Μια συνέντευξη τύπου ποτέ δεν είναι εύκολα προβλέψιμη. Μπορεί να αποδειχτεί φιάσκο, ενδιαφέρουσα, βαρετή. Μπορεί να “βγάλει” ειδήσεις, να “κερδίσεις” κάτι ή πολλά από αυτήν, ή να χάσεις απλά το χρόνο σου, μη βλέποντας την ώρα να τελειώσει είτε σαν δημοσιογράφος είτε σαν θεατής ή ακροατής.
Πέρσι τέτοια εποχή, στο δρόμο για την αίθουσα τύπου της Τούμπας, οι προσδοκίες για τις πρώτες δημόσιες τοποθετήσεις του “φρεσκοδιορισμένου” Φρανκ Άρνεσεν ήταν μεγάλες. Τόσο λόγο του σημαντικού background της καριέρας του, όσο και για τις εξαγγελίες του στη νέα εποχή που ερχόταν για τον ΠΑΟΚ. Τελικά, ο Δανός είχε αρέσει για την εικόνα ποδοσφαιράνθρωπου που έβγαλε (και έχει), αλλά ο λόγος του αποδείχθηκε πολύ… πολιτικός. Οι προγραμματικές του δηλώσεις, αλλά και οι διάφορες δημόσιες τοποθετήσεις του κατά τη διάρκεια της σεζόν, περιλάμβαναν την περίφημη… δημιουργική ασάφεια. Πολλά λόγια, λίγα πράγματα όμως συγκεκριμένα. Από τη μία η εμπειρία του, από την άλλη ίσως ο φόβος μην εκτεθεί ερχόμενος σε έναν νέο οργανισμό, άφησαν τα περισσότερα στη φαντασία των φιλάθλων.
Στην πράξη βέβαια, φάνηκε αρκετά ξεκάθαρα το πλάνο του Άρνεσεν. Ο μεταγραφικός σχεδιασμός του περσινού καλοκαιριού περιλάμβανε νεαρούς ποδοσφαιριστές, άσημους αλλά ταλαντούχους, που θα έδιναν βάθος, φρεσκάδα και νιάτα στο ρόστερ, και θα είχαν μεταπωλητική αξία. Σωστό ή λάθος, ρίσκο ή όχι σε συνδυασμό με την επιλογή ενός επίσης άπειρου προπονητή, αυτό ήταν. Για το αν πέτυχε ή όχι ο Δανός στις επιλογές παικτών, θα κριθεί τα επόμενα χρόνια. Για το αν πέτυχε -πιο εξειδικευμένα- την περασμένη σεζόν, προφανώς το συμπέρασμα βγήκε με την απόλυση του…
Ένα αρκετά διαφορετικό έργο είδαμε την Παρασκευή (10/6). Ο Λούμπος Μίχελ, “άγουρος” ακόμα στη θέση του τεχνικού διευθυντή, “ώριμος” στις δημόσιες σχέσεις και τις διασυνδέσεις του, παρουσίασε ένα διαφορετικό προφίλ και σίγουρα εφαρμόζει μια διαφορετική πολιτική ενδυνάμωσης του ρόστερ.
Ο Σλοβάκος, όπου μπορούσε, μίλησε με ονόματα για νυν παίκτες του ΠΑΟΚ και μεταγραφικούς στόχους, αποκάλυψε ότι βρίσκεται στη Θεσσαλονίκη ο Τζαλμά, πήρε θέση για τη διαιτησία (που είναι άλλωστε και η ειδικότητά του), έθεσε τον εαυτό του προ των ευθυνών του. Προσπάθησε και δε χρησιμοποίησε την ξύλινη γλώσσα του προκατόχου του. Μέχρι εκεί που τον έπαιρνε φυσικά, όντας κι ο ίδιος ένα νέο πρόσωπο στην ελληνική πραγματικότητα.
Ξεκάθαρα διαφορετικό είναι και το μεταγραφικό του πλάνο. Από το “παιδομάζωμα” του περασμένου καλοκαιριού, ο ΠΑΟΚ έχει περάσει ήδη στην επόμενη φάση. Στροφή στην ποιότητα και την εμπειρία… Αυτό φάνηκε από τα πρώτα αποκτήματα με τους Μάτος, Σάχοφ και Τζαλμά, αυτό δείχνουν και οι διαφαινόμενες επόμενες κινήσεις. Δεν ξέρω ποιος από του δυο σχεδιασμούς είναι πιο δύσκολο να υλοποιήσει ένας τεχνικός διευθυντής, αυτό που βλέπω μέχρι τώρα πάντως είναι ότι τα έξοδα δεν έχουν μεγάλες διαφορές.
Αν κάτι μοιάζει στις παρουσιάσεις των δυο διευθυντών είναι η παντελής απουσία προσδιορισμού αγωνιστικών στόχων. Όχι ότι παίζει κάποιον σημαντικό ρόλο για όσους είναι έξω από την ομάδα, αλλά αν θέλει ο ΠΑΟΚ να μπει σε πραγματική τροχιά πρωταθλητισμού, πρέπει να δείξει το δρόμο στους παίκτες και όσους βρίσκονται γύρω τους. Δε φτάνει να παίζουμε καλά, να φτιάξουμε ομάδα, να προσφέρουμε θέαμα. Πρέπει να φτάσουμε εκεί. Ή τουλάχιστον να πλησιάσουμε το “εκεί”.
Τέλος, αν θέλουμε να κάνουμε πάλι, μια παρόμοια σύγκριση με τον Βλάνταν Ίβιτς και τον Ίγκορ Τούντορ, είναι ευχάριστο που ακούσαμε από τον Σέρβο για το σύστημα που θέλει να παίξει και τις παραλλαγές του. Είναι ευχάριστο που ακούσαμε για τα χαρακτηριστικά που θέλει από τους παίκτες ανάλογα με τη θέση τους. Είναι ευχάριστο που τον ακούσαμε να μιλάει με τα καλύτερα λόγια, ακόμα και για παίκτες που δε θα κρατήσει. Την ίδια ώρα που ο Κροάτης προκάτοχος του έλεγε (και συνεχίζει να λέει, ρίχνοντας την ευθύνη στους δημοσιογράφους!) ότι το σύστημα δεν έχει καμία σημασία, ενώ ποτέ δεν έχανε την ευκαιρία να βγάλει δημόσια στη… σέντρα ποδοσφαιριστές του, που την άλλη μέρα θα έβλεπε στην προπόνηση!
Συνοψίζοντας, το πρώτο δείγμα γραφής των δυο κεφαλών του ποδοσφαιρικού τμήματος είναι θετικό, αλλά ως συνήθως τα πάντα θα κριθούν από το αποτέλεσμα. Για παράδειγμα, τα τρία χρόνια συνεργασίας που ανακοινώθηκαν για τον Ίβιτς, δε μου λένε τίποτα αν δε δω να στηρίζεται η δουλειά του Σέρβου στην πράξη. Με στήριξη, συσπείρωση και λίγη τύχη, όλα θα πάνε καλά…
