Τα φιλικά είναι… φιλικά. Της πλάκας. Μπορεί στα φιλικά να μπαίνουν τα καλύτερα γκολ, αλλά ακόμα κι έτσι κανείς δεν τα θυμάται μετά από μία μέρα. Γι’ αυτό και συνήθως γίνονται σε κάτι γραφικά μέρη, όπου τα δέντρα είναι πιο πολλά από τους ανθρώπους στις εξέδρες. Αν υπάρχουν τέτοιες.
Κανονικά, τα φιλικά προετοιμασίας θα έπρεπε να γίνονται κεκλεισμένων των θυρών. Χωρίς τηλεοπτική μετάδοση. Στα κρυφά. Να τα βλέπει μόνο ο προπονητής, το τεχνικό του επιτελείο κι όσοι απεσταλμένοι έχουν στρατολογηθεί με χαρτί επιστράτευσης για να κάνουν κι αυτοί την δική τους προετοιμασία. Κανείς άλλος.
Διότι, αυτό είναι το νόημα της προετοιμασίας. Να γίνεται ήσυχα, ήρεμα, αθόρυβα, μακριά από σιχτιρίσματα στα social media ή φρούδες ελπίδες και φουσκωμένα λόγια, μετά από κάθε καλή εμφάνιση.
Τα φιλικά είναι φιλικά. Για να γεμίζουν με ύλη εφημερίδες και σάιτ, που σπάνια ξέρουν πως να κάνουν διαχείριση μιας κακής ή μιας καλής εμφάνισης, συνήθως από αμηχανία.
Οι μεταγραφές πάντα «πετάνε», διαφορετικά δεν έχουν προσαρμοστεί. Η δουλειά είναι πάντα η καλύτερη που έχει γίνει, ασχέτως αν αυτό απαιτεί επαγγελματική κατάρτιση που ουδείς δημοσιογράφος έχει. Πάντα το κλίμα είναι εκπληκτικό, η πειθαρχεία θυμίζει στρατό και οι παίκτες καταπίνουν αμέτρητα χιλιόμετρα, δηλώνοντας πως «φέτος θα είναι η χρονιά μας».
Στην πραγματικότητα, τίποτα από όλα αυτά δεν μετράει. Ειλικρινά, δεν θυμάμαι κανένα φιλικό οποιασδήποτε ομάδας εκτός από εκείνο το καταραμένο ματς με την Μπραουνσβάιγκ, που στο τέλος της ημέρας περισσότερο καλό έκανε παρά κακό στον ΠΑΟΚ. Εκείνο το αδιανόητο 7-0 ήταν η αρχή του τέλους για τον Γιώργο Παράσχο στο τιμόνι του ΠΑΟΚ και η αρχή της εποχής του Φερνάντο Σάντος. Ακόμα και η χειρότερη καταστροφή σε ένα φιλικό μπορεί να αποτελέσει λίπασμα για να φυτρώσει κάτι καινούργιο.
Δεν υπάρχει λόγος να ενθουσιάζεται κανείς με μία νίκη, ούτε να τα βάφει μαύρα με μία ήττα. Πώς μπορείς να εξάγεις συμπεράσματα για μία ομάδα, όταν σε ένα φιλικό αγωνίζονται 22 διαφορετικά πρόσωπα; Πώς μπορείς να σχολιάζεις ένα παιχνίδι με δύο ομάδες που βρίσκονται σε διαφορετικά στάδια προετοιμασίας με διαφορετική στοχοπροσήλωση; Το μόνο που μπορείς να δεις είναι κάποιες προπονητικές νόρμες, άντε και μερικά ατομικά χαρακτηριστικά παικτών. Ως εκεί.
Τα αποτελέσματα στα φιλικά έχουν νόημα μόνο για αυτούς που παίζουν στοίχημα και πάνε ταμείο ή κουβά. Για κανέναν άλλον.
Ένα μικρό παράδειγμα. Τι να σχολιάσεις κανείς από το παιχνίδι με την (πρωταθλήτρια Βελγίου) Μπριζ; Το πρώτο ημίχρονο που το ματς ήταν όσα βάλουμε κι όσα φάμε κι έληξε 0-0 ή το δεύτερο που με άλλη ενδεκάδα, ο ΠΑΟΚ δεν έφαγε φάση πίσω κι «έκλεψε» το ματς με το κολακευτικό 2-0 απέναντι σε ένα αντίπαλο που είχε τρία δοκάρια; Τι να σχολιάσεις από το παιχνίδι με την Στεάουα; Το πρώτο ημίχρονο (με πολλές από τις λεγόμενες ρεζέρβες) που έγινε της κακομοίρας και έληξε με σκορ παιδικής χαράς (4-3) ή την επανάληψη (ξανά με άλλη ενδεκάδα από τον ΠΑΟΚ) που ήταν μία… σούπα; Γι’ αυτό και στέκεσαι μόνο σε ατομικές παρατηρήσεις.
Το πρώτο ημίχρονο του φιλικού με την Στεάουα λες και ήταν παραγγελιά από τον Ίβιτς. Καλό είναι τέτοια εποχή να βλέπεις παικτικές ανεπάρκειες. Καλό για να μπορέσεις να στοιχειοθετήσεις το υποχρεωτικό ξεσκαρτάρισμα που πρέπει να γίνει στο πολυμελές ρόστερ. Δεν κάνουν όλοι για όλα. Κάποιοι πρέπει να φύγουν για να «ψηθούν». Κάποιοι πιθανώς να μην έχουν το επίπεδο. Πολλοί εξ’ αυτών αγωνίστηκαν στο πρώτο (κωμικό από κάθε άποψη) ημίχρονο.
Τέτοια εποχή δεν χρειάζεται να εστιάζει κανείς σε πρόσωπα, παρά μόνο ο προπονητής. Αυτός τους βλέπει κάθε μέρα, όλη μέρα, όχι μόνο στους αγώνες, όχι μόνο στις προπονήσεις, αλλά και στο φαΐ, στην παρέα, στην αποκατάσταση. Διότι η δημιουργία ομάδας δεν είναι μόνο μία διαδικασία κολλήματος στο γήπεδο, αλλά κι έξω από αυτό. Ο Ίβιτς τα βλέπει όλα αυτά. Είμαι σίγουρος ότι τα βλέπει. Τα μάτια του έχουν κόψει σε σχέση με πέρυσι. Έχει κάνει μαύρους κύκλους. Δείγμα ότι ξενυχτάει. Δεν είναι ξενύχτι καλοπέρασης, αλλά ξενύχτι δουλειάς, σκοτούρας, ευθύνης. Καλό σημάδι είναι αυτό.
Μία μικρή παρατήρηση μόνο. Ο ΠΑΟΚ επιχειρεί φέτος να τζογάρει χοντρά με την πρώτη πάσα. Οι δύο στόπερ ανοίγουν και ο κόφτης παίρνει πρώτη μπάλα με τεράστια ρίσκα για να χτίσει την επίθεση. Κάπως έτσι, από ρισκαδόρικα λάθη η Μπριζ έκανε δύο τεράστιες φάσεις.
Η Στεάουα έκανε το 3-2. Γι’ αυτή ακριβώς την ρισκαδόρικη σίγουρη πρώτη πάσα αποκτήθηκε ο Κάνιας, ένας παίκτης που δεν έχει τίποτα το πολύπλοκο στο παιχνίδι του και δεν έχει σκοράρει ούτε μισό γκολ στην ζωή του. Γι’ αυτή την τόσο απλή, μα και δύσκολη πρώτη πάσα, που ξεχωρίζει τις καλές, από τις πολύ καλές ομάδες.
Εύκολο δεν θα ήταν να κάνει ο τερματοφύλακας ένα βολέ και να μη ρισκάρει τίποτα; Ναι, αλλά έτσι δεν χτίζεις ομάδες πρωτοβουλίας, αλλά ομάδες που τρέμουν να σηκώσουν το βάρος της ευθύνης.
Κι ο ΠΑΟΚ φέτος είναι υποχρεωμένος να πάρει ευθύνες…
