Στην πρώτη γνωριμία εντός του γηπέδου, δε σου “γεμίζει” και πολύ το μάτι. Κοντούλης, αφρατούλης, με φουντωτό μαλλί. Έχει το κακό συνήθειο να σηκώνει το σορτσάκι του ψηλά, πάνω από τον αφαλό, κάνοντας την κοιλιά του να φαίνεται μεγαλύτερη από ό,τι είναι. Όπως το έκανε κάποτε, ο συνονόματος του, Ντιέγκο Μαραντόνα, χωρίς να τον νοιάζει το ποδοσφαιρικό lifestyle, αλλά το τι κάνει μέσα στο γήπεδο. Κάποιες στιγμές νωχελικός, μοιάζει με βαριεστημένο Βραζιλιάνο που απλά κοιτάει τους υπόλοιπους αφ’ υψηλού, μέχρι να πάρει την μπάλα στα πόδια του και να αρχίσει να της “μιλάει”.
Ο Ντιέγκο Μπίσεσβαρ ήρθε το καλοκαίρι με το βαρύ φορτίο ενός δεκαριού, που ο ΠΑΟΚ έψαχνε αλλά ποτέ δεν κατάφερνε να αποκτήσει στις τελευταίες μεταγραφικές περιόδους. Στην αρχή έδειξε να σηκώνει λίγο ψηλά τον αμανέ, αλλά στην πορεία φάνηκε πως αν κάποιος δικαιούται να θεωρεί εαυτόν λίγο καλύτερους από τους άλλους, είναι αυτός. Λίγο οι τραυματισμοί, λίγο η διαχείριση τον Ίβιτς, άργησαν να δείξουν ποιος είναι πραγματικά ο Ολλανδός μέσα στο χόρτο.
Τις τελευταίες βδομάδες διαπιστώνουμε την αλήθεια. Με πιο πρόσφατο παράδειγμα το ματς με τον Ηρακλή. Ο 28χρονος μέσος αποτελεί την “όαση” στην… έρημο τσαπατσουλιάς του ΠΑΟΚ. Τον ποδοσφαιριστή που ευχαρίστως θα πλήρωνες εισιτήριο για να δεις τις εμπνεύσεις του μέσα στο γήπεδο. Χθες, στην Τούμπα, όπως εύστοχα σχολίασε κάποιος, κάποιες φορές νόμιζες ότι έπαιζαν ο Μπίσεσβαρ και οι φίλοι του, σαν κάποια φιλικά φιλανθρωπικού χαρακτήρα… Ήταν τέτοια η διαφορά ποιότητας που φαινόταν σε σχέση με τους υπόλοιπους, κάθε φορά που είχε στην κατοχή του την μπάλα.
Το κοντρολαρισμένο στυλ του, η επαφή του με την μπάλα, οι κάθετες πάσες που χρόνια έχουμε να δούμε στην Τούμπα, τα ποιοτικά τελειώματα του (άσχετα αν χθες δε βρήκαν στόχο). Αν μπορεί να βγάλει κανείς ένα γρήγορο συμπέρασμα, μετά από 10 επίσημα παιχνίδια, είναι ότι ο Μπίσεσβαρ αποτελεί τον επιτελικό μέσο που έψαχνε ο ΠΑΟΚ όλα αυτά τα χρόνια. Ο δημιουργικός παίκτης που θα φτιάξει φάσεις μόνος του είτε πασάροντας είτε σουτάροντας. Θεωρητικά, θα μπορούσε να είναι λίγο πιο aggressive, αλλά έτσι θα έχανε το ντελικάτο στυλ που χαρακτηρίζει έναν παίκτη τέτοιας ποιότητας.
Βρήκε δεκάρι, δε βρήκε τα γκολ!
Κι ενώ τόσα χρόνια λέγαμε πως ο ΠΑΟΚ χρειάζεται ένα δεκάρι για να ολοκληρώσει το μεσοεπιθετικό του παζλ, τώρα που τον έχει, δεν μπορεί να βάλει γκολ! Είναι κι αυτό από τα μυστήρια φαινόμενα που παρατηρούνται στον Δικέφαλο, άσχετα αν και πάλι υπάρχουν λόγοι που το εξηγούν. Τα μόλις 5 γκολ σε 79 τελικές στο πρωτάθλημα είναι ένα απίστευτο νούμερο, από όποια σκοπιά, και με όση κατανόηση κι αν το δει κανείς. Ο ΠΑΟΚ χρειάζεται 16 τελικές προσπάθειες μέχρι να βρει δίχτυα, αναλογία αδιανόητη στο ποδόσφαιρο. Ο καημένος ο Ίβιτς έλεγε χθες ότι ζητάει ένα γκολ ανά τρεις ευκαιρίες. Έτσι όπως το πάει η ομάδα, και ανά έξι να βάζει, πάλι με… πολυβόλο θα μοιάζει!
Επιστρέφοντας στους λόγους του φαινομένου, είναι μερικά πράγματα που δε χρειάζονται μεγάλη ανάλυση. Πέραν της δυστοκίας του Κλάους, έχουμε την προαναφερόμενη τσαπατσουλιά τον ακραίων, Ροντρίγκες και Τζάλμα, όταν φτάνουν στο σημείο να σκοράρουν (ή και λίγο πριν…), αλλά και την παντελή έλλειψη σκοραρίσματος από τα χαφ. Οι μέσοι του ΠΑΟΚ όχι μόνο δε σουτάρουν, αλλά δεν πατάνε και περιοχή. Παρατήρησα και χθες, σε ένα ματς κόντρα σε ομάδα χαμηλότερης δυναμικότητας και με 10 παίκτες, στο δεύτερο μέρος ο Δικέφαλος σπάνια είχε στην αντίπαλη περιοχή, πάνω από έναν παίκτη. Ακόμα κι αν είναι θέμα χαρακτηριστικών των παικτών, ο Ίβιτς θα μπορούσε να τους ζητήσει κάτι παραπάνω, από αυτά που έχουν συνηθίσει. Αλλιώς, με χαφ που δε σκοράρουν, με εξτρέμ που “θολώνουν” την κρίσιμη στιγμή και με επιθετικούς που ακόμα δεν έχουν καταφέρει να “ξεμπουκώσουν” ή να βρουν ρυθμό, ο ΠΑΟΚ θα συνεχίσει να έχει πρόβλημα…
