Εγκλωβισμένος στη φυλακή στην οποία είχε μετατραπεί το κορμί του, έμενε – εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα – να κοιτά το δρόμο από το μπαλκόνι του σπιτιού του. Ήταν η στιγμή που η Τούμπα… σχολούσε από τον κυριακάτικο αγώνα. Δύο παράλληλοι κόσμοι διασταυρώθηκαν σχεδόν καρμικά. Η εικόνα των φιλάθλων με τα κασκόλ, τα τραγούδια, τα χαμόγελα χαράχθηκε ανεξίτηλα στο μυαλό του. Συνδυάστηκε μ’ εκείνη του αγαπημένου πατέρα. Το μυαλό του, πολύ δυνατό για να συμβιβαστεί με όποιο φυσικό περιορισμό, συνειδητοποίησε αμέσως το κοινό στοιχείο. Ο ΠΑΟΚ. Και ξάφνου όλα άλλαξαν.
Η μοιραία συνάντηση έγινε όταν ο Γιάννης ήταν 15 χρονών. Τα 14 του χρόνια τα πέρασε καθηλωμένος σε ένα καρότσι. Αρχικά παιδικό. Διότι πριν καν ψελλίσει την πρώτη του λέξη ή έστω να κάνει δύο βήματα δίχως να κρατά το χέρι των γονιών του, έμελλε να γνωρίσει πόσο άδικος μπορεί να γίνει αυτός ο κόσμος.Μια τυπική επίσκεψη στον παιδίατρο για εμβολιασμό όταν μετρούσε μόλις 11 μήνες ζωής μετατράπηκε σε εφιάλτη. Το εμβόλιο προκάλεσε παρενέργειες στον οργανισμό του. Ο Γιάννης έφτασε κοντά στο θάνατο, αλλά κρατήθηκε γερά στη ζωή.
Επειτα από σχεδόν ένα μήνα στην εντατική, οι γιατροί ενημέρωσαν τους γονείς του πως η πιθανότητα να προκληθεί βλάβη στον οργανισμό από το εμβόλιο ήταν μία στο εκατομμύριο. «Μας είπαν πως σε 2-3 τρία χρόνια μέσα από τις κατάλληλες θεραπείες θα μπορέσει να σταθεί στα πόδια του και σταδιακά θα συνέλθει έχοντας, όμως, μια σπαστικότητα», λέει με τρεμάμενη φωνή ο πατέρας του, ο Λουκάς.Μια ζωή στο καρότσιΗ διάγνωση ήταν άστοχη. Η αλήθεια αποκαλύφθηκε έπειτα από σχεδόν τρία χρόνια όταν η οικογένεια του Γιάννη αποφάσισε ν’ απευθυνθεί σε ιδιωτικούς γιατρούς στο εξωτερικό. Το χαλασμένο εμβόλιο προκάλεσε ανεπανόρθωτη βλάβη στον εγκέφαλό του. Βαριάς μορφής εγκεφαλοπάθεια άνω και κάτω άκρων και καταστροφή των κυττάρων του λόγου. Μια ασθένεια που δεν του επιτρέπει να στηρίζει ούτε τη σπονδυλική του στήλη.Ο Γιάννης πέρασε, περνά και θα περνά τη ζωή του στο ειδικό καρότσι. Ένας νικητής, όμως, βρίσκει τον τρόπο του κόντρα σε όλες τις πιθανότητες. Γιατί η καρδιά και η ψυχή του νικά κάθε ασθένεια.
Ο δικός του ο τρόπος περιγράφεται με τέσσερα γράμματα. ΠΑΟΚ. Πάνε 20 χρόνια από εκείνο το καλοκαιρινό απόγευμα στο διαμέρισμα στην οδό Φιλικής Εταιρίας. 20 χρόνια στα οποία ο Δικέφαλος είναι η κινητήριος δύναμη του Γιάννη.
«Μόλις γύρισα σπίτι από τη δουλειά εκείνη την ημέρα ο Γιαννάκης μου έκανε νόημα για τον ΠΑΟΚ. Ήθελε να μου πει πως κέρδισε ο ΠΑΟΚ κι ότι εκείνος είναι ΠΑΟΚ όπως κι εγώ. Το συζητούσα με τους συναδέλφους μου πως ο μικρός έγινε ΠΑΟΚ και τότε μου πέταξαν την ιδέα να τον πάμε σε κάποιο αγώνα της ομάδας».
κι έγινε. Ο Λουκάς με τον Γιάννη βρέθηκαν στην Τούμπα μπροστά από τη θύρα 7. Μια εμπειρία που τον μετέτρεψε στον πλέον πιστό οπαδό της ομάδας. «Τρελάθηκε.
Του άρεσε πάρα πολύ. Μετά μου ζητούσε να πηγαίνουμε συνέχεια και ήθελε να του διαβάζω τα νέα και να του βάζω ν’ ακούει ραδιόφωνο για τον ΠΑΟΚ».
Σταδιακά ο Γιάννης άρχισε να μην χάνει εντός έδρας αγώνα του ΠΑΟΚ. Και με χιόνια και με κρύα και με ήλιο και με βροχή ο Γιαννάκης είναι εκεί, όπως γράφει χαρακτηριστικά και ο τοίχος στο δωμάτιό του. Μια μικρή μπουτίκ του Δικέφαλου με εκατοντάδες αναμνηστικά από την αγαπημένη του ομάδα.
Με το πέρασμα των χρόνων, βέβαια, άλλαξε θέση στο γήπεδο. Χάρη στον αείμνηστο Παναγιώτη Ποικιλίδη. Τον είδε μια μέρα να βρέχεται, έδωσε εντολή στους ανθρώπους του γηπέδου να σηκώσουν ένα πανό για να τον προστατεύσουν κι έπειτα φρόντισε να βρει θέση στη θύρα 1 όπου θα τον συναντήσετε και σήμερα να ζει το παιχνίδι με το δικό του μοναδικό τρόπο.«Δεν έχει άλλο τρόπο έκφρασης και από την ένταση ιδρώνει, γίνεται μούσκεμα.
Τα καταλαβαίνει όλα. Με το πέρασμα των χρόνων έχει αποκτήσει τέτοια εξοικείωση που ξέρει και τους κανονισμούς και καταλαβαίνει πότε μας αδικούν. Ο ΠΑΟΚ είναι η ζωή του. Του δημιουργεί μεγάλη ψυχολογική ανάταση. Αν δεν πηγαίνει στο γήπεδο θα μαραζώσει».
Μόνιμος στο μπάσκετ
Τέτοια πιθανότητα, βέβαια, δεν υπάρχει. Διότι, ο Γιάννης πλέον πηγαίνει και στο μπάσκετ. Με παρότρυνση του Μπάνε Πρέλεβιτς. «Τον είδε μια μέρα στην Τούμπα και του έκανε παράπονο γιατί δεν έρχεται και στο μπάσκετ. Από τότε δε χάνει αγώνα. Του αρέσει πάρα πολύ και τον αγαπάνε και οι άνθρωποι της ομάδας. Όλοι τον αγαπάνε τον Γιαννάκη. Και ο κ. Σαββίδης, τον οποίο θέλω να τον ευχαριστήσω γιατί μας έχει βοηθήσει αρκετά. Αυτές οι κινήσεις και αυτή η αγάπη δίνει ζωή στο παιδί μου. Είναι το σημαντικότερο πράγμα που μας είπαν οι γιατροί μόλις κατάλαβαν τι έχει. «Αν τον πάτε σε ίδρυμα θα ζήσει μέχρι 20 χρονών και μετά θα καταρρεύσει», μας είπαν.Όχι, ο Γιάννης. Ο Γιάννης ξέρει να νικά τις πιθανότητες, ν’ αψηφά τη λογική. Με τη δύναμη της ψυχής. Με την συγκλονιστική βοήθεια και στήριξη των γονιών του. Με την αγάπη του για τον ΠΑΟΚ. Γιατί αυτό είναι ΠΑΟΚ.
πηγή: paokfc
