Γεια και χαρά σας. Η θετική αύρα είναι πολύ μεγάλη υπόθεση. Γενικότερα σε ότι κάνεις στη ζωή σου, αλλά και ειδικότερα σε μια ποδοσφαιρική ομάδα και μάλιστα με αμέτρητους οπαδούς. Την Κυριακή το βράδυ λοιπόν στην Τούμπα, υπήρχε στον αέρα αυτή η θετική αύρα…
Εννοείται ότι πάντα θα υπάρχουν οι μόνιμα γκρινιάρηδες. Προσοχή δεν εννοώ τους πιο επιφυλακτικούς ή τους περισσότερο δύσπιστους. Όχι φυσικά και πρέπει να ασκείται κριτική, γιατί το μόνιμο «λιβάνισμα» δεν έκανε ποτέ καλό σε κανέναν. Εξυπακούεται ότι δε μιλάω γι’ αυτούς λοιπόν που έχουν απαιτήσεις και ασκούν κριτική στις λανθασμένες επιλογές.
Μιλάω για εκείνους (ευτυχώς μειοψηφία) που πλέον έχουν εθιστεί στη μόνιμη γκρίνια, που είναι ποτισμένοι με μεμψιμοιρία και δίχως τέλος μίρλα. Αυτούς που προσπερνούν τα 8 ή 9 καλά πράγματα για να πάνε κατευθείαν στο 10ο που είναι όντως αρνητικό και να σταθούν εκεί και μόνο. Να το αναδείξουν, να το διογκώσουν, να το διαδώσουν, να προσπαθούν με λύσσα να πείσουν ότι δεν υπάρχει ΤΙΠΟΤΑ καλό, να βγάλουν μόνιμο αρνητισμό, να ισοπεδώσουν. Λες και χαίρονται με αυτό…
Αν η Τούμπα βγάζει ΥΓΕΙΑ, αν όλος ο κόσμος αφήσει την ομάδα να αναπνεύσει, βάλει στο πλάι συμπάθειες και αντιπάθειες και στηρίξει τα 4 γράμματα και την προσπάθεια που γίνεται, τότε ο ΠΑΟΚ δεν έχει να φοβηθεί τίποτα και κανέναν αντίπαλο. Όσο όμως τρώμε μεταξύ μας τις σάρκες μας, πότε για τον έναν και πότε για τον άλλον, τότε βάζουμε βούτυρο στο ψωμάκι αυτών που θέλουν την ομάδα… μπαχαλοποιημένη και τον κόσμο διχασμένο.
Γιατί, αυτό ακριβώς είναι που ανέκαθεν φοβούνται οι αντίπαλοι του ΠΑΟΚ. Τον ΕΝΩΜΕΝΟ κόσμο του, που σε συνδυασμό με τον τόσο δυνατό οικονομικά Ιβάν θα φέρουν τον Πανθεσσαλονίκειο Αθλητικό Όμιλο Κωνσταντινουπολιτών εκεί που του αξίζει και του πρέπει.
Ναι δεν αντιλέγω. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να γουστάρει λιγότερο έως και καθόλου κάποιον παίκτη ή κάποιον προπονητή. Η αντιπάθειά του όμως να μένει εκτός Τούμπας. Άποψή δική μου είναι και τη λέω χρόνια τώρα στις εκπομπές στο ραδιόφωνο, πως δε θα έπρεπε ποτέ να αποδοκιμάζεται μέσα στην Τούμπα παίκτης που φέρει στο στήθος το έμβλημα με το Δικέφαλο αετό και τα τέσσερα ιερά γράμματα.
Όταν βρίζεις τον παίκτη είναι εκείνη τη στιγμή σαν να βρίζεις το έμβλημα. Πιασ’ τον εκτός γηπέδου και πες του δυο φωνήεντα αν θέλεις. Αν νιώθεις π.χ. ότι σε πρόδωσε ή ότι παίζει χωρίς να αξίζει. Εννοείται ότι δε μιλάμε για «πεσίματα», «ψιλές» κλπ. έτσι;
Την Κυριακή το βράδυ, η ομάδα έπαιξε ωραία, χορταστική μπάλα. Ναι ξέρω, με τον Παναιτωλικό και όχι με την Μπαρτσελόνα, αλλά θυμίζω ότι από τους διάφορους «Παναιτωλικούς» πάθαμε χοντρές ζημιές τα προηγούμενα χρόνια και εντός και εκτός έδρας. Το ζητούμενο είναι η διάρκεια φυσικά…
Εννοείται επίσης, ότι δε θα πρέπει να χάνονται οι τόσες ευκαιρίες. Γιατί σε άλλο ματς πιθανώς να το πληρώσουμε ακριβά.
Ο Περέιρα, που τόσο τον συμπαθώ, αν του στρωθεί ξανά η μπάλα έτσι, στις δέκα φορέα θα το βάλει τις…έντεκα. Φορώντας μάλιστα βατραχοπέδιλα ή πατίνια και έχοντας δεμένα τα μάτια.
Όπως βέβαια δε θα πρέπει να χαλαρώνει κανείς παρά μόνο όταν ακουστεί το τελικό σφύριγμα του κόρακα. Για τα τελευταία 5 λεπτά μιλάω..
Τι άλλο είδα; Είδα αυτήν την μπαλαδόφατσα τον Μπίσεσβαρ. Έτρεξε, μοίρασε. έκοψε, πάσαρε, σκόραρε, όργωσε όλο το γήπεδο. Ήταν μέσα σε όλες τις φάσεις. Όταν φτάσει το 100% σε φυσική κατάσταση, τότε θα είναι απόλυτα καθοριστικός στα χαφ και θα ταΐσει και τους επιθετικούς με απρόβλεπτες ενέργειες και ασίστ πάρε-βάλε.
Είδα έναν φοβερά ορεξάτο Ροντρίγκεζ, με τρομερή έκρηξη και ταχύτητα. Αν προσέξει την τελική του προσπάθεια (όπως έκανε στο τετ α τετ που σκόραρε) και γίνει λίγο περισσότερο ομαδικός, αυτή θα είναι η χρονιά του.
Είδα έναν Βαρέλα πραγματικό άρχοντα στην άμυνα. Και δε στέκομαι στο (πρώτο και τελευταίο για φέτος είμαι βέβαιος) παιδικό λάθος του, όταν όλοι είχαν χαλαρώσει και ο ίδιος είχε κουραστεί. Στέκομαι σε όλο το υπόλοιπο ματς που δεν περνούσε ούτε κουνούπι ούτε ο… Μύγας. Περιμένω να τον δω με σοβαρούς αντιπάλους, αρχής γενομένης από το ματς με τη Φιορεντίνα.
Κυρίως όμως είδα την Τούμπα να χαίρεται τον αγώνα! Ίσως μόνο και μόνο στην ιδέα ότι γκρεμίζεται το παλιό σάπιο σύστημα και ας μην έχει γίνει κάτι οριστικό ακόμα, άλλαξε η ψυχολογία του κόσμου. Η ψυχολογία που του την… γα-μπιπ-σαν κάθε Κυριακή ο κάθε Παππάς, ο κάθε Μήτσιος ο κάθε Σπάθας ο κάθε -όπουλος και άλλα τέτοιοι εκλεκτά μπουμπουκοβλάστρα της διαιτησίας.
Για να ξαναγυρίσω στο αρχικό μας θέμα και τους μόνιμους γκρινιάρηδες των ραδιοφώνων ή του διαδικτύου: Αυτός που θέλει να βρει κάτι αρνητικό για τον ΠΑΟΚ πάντα θα βρει κάτι να πει. Κι αυτός που θέλει να αναζητήσει το θετικό, επίσης θα το βρει. Μου θυμίζει ακριβώς μια παραβολή-ιστορία που έλεγε στους επισκέπτες του στο Όρος ο Άγιος Παΐσιος:
«Είναι ένα βουνό γεμάτο κοπριά. Και σε ένα σημείο έχει μόνο ένα και μοναδικό λουλούδι. Λίγα χιλιόμετρα πιο πέρα είναι ένα βουνό γεμάτο λουλούδια και μόνο σε ένα μικρό σημείο έχει ελάχιστη κοπριά.
Η μύγα αν πάει στο βουνό με τα λουλούδια, θα προσπεράσει όλα τα λουλούδια και θα ψάξει να βρει το μόνο σημείο που έχει τις ακαθαρσίες.
Η μέλισσα αντιθέτως, αν βρεθεί στο βουνό με τα κόπρανα θα προσπεράσει όλες τις κοπριές και θα ψάξει να βρει το μοναδικό λουλούδι.»
Τελικά τι (θέλουμε να) είμαστε; Μύγες ή μέλισσες;
