Οι μεταγραφές είναι σαν το φαΐ από τα φαστφουντάδικα. Δεν σε χορταίνουν ποτέ. Οι πολλές είναι βλαβερές. Αν περάσουν μία – δυο μέρες δεν τρώγονται με τίποτα. Κι όπως γίνεται συνήθως, η γεύση που σου μένει στο στόμα είναι αυτή του τελευταίου «βρώμικου» που έφαγες. Οσμίζομαι, αφουγκράζομαι ότι κόσμος του ΠΑΟΚ είναι στα… πατώματα, που δεν ήρθε το μεγάλο όνομα στις μεταγραφές που περίμενε για την επίθεση. Στην θολούρα του μέσα έφτασε να καταστροφολογεί. Να ακυρώνει την προσπάθεια ενός ολόκληρου καλοκαιριού. Να μην βλέπει μπροστά του.
Μια ζωή στον ΠΑΟΚ, ο κορυφαίος παίκτης κάθε παιχνιδιού ήταν αυτός… που δεν έπαιξε. Η καλύτερη μεταγραφή, αυτή… που δεν ήρθε. Οι αξίες πάντα αναγνωρίζονταν εκ των υστέρων, όταν το πουλάκι είχε πετάξει. Αυτοί που αναπολούν περισσότερο τον Λούκας είναι οι ίδιοι που τον κυνήγησαν ως.. «Τιτίκα» και «λίγο» για τα μεγάλα ματς μετά από ένα χαμένο τελικό κυπέλλου. Αυτοί που παρακολουθούν με λαγνεία την πορεία του Νομπόα που οδήγησε την Ροστόφ στους ομίλους του Champions League είναι ως επί το πλείστον αυτοί που τον αποκαλούσαν «χοντρό» και «τουρίστα». Η λίστα είναι ατελείωτη. Δεν χρειάζεται να πω άλλα ονόματα. Καταλαβαινόμαστε.
Το μεγαλύτερο πρόβλημα του ΠΑΟΚ ήταν πάντα ο ίδιος ο ΠΑΟΚ. «Επιτρέπεται να πέσεις, επιβάλλεται να σηκωθείς», όπως τα λέει κι ο Πάμπλο. Σωστά. Όταν όμως οι περισσότερες τρικλοποδιές είναι διαχρονικά από «δικούς σου», πως να σηκωθείς;
Οι περισσότερες μεταγραφές που γίνονται στις 31 Αυγούστου (ή Ιανουαρίου) είναι για το «θεαθήναι». Για να καλύψεις αστοχίες, αβλεψίες, παραλείψεις μίας ολόκληρης μεταγραφικής περιόδου. Σπάνια θα βρεις καλό πράγμα. Αυτό που μένει στο τέλος κάθε λαϊκής είναι η… σκαρταδούρα. Εκτός, αν πέσεις στην εξαίρεση της εξαίρεσης. Δεν θυμάμαι ποτέ παίκτη, που να ήρθε τέτοια μέρα και να άλλαξε την πορεία μιας σεζόν προς το καλύτερο. Προς το χειρότερο, ναι.
Ο ΠΑΟΚ δεν χρειαζόταν έναν «νέο Μπερμπάτοφ». Το πείραμα δοκιμάστηκε. Απέτυχε παταγωδώς. Καμία ομάδα στον κόσμο δεν χρειάζεται σταρ (με τα πιο βαριά συμβόλαια) που έρχονται κατόπιν εορτής, έχοντας… σκαπουλάρει την προετοιμασία. Δεν είναι καλό για τις εσωτερικές ισορροπίες. Δεν είναι δίκαιο. Διαταράσσει την χημεία. Ακυρώνει την δουλειά που έχει γίνει μέχρι εκείνη την ώρα. Χαλάει το κλίμα. Κάνει κακό.
Υπό αυτό το πρίσμα, ο ΠΑΟΚ καλώς (για τα δικά μου μάτια) δεν πήρε ένα βαρύ όνομα την τελευταία μέρα των μεταγραφών. Καλά έκανε που δεν απέκτησε ένα παίκτη που δεν ήταν στην «ίδια σελίδα» με το περιβάλλον που έρχεται.
Κι αν σκέφτεται να ψωνίσει από το πανέρι με τους ελεύθερους, καλό θα ήταν να το ξανασκεφτεί μια και δυο φορές. Μόνο χειρότερα θα τα κάνει, όχι καλύτερα.
Το μεταγραφικό πρόσημο του ΠΑΟΚ αυτό το καλοκαίρι είναι πράσινο. Καταπράσινο. Πήρε σχεδόν μία ενδεκάδα από νέους παίκτες (Μπρκιτς, Μάτος, Βαρέλα, Κρέσπο, Κάνιας, Τζάλμα Κάμπος, Μπίσεσβαρ, Σάχοφ, Τίαμ) που όλοι μοιάζουν ενεργοί και εν δυνάμει βασικοί. Κάποιοι εξ’ αυτών (Μάτος, Τζάλμα) κάνουν ήδη την διαφορά και προσθέτουν στοιχεία που έλειπαν. Κάποιοι άλλοι (Μπρκιτς, Βαρέλα, Κάνιας) δείχνουν ότι έχουν ότι χρειάζεται για αναβαθμίσουν ενδεκάδα και ρόστερ. Κι όλα αυτά, με τον ΠΑΟΚ να έχει χάσει κατ’ ουσία μόνο τον Ρόμπερτ Μακ. Σπουδαία αναβάθμιση μοιάζει αυτή στα δικά μου μάτια.
Μία ζωή ο κόσμος του ΠΑΟΚ πιπίλιζε διάφορες καραμέλες διαμαρτυρίας, που του σέρβιραν πονηρά κάποιοι καλοθελητές. Έλεγε πως δεν κάνεις ομάδα με δανεικούς.
Στο φετινό ρόστερ του ΠΑΟΚ δεν βρίσκεις δανεικό ούτε για δείγμα, παρά μόνο τον Τιάμ που ήρθε την ύστατη ώρα. Βέβαια, αυτό δεν εμπόδισε πέρυσι τον Ολυμπιακό να πάρει αέρα πρωτάθλημα με μισή ντουζίνα δανεικούς ή τον Παναθηναϊκό να «δανειστεί» φέτος βαριά χαρτιά του ρόστερ του, βάζοντας ανέφικτες οψιόν αγοράς (Ιμπάρμπο, Εμποκού).
Μία άλλη κλασική καραμέλα μιλούσε για «παππούδες» ή «τελειωμένους γυρολόγους» που έρχονται στον ΠΑΟΚ μόνο για τα ρούβλια του Ιβάν. Σε αυτό το ρόστερ ψάχνεις να βρεις παίκτη 30+ με το τουφέκι. Ο… μαθουσάλας του ΠΑΟΚ έφτασε να είναι ο 31χρονος Στέλιος Μαλεζάς!
Όλοι οι υπόλοιποι σε γόνιμες, παραγωγικές ηλικίες, σε εξελικτική λογική, όπως ολόκληρος ο σύλλογος, την ώρα που για παράδειγμα ο Ολυμπιακός έχει μισή ενδεκάδα (Καμπιάσο, Τσόρι, Καρντόσο, Ρομάο) προς την λάθος (αθλητικά πάντα) πλευρά των 30 και η ΑΕΚ ποντάρει στις τελευταίες αναθυμιάσεις από καύσιμο που έχουν τα ρεζερβουάρ των Ούγκο Αλμέιδα και Λέσκοτ. Δεν ακυρώνω τίποτα. Απλώς, επισημαίνω την σαφή διαφορά λογικής. Επιλογές είναι όλες και θα κριθούν, όταν γίνει ταμείο.
Ο οργανισμός του ΠΑΟΚ (διοίκηση και τεχνική ηγεσία) όφειλε να παρουσιάσει μία ανταγωνιστική ομάδα που θα διεκδικούσε επί ίσοις όροις την πρόκριση στους ομίλους του Champions League. Την παρουσίασε.
Ο ΠΑΟΚ δεν ήταν απλά ανταγωνιστικός στον Άγιαξ. Ήταν καλύτερος. Τον είχε στα σχοινιά. Τον σφυροκόπησε. Απέναντι στην υποδεέστερη Ντινάμο της Τιφλίδας ήταν αυτός που έπρεπε να είναι. Αντικειμενικά, ο ΠΑΟΚ εμφάνισε καλοκαιριάτικα την καλύτερη εικόνα ελληνικής ομάδας από αυτές που έπαιξαν στις ευρωπαϊκές διοργανώσεις. Μ
ε «αν» και εικασίες δεν φτιάχνεις πραγματικότητες. Με περισσότερες μεταγραφές πιο νωρίς, η εικόνα του ΠΑΟΚ μπορεί να ήταν καλύτερη, μα μπορεί και πιο ασύνδετη κι ως εκ τούτου χειρότερη. Το ποδόσφαιρο έχει μόνο αντικειμενικά facts. Όχι υποθέσεις.
Ο ΠΑΟΚ δεν έχει φτιάξει μία απλά καλή ομάδα. Έχει φτιάξει μία πολύ καλή ομάδα, με υλικά που δείχνουν να κολλάνε μεταξύ τους. Έχει μία κεντρική ιδέα. Έχει ένα συμπαγές, σφιχτό, ομοιογενές ρόστερ που είναι κοντά δύο μήνες μαζί και δουλεύει για να βρει αυτοματισμούς και χημεία.
Συγκριτικό πλεονέκτημα σε σχέση με τον Παναθηναϊκό που άλλαξε όλο του το ρόστερ και τον Ολυμπιακό που πανικόβλητα αγόρασε μισή νέα ομάδα την τελευταία εβδομάδα των μεταγραφών και θέλει μία νέα προετοιμασία για να «δέσει».
Ο ΠΑΟΚ (με τις όποιες ελλείψεις που υπάρχουν, ποιά ομάδα δεν έχει άλλωστε;)δείχνει να έχει φτιάξει το καλύτερο ρόστερ που είχε τα τελευταία χρόνια και θα είναι υπόλογος απέναντι στον ίδιο του τον εαυτό, αν δεν στοχεύσει όσο πιο ψηλά γίνεται. Η λέξη πρωτάθλημα πρέπει να μπει στην ημερήσια ατζέντα. Να στροβιλίζει στο μυαλό όλων.
Ο ΠΑΟΚ οφείλει πια να αρχίσει να στοχεύει ψηλά, στο φεγγάρι. Ακόμα κι αν αποτύχει, θα βρεθεί ανάμεσα στ’ αστέρια. Έτσι ορίζει ο σκληρός πρωταθλητισμός. Χωρίς εσωτερική πίεση, καμία ομάδα δεν μπόρεσε να προοδεύσει.
Κάπου εδώ μπαίνει ένα μεγάλο «αλλά». Η πίεση θα πρέπει να είναι εσωτερική και μόνο τέτοια. Από αχρείαστη «εξωτερική» πίεση, χορτάσαμε. Η περίφημη υπόθεση με τον σέντερ-φορ που όλο ερχόταν, μα τελικά ποτέ δεν ήρθε δίδαξε πολλά πράγματα. Ορισμένα νοσηρά κατάλοιπα του παρελθόντος δεν έχουν γιατρευτεί πλήρως.
Ο ΠΑΟΚ εξακολουθεί να μαστίζεται από εσωστρέφεια, γραφειοκρατική καθυστέρηση στην λήψη αποφάσεων, μπέρδεμα εξουσιών / αρμοδιοτήτων και επικίνδυνες διαρροές σε κάθε υπόθεση που «τρέχει».
Χωρίς ειλικρινή και αδιαπραγμάτευτη (υπο)στήριξη σε όλο τον οργανισμό (Μίχελ, Ίβιτς, παίκτες) το κάρο του ΠΑΟΚ θα μείνει κολλημένο στην λάσπη, όσο κι αν έχει καταφέρει να αναβαθμίσει το ρόστερ του. Και η «ηχορύπανση» έχει ξεκινήσει (και) φέτος από πολύ νωρίς.
Δεν δικαιολογώ κανέναν που ο ΠΑΟΚ έψαχνε δύο μήνες για ένα σέντερ-φορ που να κάνει την διαφορά και εντέλει δεν τον πήρε.
Αν ο Ίβιτς εισηγήθηκε σέντερ-φορ και δεν του τον πήραν, κάποιοι υπεύθυνοι για αυτό θα πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη την ώρα που πρέπει. Όχι τώρα. Τώρα, δεν είναι καιρός ούτε για απαξίωση, ούτε για λόγια, αλλά για… μάχη και θυσία.
Αλήθεια, πόσοι καταλαβαίνουν τι σημαίνουν αυτές οι δύο λέξεις;
