Με αφορμή τα όσα έγιναν το βράδυ της Κυριακής στο Στάδιο «Καραισκάκης», θυμήθηκα πόσο πολύ λυπάμαι τον ΟΣΦΠ. Πόσο πολύ λυπάμαι φιλάθλους και οπαδούς του που ακόμα πανηγυρίζουν κάλπικες νίκες και μαϊμού τίτλους. Δεν αναφέρομαι στο σύνολο των φιλάθλων και των οπαδών του Ολυμπιακού. Ξέρω πως υπάρχουν υγιώς σκεπτόμενοι Ολυμπιακοί που έχουν πάρει τις αποστάσεις τους.
Δεν θέλουν να συμμετέχουν στην φαρσοκωμωδία των Καραπαπάδων, των Τσουκαλάδων και των υπολοίπων υποτακτικών του μεγάλου αφεντικού που δίχως ίχνος ντροπής, πανηγύριζε τα γκολ της ομάδας του στην σουίτα, αδιαφορώντας για το γεγονός ότι η φίλαθλη Ελλάδα έχει αηδιάσει με όσα συμβαίνουν στο ποδόσφαιρο.
Ποτέ μα ποτέ δεν θα μπορούσα να υποστηρίξω μια τέτοια κατάσταση. Να χαρώ για τέτοιες νίκες. Να νιώσω υπερήφανος για πρωταθλήματα και κύπελλα που όλοι οι άλλοι τα χαρακτηρίζουν… κάλπικα. Την Κυριακή αποδείχθηκε ότι ο Ολυμπιακός χωρίς την εύνοια (το τοποθετώ όσο πιο κομψά μπορώ) της διαιτησίας, δεν μπορεί να κερδίσει ούτε την ομάδα νέων σε εσωτερικό φιλικό στου Ρέντη.
Όχι ότι δεν το ξέραμε. Απλά φροντίζουν οι ίδιοι να μας το θυμίζουν σε κάθε ευκαιρία που τους δίνεται. Η Ελλάδα γελάει με την κατάντια τους κι αυτοί το διασκεδάζουν ή δείχνουν ότι το διασκεδάζουν για να διατηρήσουν ακμαίο το ηθικό των φιλάθλων που εξακολουθούν να συμμετέχουν στην φαρσοκωμωδία. Όσων απέμειναν δηλαδή γιατί οι άδειες κερκίδες στο «Καραϊσκάκης» επιβεβαιώνουν την απέχθεια που νιώθει μεγάλη μερίδα των ερυθρόλευκων για την κατάντια της ομάδας τους.
Με τον Αρετόπουλο και τους βοηθούς δεν θα ασχοληθώ. Ξέραμε από την ημέρα που τους όρισαν, ότι θα εκτελέσουν εντολές. Απλά στην επόμενη μέρα (που είναι πολύ κοντά) του ελληνικού ποδοσφαίρου, δεν έχουν καμία θέση. Θα μείνουν στην ιστορία ως τα πιόνια του πιο βρώμικου συστήματος που γνώρισε ποτέ το ελληνικό ποδόσφαιρο. Αυτή θα είναι και η τιμωρία τους. Θα ζήσουν δακτυλοδυκτούμενοι να υπόλοιπα χρόνια της ζωής τους.
