Είναι ωραίο το γκολ. Μαγνήτης σκέτος. Τραβάει όλα τα βλέμματα. Λογικό όλα τα φώτα να πέσουν πάνω στον Ευθύμη Κουλούρη; Και σιγά τι έκανε ο μικρός! Την δουλειά του έκανε! Αυτή που ξέρει, όσο λίγοι στον ΠΑΟΚ. Την έκανε και θα την ξανακάνει. Έκπληξη θα πρέπει να ένιωσαν αυτοί που έμαθαν μετά την Τρίπολη, ποιος είναι ο μικρός. Αυτοί που τον ξέρουν / παρακολουθούν χρόνια, απλώς θα πρέπει να είπαν ένα μεγάλο… επιτέλους!
Πρώτος και καλύτερος ο Βλάνταν Ίβιτς. Αυτός τον ξέρει σαν κάλπικη δεκάρα, όσο κανείς μας. Αυτός ρίσκαρε την ψυχική του ηρεμία, ποντάροντας πάνω του, όταν όλοι… άφριζαν για να έρθει ένας ακόμα σέντερ-φορ, ακόμα κι όταν είχε τελειώσει η μεταγραφική προθεσμία. Ένας. Οποιοσδήποτε. Ακόμα κι από το σωρό. Από το πανέρι. Ακόμα κι από τους ελεύθερους.
Όσα ξέρει ο νοικοκύρης όμως δεν τα ξέρει ο κόσμος όλος. Κι ο Σέρβος είναι καλός νοικοκύρης. Το βλέπετε ήδη. Θα το δείτε και στο μέλλον.
Τον αφήνω τον Ευθύμη στην ησυχία του. Όπως πρέπει να τον αφήσουν όλοι. Να είναι ήρεμος. Απερίσπαστος. Με λίγους παλμούς και την μύτη χαμηλά. Όπως πρέπει να είναι ένας ελεύθερος σκοπευτής σαν του λόγου του. Χωρίς εξωτερικές δονήσεις, ούτε παραπάνω επαίνους από όσους χρειάζονται.
Αλλού είναι το θέμα. Δεν αφορά πρόσωπα, αλλά ομαδική λειτουργία. Σύνολο. Ομάδα.
Κοιτάω και ξανακοιτάω τον στατιστικό πίνακα της Superleague. Ο ΠΑΟΚ -λέει- έχει δεχθεί 11 τελικές σε δύο ματς πρωταθλήματος, Εντυπωσιακό. Ψάχνω να θυμηθώ μία κλασική ευκαιρία αντιπάλου και άλλη δεν βρίσκω πλην της κεφαλιάς του Τσουκαλά στην εκπνοή του ημιχρόνου στην Τρίπολη την οποία έσωσε στην γραμμή ο Σάχοφ, που κι αυτή προήλθε από γλίστρημα του Κάνιας σε φάση κατοχής!
Αυτό είναι που διαχωρίζει τις καλές από τις πολύ καλές ομάδες. Αυτές που είναι διεκδικήτριες τίτλου, από αυτές που νομίζουν ότι διεκδικούν τίτλους. Η αμυντική ασφάλεια που μπορεί να βγάλει στο γήπεδο, με την άμυνα ψηλά κοντά στην μεσαία γραμμή. Κι αυτό ο ΠΑΟΚ το κάνει πολύ καλά. Μετά από χρόνια!
Για να παίξεις ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, για να πνίξεις τον αντίπαλο, για να τον κλείσεις στον δικό του μισό, για να τον κάνεις να παραδοθεί χρειάζεται οι γραμμές σου να τον σφίγγουν σαν μέγκενη, μέχρι που να τον συνθλίψουν. Χρειάζεται λύσσα για να επανακτήσεις την μπάλα με άμεσο πρέσινγκ κάθε φορά που την χάνεις. Χρειάζεται αυτοσυγκέντρωση και προσήλωση για να μην δεχθείς φάσεις στην πλάτη, όταν ο αντίπαλος έχει ένα στρέμμα κενού χώρου. Τα πρώτα δείγματα απέναντι σε Παναιτωλικό και Αστέρα Τρίπολης σε αυτό τον τομέα είναι καλά. Πολύ καλά. Ο βαθμός είναι ψηλός, σε κάτι που ο ΠΑΟΚ αδυνατούσε να κάνει εδώ και χρόνια.
Το ισοζύγιο στις στημένες φάσεις είναι μετά από χρόνια θετικό. Ο ΠΑΟΚ φτιάχνει εύκολα φάσεις, έχει δει τους περισσότερους αμυντικούς του να σκοράρουν ήδη μες την σεζόν (Κρέσπο, Μάτος, Τζαβέλλας) και δείχνει να εμπνέει πολύ μεγαλύτερη σιγουριά. Ναι, έχει κάνει λάθη, έχει δώσει φάσεις (όπως τα πέναλτι με Άγιαξ και Αστέρα Τρίπολης), μα το φυλλοκάρδι σαν να σταμάτησε να τρέμει όπως παλιά, κάθε φορά που η μπάλα σηκώνεται στους αιθέρες.
Πολλοί χαρακτηρίζουν τον Βλάνταν Ίβιτς προπονητικό παιδί του Φερνάντο Σάντος, μα για να πω την αμαρτία μου, ετούτη η ομάδα πιο πολύ μου θυμίζει εκείνη του Χουμπ Στέφενς, πιο πολύ μου… μυρίζει ποδόσφαιρο Ολλανδίας, παρά Πορτογαλίας. Στην ποδοσφαιρική βίβλο της Ολλανδίας, στο πρώτο – πρώτο κεφάλαιο λέει πως η καλύτερη άμυνα είναι η… κατοχή. Χωρίς την μπάλα, ο αντίπαλος είναι αδύνατον να κάνει φάση. Μετά το 1-2 στην Τρίπολη, ο ΠΑΟΚ έκανε το απλό. Ξαναπήρε το τόπι στα πόδια του, δεν το έδωσε στους Αρκάδες, δεν ξαναέφαγε φάση.
Ακόμα και οι 9 διαφορετικοί σκόρερ στα πρώτα 7 επίσημα παιχνίδια της σεζόν, εκείνη την χρονιά με τον Στέφενς θυμίζει, όταν μόνο οι τερματοφύλακες δεν είχαν σκοράρει σε εκείνον τον ΠΑΟΚ. Σημειολογικά, εκείνη η χρονιά ήταν η τελευταία που ο ΠΑΟΚ (με χειρότερο υλικό από φέτος και πολύ περισσότερα κενά ποιότητας) ήταν κολλημένος στην πλάτη του πρωτοπόρου, μέχρι να σκάσει και να τον σκάσουν.
Τέλος πάντων, το θέμα μας δεν είναι εκείνος ο ΠΑΟΚ του Στέφενς, μα ετούτος ο ΠΑΟΚ του Ίβιτς. Ένας ΠΑΟΚ ελκυστικός, θελκτικός, κυριαρχικός, τσαμπουκαλεμένος, μοντέρνος. Ένας ΠΑΟΚ τακτικά εύπλαστος (θυμηθείτε τα προπονητικά τρικ και τις αλλαγές συστήματος με την Φιορεντίνα), μα και απρόβλεπτος, με έναν Ίβιτς που δεν αφήνει κανένα παίκτη του να εφησυχάσει.
Με την Φιορεντίνα η έκπληξη στην αρχική ενδεκάδα ήταν ο Πέλκας, που κάποιοι πονηροί άρχισαν να διαρρέουν πως τον τελειώνει ο Ίβιτς. Με τον Αστέρα Τρίπολης, ο Κουλούρης. Αύριο κάποιος άλλος. Ο Χαρίσης που άλλοτε περισσεύει για την 18άδα είναι εν δυνάμει βασικός. Ο Τιάμ που λόγω τακτικής ιδιαιτερότητας του ματς ταίριαζε γάντι στο τελευταίο 15λεπτο του ματς με την Φιορεντίνα, δεν χωράει ούτε ως αλλαγή σε ματς χωρίς χώρους, όπου ο αντίπαλος είναι πίσω μπουλούκι.
Η διαχείριση του Βλάνταν (όχι μόνο η τακτική, αλλά και η χρονική) μέχρι στιγμής είναι σούπερ. Με εξαίρεση την πρώτη ώρα του ματς με την Φιορεντίνα δεν έχει νικηθεί τακτικά πουθενά (ακόμα κι εκεί γύρισε στο τέλος την παρτίδα), δύσκολα μπορεί να ισχυριστεί κάποιος ότι έχει αδικηθεί, μα και το σημαντικότερο. Ο ΠΑΟΚ, που πέρυσι είχε περίπου 12.485 θλάσεις, φέτος δεν έχει φέτος ούτε μία, αφού το συνετό rotation δεν επιβαρύνει παίκτες στα όρια τους.
Γι’ αυτό σας λέω. Αλλού είναι τα σημαντικά. Όχι στα δύο γκολ του Κουλούρη. Όσο ο ΠΑΟΚ «σκουπίζει» διαδικαστικά τα ματς με τους θεωρητικά μικρούς, όσο εμποτίζει στο DNA του με την υποχρέωση νίκης σε αυτά τα παιχνίδια, όσο συνεχίζει να βγάζει αμυντική ασφάλεια, παίζοντας ψηλά ποδόσφαιρο κατοχής, τόσο περισσότερο θα πείθει ότι κάτι έχει αλλάξει φέτος. Η μεταμόρφωση έχει ονοματεπώνυμα, αλλά ας αφήσω και κάτι για αργότερα…
