Όταν προσπαθείς να φέρεις ξανά μια ομάδα στα υψηλά επίπεδα που της αρμόζει, ειδικά όταν αναφερόμαστε στο μέγεθος του ΠΑΟΚ, ποτέ δε φτάνει μόνο το αγωνιστικό κομμάτι. Όχι ότι το τελευταίο δρέπει δάφνες, αλλά ο δρόμος για την καταξίωση και την αναγνώριση περνάει μέσα κι από άλλους παράγοντες. Η δυναμική φαίνεται από τον τρόπο που αντιμετωπίζεις τους εσωτερικούς και εξωτερικούς “εχθρούς”, αλλά και από τον πώς καταφέρνεις να προβάλλεσαι στο κοινό.
Όταν λοιπόν ο ΠΑΟΚ γίνεται βορά στις ορέξεις του κάθε ανύπαρκτου, άσχετου ή στημένου, το γεγονός ότι δεν μπορεί να προστατεύσει τον εαυτό του, αποτελεί μείζον θέμα για την έξωθεν καλή μαρτυρία, αλλά και λόγος για εσωτερικές αναταράξεις. Όλα ξεκινούν από την εσωστρέφεια και καταλήγουν σε εσωστρέφεια, ακόμα μεγαλύτερου μεγέθους.
Το τελευταίο διάστημα το κακό έχει παραγίνει, κυρίως μέσω διαφόρων μέσων ενημέρωσης τα οποία, βλέποντας πως κανένας δεν τα ενοχλεί, έχουν επιδοθεί σε μπαράζ δημοσιευμάτων που θίγουν τον Δικέφαλο, τη στιβαρότητά, τη σοβαρότητα και την αξιοπιστία του. Ο “πόλεμος” (δικαίως ή αδίκως) εναντίον του Στέφανου Αθανασιάδη, λίγο παλιότερα εναντίον του Γιώργου Τζαβέλλα, το πωλητήριο στον Κλάους, η απόλυση του Λούμπος Μίχελ και του Βλάνταν Ίβιτς, είναι μόνο μερικά από τα παραδείγματα.
Όλα τα παραπάνω είχαν παραλήπτες τους φιλάθλους γενικότερα, που προφανώς σχηματίζουν την άποψη ότι ο ΠΑΟΚ έχει καταντήσει… οίκος ανοχής, αλλά και τους οπαδούς του Δικεφάλου ειδικότερα που ψάχνουν τι ισχύει, τι όχι και ποιοι είναι οι υπεύθυνοι. Έτσι, οι τελευταίοι αναγκαστικά θα πάρουν μέρος σε ένα γαϊτανάκι παραφιλολογίας και ίντριγκας, που και πάλι θα βγάλει ζημιωμένο το σύλλογο. Ένα σύλλογο που μένει συνήθως θεατής σε όλα όσα διαδραματίζονται και αφορούν τον ίδιο, αφήνοντας τον οποιονδήποτε να λοιδορεί και να ειρωνεύεται τις πρακτικές και την πολιτική του.
Αν αφήσουμε τη φετινή σεζόν και πάμε στην περσινή, θυμηθείτε πως η απόλυση του Ίγκορ Τούντορ είχε γίνει γνωστή από τον Σάββα Θεοδωρίδη (!), πριν αποφασίσει ο ΠΑΟΚ να την κοινοποιήσει στον ίδιο τον προπονητή αλλά και τον κόσμο της ομάδας. Πόσο αίσθημα σοβαρότητας μπορεί να πρέσβευε εκείνη η επικοινωνιακή ήττα της ΠΑΕ, και πόσο συντονισμό και δυναμισμό δείχνουν τα όσα γίνονται φέτος.
Οι εχθροί του ΠΑΟΚ ήταν ανέκαθεν πολλοί, καθώς όλοι γνωρίζουν πως είναι η μοναδική ομάδα που μπορεί να “σπάσει” το κατεστημένο, που μπορεί να αλλάξει τα δεδομένα του ελληνικού ποδοσφαίρου. Έχοντας πλέον τον Ιβάν Σαββίδη στα ηνία του, οι εχθροί έχουν πολλαπλασιαστεί, υπάρχουν φανεροί και κρυφοί, που ξεφυτρώνουν από οπουδήποτε. Όσο ο Δικέφαλος μένει απαθής και, πόσο δε μάλλον, όσο ο ίδιος δίνει τροφή για προπαγανδίστικα δημοσιεύματα και προπαγανδίστικες φανφάρες, βγάζοντας μόνος τα μάτια του, θα εξακολουθεί να αποτελεί το θύμα. Τον φτωχό συγγενή που άλλοτε τον λυπούνται και άλλοτε τον κατακρεουργούν.
Λέγε, λέγε, στο τέλος κάτι θα μείνει. Και στον ΠΑΟΚ έχουν αρχίσει να μένουν πολλά… Είναι καιρός επιτέλους να προστατέψει ο ίδιος τον εαυτό του.
