να πιστεύω ότι θα είναι ο πρώτος προπονητής επί Σαββίδη που θα προστατευτεί και θα πάρει τον χρόνο που του αξίζει για να χτίσει τον νέο ΠΑΟΚ. Τον ΠΑΟΚ που φοβούνται και δε φοβάται, που έχει τον αέρα του καλύτερου όπου και με όποιον αντίπαλο παίζει, τον ΠΑΟΚ με το σοβαρό προφίλ που πρέπει να βγαίνει από τον προπονητή του και να μεταφέρεται σε όλη την ομάδα.
Ο Δικέφαλος έφερε χθες το πρώτο μεγάλο χαμόγελο στον ιδιοκτήτη του. Το άξιζε. Ξέρει κι αυτός ότι είναι η αρχή για να αλλάξουν όλα. Να έρθουν τα μεγάλα. Τα σπουδαία. Αυτά που ονειρεύεται ο ίδιος αλλά και όλος ο κόσμος του ΠΑΟΚ. Αν δεν επαναληφθούν λάθη του παρελθόντος, να είστε σίγουροι ότι θα τα ζήσουμε…
