Δεν είναι η πρώτη φορά που αναφέρομαι στο θέμα, πολύ φοβάμαι ότι δε θα είναι ούτε η τελευταία. Αφορμή στη συγκεκριμένη περίπτωση είναι ο Στέφανος Αθανασιάδης, όπως υπήρχαν δεκάδες άλλες κατά περιόδους, με διάφορους παίκτες του ΠΑΟΚ που έμπαιναν -για κάποιο λόγο- στο στόχαστρο της κερκίδας. Οι σχέσεις αγάπης και μίσους έχουν καταντήσει συνήθεια σε μια Τούμπα που θυμίζει σαπουνόπερα με πολλά επεισόδια, ανατροπές και συγκινήσεις.
Η πρώτη ανάμνηση που μου έρχεται, η πρώτη σχετική εμπειρία που έζησα έντονα ήταν ο Αχιλλέας Ζαφειρίου. Ένας αμυντικός χαφ χωρίς κάτι εντυπωσιακό στο παιχνίδι του, ο οποίος όμως επί σειρά ετών κέρδιζε την εμπιστοσύνη όλων τον προπονητών που είχαν περάσει τότε από τον πάγκο του ΠΑΟΚ. Πάντα ξεκινούσε βασικός, και σχεδόν πάντα ακουγόταν η ίδια μουρμούρα από τις κερκίδες, η ίδια αποδοκιμασία μετά από κάθε λανθασμένη επιλογή του. Το βουητό εκείνο έμελλε να το ακούω για πολλούς παίκτες στα επόμενα χρόνια και μέχρι σήμερα.
Κάποτε ήταν ο Ζήσης Βρύζας, που όσο αγωνίστηκε στον Δικεφάλο, αποτελούσε τη μόνιμη πηγή γκρίνιας από την κερκίδα. Η χαμηλή συνολική συγκομιδή των γκολ του και οι κινήσεις του μέσα στο γήπεδο δεν ικανοποιούσαν τον πάντα απαιτητικό ΠΑΟΚτσή, ο οποίος πάντα φρόντιζε και φροντίζει να εξωτερικεύει τα συναισθήματά του, σε αυτή την περίπτωση όμως όχι προς το συμφέρον της ομάδας.
Ακολούθησαν κι άλλοι πολλοί. Ο Χριστοδουλόπουλος, ο Σαλπιγγίδης, ο Κάτσε, ο Τζαβέλλας. Σε περίοπτη θέση βρίσκονται πάντα και οι τερματοφύλακες που έχουν την… ατυχία να κάθονται κάτω από τα δοκάρια της ομάδας. Από τον Μιχόπουλο μέχρι τον Όλσεν, από τον Κρέσιτς μέχρι Γλύκο. Όλοι να λειτουργούν υπό το καθεστώς δυσπιστίας και μουρμούρας.
Μου έκανε φοβερή εντύπωση, πριν από λίγο διάστημα, στο παιχνίδι του ΠΑΟΚ με την ΑΕΛ για το κύπελλο, οι αντιδράσεις του κόσμου σε κάθε ενέργεια του Μπρκιτς. Η απέχθεια που έχουν κάποιοι για τον Γλύκο, τους “ανάγκασε” να επευφυμούν ο,τιδήποτε έκανε ο Σέρβος γκολκίπερ σε εκείνο το ματς. Όχι βέβαια κάτι ιδιαίτερο, έτσι όπως εξελίχθηκε εκείνη αναμέτρηση. Κάποιες χαλαρές επεμβάσεις (δε χρειάστηκε να κάνει κάτι περισσότερο), έφερναν… θύελλα ενθουσιασμού στον κόσμο, μόνο και μόνο επειδή δεν ήταν ο Γλύκος!
Φοβερή κατηγορία οπαδών οι ΠΑΟΚτσήδες. Δεν είναι τυχαίο ότι σχεδόν κάθε νέος παίκτης που έρχεται στην ομάδα, κυρίως οι ξένοι, μιλάει για αυτή την απίστευτη πίεση που δημιουργείται από την κερκίδα. Κάποιοι το αντέχουν, κάποιοι όχι. Αλλά γιατί θα πρέπει, εκτός όλων των άλλων, να έχουν να αντιμετωπίσουν και αυτή τη δυσκολία από τους ίδιους τους φιλάθλους τους;
Προσπαθώντας να εξηγήσω αυτές τις συμπεριφορές που παρατηρούνται στην Τούμπα, έφερα στο μυαλό μου τι γίνεται στις υπόλοιπες ομάδες της Ελλάδας ή του εξωτερικού. Πουθενά δεν μπορείς να βρεις κάτι ανάλογο, τουλάχιστον όχι σε τέτοια έκταση. Σε ποιο γήπεδο, ο κόσμος χωριζόταν στα δυο όπως γινόταν με τον Σαλπιγγίδη; Σε ποιο γήπεδο, ο κόσμος της ομάδας αποδοκίμαζε τον παίκτη του σε κάθε επαφή, όπως έγινε με τον Τζαβέλλα ή τον Κάτσε; Σε ποιο γήπεδο, ο παίκτης της γηπεδούχου ομάδας αποδοκιμαζόταν όταν γινόταν αλλαγή, όπως πρόσφατα ο Σάχοφ; Ποιας ομάδας ο κόσμος επιτίθεται στους δικούς τους παίκτες, σε κάθε ευκαιρία, μέσα σε φόρουμ, αναρτήσεις, σχόλια, ακόμα και στην επίσημη σελίδα της ΠΑΕ στο Facebook;
Αν μιλήσουμε για το ελληνικό ταμπεραμέντο, έχετε δει όλα αυτά να γίνονται στον Ολυμπιακό, στον Παναθηναϊκό ή στην ΑΕΚ; Έχετε δει να γίνεται σε κάποια άλλη ευρωπαϊκή ομάδα; Όλα αυτά μπορούν συμβούν μόνο στον ΠΑΟΚ. Τη μοναδική ομάδα στην οποία ο κόσμος της (μέρος αυτού φυσικά, και όχι η πλειοψηφία) αντί να στηρίζει τους παίκτες, τους βάζει εμπόδια, τους απομυθοποιεί και τελικά τους μηδενίζει.
