Η Ελλάδα θυμίζει Κολομβία, θυμίζει Ιταλία μιας άλλης εποχής. Και τη νομιμότητα στη χώρα δεν μπορεί να τη φέρει ούτε η FIFA, ούτε η ΕΠΟ παρά μόνο ο ίδιος ο πρωθυπουργός.
“Ελλάδα η χώρα των νταβατζήδων» έγραφα πριν από λίγες ημέρες στο blog μου, με αφορμή τις απειλές που δέχθηκε ο Γιάννης Τσαχειλίδης κάτω από το σπίτι του. Ο τίτλος αποδεικνύεται ότι ήταν πολύ light. Δεν είμαστε η χώρα των νταβατζήδων. Είμαστε η χώρα όπου η μαφία του ποδοσφαίρου δρα ανεξέλεγκτα για να επιβάλει το δικό της νόμο, γράφοντας στα παλιά της τα παπούτσια την συντεταγμένη πολιτεία.
Εντελώς απροστάτευτοι οι πολίτες, μπορούν να ανά πάσα στιγμή να γίνουν στόχους συμφερόντων. Απειλές, εκβιασμοί, εμπρησμοί σε δικαστικούς, πολιτικούς, διαιτητές, ανθρώπους που κατέχουν ισχυρές θέσεις, τείνουν να γίνουν καθημερινότητα. Τι μας περιμένει αύριο; Ποιο θα είναι το επόμενο βήμα; Μήπως είμαστε πολύ κοντά στο ενδεχόμενο να θρηνήσουμε και θύματα εκτός από καμένα, αυτοκίνητα, φούρνους και σπίτια;
Μήπως μια τέτοια εξέλιξη δεν είναι υπερβολή αλλά, η συνέχεια των όσων έχουμε βιώσει το τελευταίο χρονικό διάστημα; Μήπως είμαστε πολύ κοντά σε ακόμα πιο τραγικές καταστάσεις. Η Ελλάδα θυμίζει Κολομβία. Θυμίζει την Ιταλία μιας άλλης εποχής. Προφανώς αυτό εννοούσε ο Διονύσης Ψωμιάδης που σε ραδιοφωνικές του δηλώσεις τόνισε ότι είναι ευτύχημα για τον Βαγγέλη Γραμμένο που δεν πραγματοποιήθηκαν εκλογές στην ΕΠΟ καθώς θα τις κέρδιζε και θα κινδύνευε να τον… «καθαρίσουν».
Τι εννοούσε; Ότι θα τον στείλουν στο καθαριστήριο; Θα τον βάλουν σε πλυντήριο; Ας μην γελιόμαστε. Ακόμα και ο πιο ανυποψίαστος έχει αντιληφθεί ότι στόχος της μαφίας του ποδοσφαίρου, είναι να προκαλέσει φόβο (γιατί όχι και τρόμο) σε όσους έχουν αποφασίσει να συμβάλουν στην κάθαρση και την εξυγίανση του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η κατάσταση έχει ξεφύγει από τα όρια του ποδοσφαίρου.
Ούτε ο Κουτσοκούμνης, ούτε η επιτροπής εξομάλυνσης, ούτε η ΕΠΟ, ούτε η FIFA, μπορούν να προσφέρουν λύσεις εδώ που έφτασαν τα πράγματα. Το πολύ – πολύ να μας πετάξει ως χώρα η παγκόσμια ποδοσφαιρική ομοσπονδία και να τελειώσουμε. Να βράζουμε στο ζουμί μας, αποκομμένοι από τον υπόλοιπο κόσμο. Ίσως τελικά αυτό αξίζει σε μια χώρα που δεν μπορεί να αντιμετωπίσει τα προβλήματα της.
