Είναι παράδοξο πως «καταφέρνει» ο ΠΑΟΚ να πηγαίνει από διακοπή των αγωνιστικών του υποχρεώσεων σε νέα διακοπή και να παραμένει μόνιμα σε κρίση!
Η 1η διακοπή ήταν μετά τον αποκλεισμό από τον Άγιαξ. Τότε άνοιξε μεγάλη κουβέντα για τη χαμένη ευκαιρία πρόκρισης και τις χαμένες ευκαιρίες του Αθανασιάδη.
Η 2η διακοπή ήταν μετά την πρόκριση στους ομίλους του Europa League με τις δύο νίκες επί της Ντιναμό Τιφλίδας. Τότε η κρίση ήταν λόγω της μη απόκτησης 1-2 ακόμη μεγάλων ονομάτων (κυρίως ενός ακόμη ικανού επιθετικού) και επειδή ήρθε μόνο ο Τιάμ, ο οποίος έως τώρα παραμένει «αόρατος».
Η 3η διακοπή ήταν μετά την εκτός έδρας ισοπαλία με τη Βέροια (0-0) και ενώ είχε προηγηθεί μία εβδομάδα πριν το 0-0 με την Ξάνθη στην Τούμπα (είχε μεσολαβήσει το διπλό στην Τσεχία με τη Σλόβαν Λίμπερετς). Τότε η κρίση ήταν λόγω της αστοχίας, του Κλάους, του λάθους rotation αλλά και της διαιτησίας.
Και φτάσαμε τώρα στην 4η διακοπή όπου η κρίση είναι πλέον γενικευμένη μετά από τέσσερις ήττες στα τελευταία 6 ματς. Ο κόσμος γκρινιάζει για όλα: για την ποιότητα των παικτών, για τον Αθανασιάδη, για την αστοχία, για τη διαιτησία, για τα χρήματα που βάζει σε άλλες επενδύσεις ο Σαββίδης και ότι άλλο μπορεί να σκεφτεί κανείς.
Οι προσδοκίες του κόσμου παραμένουν υψηλότερες από τα αποτελέσματα του ΠΑΟΚ, όπως υψηλότερες είναι οι προσδοκίες για ακόμη μεγαλύτερη ενίσχυση του ρόστερ από τη στιγμή που υπάρχει στον Δικέφαλο ο Ιβάν Σαββίδης.
Και όσο τα αποτελέσματα «στραβώνουν» για τον έναν ή τον άλλο λόγο, τόσο ο ΠΑΟΚ θα πηγαίνει από κρίση σε κρίση…
