Ο Γρηγόρης Τσιούμαρης (τέως δήμαρχος Πτολεμαΐδας) ανέβασε στον λογαριασμό του στο facebook ένα συγκινητικό αποχαιρετιστήριο μήνυμα για τον Αλέκο Καλλινόπουλο, γνωστό ως «ΠΑΟΚάρα», ο οποίο έφυγε πριν λίγο καιρό από τη ζωή.
Αναλυτικά σημείωσε:
«ΑΛΕΚΟΣ ΚΑΛΛΙΝΟΠΟΥΛΟΣ (Ο ΠΑΟΚΑΡΑΣ) ετών 55…
Στην κολόνα της ΔΕΗ (απ’ το ομώνυμο τραγούδι του Γρ.Μπιθικώτση)
που θαμπά φωτάει
ένα πένθιμο χαρτί
γράφει ότι πάει…
…και θα ‘πρεπε ο τυπογράφος του κηδειόχαρτου να μας διευκρινίσει πως πρόκειται για τον ΠΑΟΚΑΡΑ γιατί το επίθετο Καλλινόπουλος δεν θύμιζε σε κανέναν κάποιον συμπολίτη μας…
Αλλά ούτε και ένθετη φωτογραφία του υπήρχε για να καταλάβουμε… Κι έγιναν όλα τόσο βιαστικά που λίγοι , πολύ λίγοι πληροφορήθηκαν την ώρα της εξόδιου ακολουθίας του…
Δεν είμαι ΠΑΟΚΑΡΑ (ούτε και οπαδός κάποιας άλλης μεγάλης ομάδας- ίσως λίγο Ηρακλής) για να γράψω μερικές γραμμές για τον Αλέκο μας. Μας ενώνει όμως παιδιόθεν το ξέφραγο τότε ποδοσφαιρικό μας γήπεδο που στα παιδικά μας χρόνια μάζευε όλα τα παιδιά της μεγάλης μας γειτονιάς. Κι εκεί γνώρισα τα τρία αδέρφια, πρώτα τον Κώστα, αργότερα τον Λεωνίδα και τελευταίο τον Αλέκο.
Ξέραμε όλοι πως ήταν από πολύ φτωχή οικογένεια…
Και από πολύ μικρά , πριν ακόμα δυναμώσουν τα κόκαλά τους, τα βλέπαμε τα καλοκαίρια ανεβασμένα στα φορτηγά και να ξεφορτώνουν τα 50άκιλα τσουβάλια του τσιμέντου, της ζάχαρης και του αλευριού που σίγουρα ζύγιζαν περισσότερο από τα λεπτοκαμωμένα τους κορμιά.
Πρέπει να σταμάτησαν και το σχολείο για να γίνουν οι μόνιμοι αχθοφόροι (χαμάληδες) στην πόλη μας… Την εποχή μάλιστα που οι γονείς φόβιζαν τα παιδιά τους να μάθουν γράμματα για να μη γίνουνε… «χαμάληδες»!!!
Το σπίτι τους απέναντι από το Ωδείο της πόλης μας, το μοναδικό ίσως που παραμένει απλά σοβατισμένο έως και σήμερα.
Σε μικρή γι’ αυτούς ηλικία χάσανε τον πατέρα τους (1981). Ο Κώστας κατάφερε και μπήκε στην «ονειρεμένη» για τους νέους μας ΔΕΗ. Ο Λέων κι ο Αλέκος συνέχισαν το «χαμαλίκι» κι οποιαδήποτε άλλη δουλειά (βαριά δουλειά) -ακόμα και στους πολικούς χειμώνες της περιοχής μας να ξεφορτώνουν τουρτουρίζοντας μ’ ένα μπλουζάκι -για να εξασφαλίσουν το μεροκάματο το φαγητό και τις ανάγκες του σπιτιού.
Και μαζί μ’ αυτά, το πιοτό και τα τσιγάρα τους που όπως αποδείχτηκε έγιναν και η αιτία θανάτου για τον καθένα τους.
Το 2002 χάσαμε τον Λεωνίδα από κίρρωση του ήπατος.
Από τότε πήρε την κάτω βόλτα κι ο Αλεκάρας.
Ομολόγησε κάποια στιγμή στην νύφη του την Βούλα (γυναίκα του Κώστα) πως δεν μπορεί να ξεπεράσει τον αδόκητο θάνατο του αδερφού του με τον οποίο το «χαμαλίκι», οι κακουχίες, το ποτό , η κοινή τους «τρέλα» για τον ΠΑΟΚ και τον Εορδαϊκό, γίνανε «άρρηκτα συνδεδεμένοι».
Έστω και αν κάπου-κάπου ο Αλέκος αν και μικρότερος σε ηλικία από τον Λεωνίδα, του έβαζε τις φωνές για μια καλύτερη «κόσμια συμπεριφορά»!
Κι έτσι πριν λίγους μήνες ήρθε η επάρατος νόσος να τρυπώσει στο πιο βροντερό λαρύγγι της περιοχής μας.
Που όταν φώναζε κυρίως ΠΑΟΚάρα, ακουγόταν στα γύρω οικοδομικά τετράγωνα, σείονταν οι κερκίδες ,και σκέπαζε από μόνο του τα συνθήματα των οργανωμένων οπαδών.
Με τα χίλια ζόρια ο Κώστας και η Βούλα τον πήγαν για εξετάσεις για να πληροφορηθούν τα μοιραία αποτελέσματα. Ανασφάλιστος ο Αλεκάρας. Τότε ήρθε η ώρα του Κώστα να βάλει βαθειά το χέρι στην τσέπη για τα ακριβά έξοδα της περίθαλψης και μαζί με την Βούλα να τον συμπαραστέκονται νυχθημερόν στα Νοσοκομεία της Πτολεμαΐδας και της Θεσσαλονίκης κι όπου αλλού χρειαζότανε.
Ο Αλέκος όμως το ‘χε πάρει απόφαση να φύγει όσο το δυνατόν γρηγορότερα για να συναντήσει τον «σιαμαίο» του Λεωνίδα με τους γονείς του. Κι έτσι εδώ κι ένα μήνα , μετά την τελευταία χημειοθεραπεία που έπρεπε υποχρεωτικά να μείνει σπίτι τουλάχιστον 1 μήνα , σηκώθηκε σαν το παλιό «θηρίο» (αν και καταλάβαινε πως πια δεν ήτανε) και πήγαινε πρωί – βράδυ στο αγαπημένο του στέκι της Υπατίας για ν’ αναμετρηθεί στα ίσα με τον Χάρο, τραβώντας αμίλητος τα τελευταία τσιγάρα της παρηγοριάς και πάντοτε με την συνοδεία του Κώστα και της Βούλας που όσο κι αν γκρίνιαζαν δεν μπόρεσαν να τον μεταπείσουν να κερδίσει έστω και λίγες μέρες ζωής παραπάνω απ’ τον προδιαγεγραμμένο θάνατο.
Και όπως ήταν φυσικό η πνευμονία δεν του χαρίστηκε και τον έστειλε στο Μποδοσάκειο για να περάσει τις τελευταίες επώδυνες και τραγικές μέρες της «άπονης ζωής» του…
Η θλιβερή είδηση του θανάτου του συγκλόνισε τους περισσότερους στην Πτολεμαΐδα.
Κι όχι γιατί ήταν ΠΑΟΚάρα…
Αλλά γιατί ο Αλέκος (όπως και ο Λεωνίδας) παρ’ όλη τη φτώχεια τους, ΖΗΣΑΝ ΕΝΤΙΜΗ ΖΩΗ, κι έφυγαν ΥΠΕΡΗΦΑΝΟΙ χωρίς να χρωστούν σε κανέναν, χωρίς να ζητιανέψουν, χωρίς να καταδεχτούν ακόμα κι ένα καλοπροαίρετο κέρασμα, χωρίς να μπλεχτούν στα γρανάζια του υποκόσμου για το εύκολο και σκοτεινό χρήμα.
Τουναντίον, επέλεξαν τον δύσκολη ,επικίνδυνη και αβάσταχτη δουλειά με τους πολλούς κινδύνους κερδίζοντας την συμπάθεια και την εκτίμηση όλου του κόσμου.
Ο Θεός να τον αναπαύσει αιώνια μαζί με τους δίκαιους και να δίνει κουράγιο στον Κώστα και την Βούλα…
ΥΓ: Όταν ρώτησα τον Κώστα γιατί δεν έβαλαν φωτογραφία στο κηδειόχαρτο μου απάντησε:
-Μα γιατί ο Αλέκος δεν έβγαλε ποτέ κάποια φωτογραφία!!!
Και ψάχνοντας για την ταυτότητά του (για να σκανάρουμε την φωτό για το μνημόσυνό του) βρήκαμε την ΜΙΑ και ΜΟΝΑΔΙΚΗ φωτογραφία του που άνετα και περήφανα ποζάρισε μπροστά σε κάποια μπετονιέρα του μεροκάματου…
Ευτυχώς υπάρχουν και τα πολύτιμα video για όλους της εποχής μας από τον Γιάννη Καζαντζή για να τον (τους) θυμόμαστε…
ΓΡΗΓΟΡΗΣ Θ. ΤΣΙΟΥΜΑΡΗΣ
τ. Δήμαρχος ΠΤΟΛΕΜΑΪΔΑΣ»
