Ναι, ήταν αργός, πολύ αργός. Μόνο που ο… ποδοσφαιριστής Βλάνταν διέθετε ένα στοιχείο που λείπει απίστευτα από τον σημερινό ΠΑΟΚ του προπονητή Ίβιτς.
Εκτός από πονηρός και καταφερτζής όμως, ήταν και κάτι άλλο. Ψυχρός. Ακόμα κι όταν καιγόταν ο τόπος γύρω του εκείνος είχε ακριβώς το ίδιο κρυστάλλινο βλέμμα. Δεν τον θυμάμαι ποτέ να τον είδα ιδρωμένο ή αγχωμένο να ξεφυσάει. Αυτό τον βοηθούσε να είναι κυνικός εκεί που έπρεπε.
Ο ποδοσφαιριστής Βλάνταν Ίβιτς ήταν αυτός που μαζί με τον Δημήτρη Σαλπιγγίδη άκουσε τα περισσότερα από τον κόσμο του ΠΑΟΚ. Δεν αδικώ κανέναν. Για να εκτιμήσεις τον ποδοσφαιριστή Βλάνταν θα έπρεπε να είσαι συμπαίκτης ή προπονητής του -στην εξέδρα δύσκολα κάνουν εντύπωση οι αργοί.
Ο Σέρβος είχε και κάτι άλλο έμφυτο, που είτε το έχεις είτε δεν το έχεις. Γεννιέσαι με αυτό, δεν το μαθαίνεις. Αίσθηση του χώρου. Αίσθηση του γκολ. «Μυριζόταν» τις φάσεις όσο λίγοι. Χωρίς να είναι πολύ ψηλός / αλτικός / δυνατός / διεισδυτικός έβρισκε ένα περίεργο τρόπο να έρχεται από το… πουθενά και να τελειώνει φάσεις.
Κάπως έτσι έφτασε να έχει σκοράρει 20 γκολ με την φανέλα του ΠΑΟΚ κι 106 στην καριέρα του χωρίς να είναι φορ, χωρίς να σουτάρει πολύ εκτός περιοχής, χωρίς να εκτελεί πολύ καλά φάουλ ή πέναλτι.
Μόνο από αυτή την σπάνια αίσθηση που είχε να έρχεται από τις πίσω ζώνες και να εκτελεί one touch. Αθόρυβα. Κυνικά και αποτελεσματικά.
Ο… ψυχρός Ίβιτς
Βλέποντας ξανά τα στιγμιότυπα από το παιχνίδι με την Ξάνθη, καταλήγω στο συμπέρασμα ότι αυτό που λείπει από τον ΠΑΟΚ του Βλάνταν είναι ένας… Ίβιτς! Ένας πονηρός οπορτουνίστας που θα «τελειώνει» την δουλειά ψυχρά και κυνικά.
Μπορεί ο Γκάρι Ροντρίγκες και ο Τζάλμα Κάμπος να γεννήθηκαν με άλλα θεόσταλτα χαρίσματα, μπορεί να είναι «χορευτές», «σπρίντερ» και «ζογκλερ», μπορεί να έχουν πολλαπλάσια την ικανότητα να δημιουργούν something out of… nothing μόνοι τους, αλλά αυτά τα ρημάδια τα απλά τελειώματα του Σέρβου δεν τα έχουν!
