Πολλά μπορούν να ειπωθούν. Ο καθένας να πει το μακρύ και το κοντό του. Όχι φταίει ο Τζαβέλλας, όχι φταίει ο Ίβιτς, όχι φταίνε οι δημοσιογραφοι κτλ, κτλ. Κάθε φορά κάποιος φταίει, κάποιος είναι ο κακός ή ο άχρηστος.
Νομίζω όμως πως τα πράγματα είναι πιο απλά: Ο ΠΑΟΚ για να κάνει ομάδα πρωταθλήτρια, θέλει καλύτερο ρόστερ και λίγο υπομονή από την διοίκηση του. Αλλιώς λιγότερο καλύτερο ρόστερ και περισσότερη υπομονή. Το πρώτο το είχε κατά το ήμισυ την εποχή Νάτχο, Στοχ, Νέτσιντ, Λούκας Βούκιτς,Κατσουράνη, Κλάους κτλ. Εκείνη η ομαδάρα με τους παικταράδες που ήρθαν με τα χρήματα του Ιβάν Σαββίδη, έφτασε τελικό Κυπέλλου και προκρίθηκε απο τους ομίλους του Europa League.
Αποκλείστηκε ύστερα απο δύο εξαίσιες εμφανίσεις, με την μετέπειτα φιναλίστ Μπενφίκα, ενώ στις λεπτομέρειες δεν προκρίθηκε στους ομίλους του Champions League, απέναντι σε μια ισχυρή αντίπαλο και με τιμωρημένη Τούμπα.
Εκείνο το ρόστερ ήθελε μονάχα υπομονή. Ο χαμένος τελικός του Κυπέλλου έκανε την λέξη υπομονή απαγορευμένη λέξη.
Ο προπονητής είχε αποτελέσει ήδη παρελθόν πιο πριν, λόγω της μη σταθερής απόδοσης της ομάδας, ενώ μετά τον τελικό, οι παίκτες αμφισβητήθηκαν και εκτός απο την διοίκηση και το περιβάλλον του ΠΑΟΚ έχασε με τη σειρά του και αυτό την υπομονή του. Γεγονός που έκανε την κατάσταση ακόμα πιο δύσκολη, πιο αφόρητη. Εκείνη την χρονιά η έλλειψη υπομονής έκαψε και το χαρτί του μεγάλου προπονητή Χουμπ Στέφενς. Γιατί όταν δεν κάνεις υπομονή και δεν εμπιστεύεσαι έναν τέτοιον προπονητή, τότε δύσκολα να εμπιστευτείς τον οποιονδήποτε.
Όλες τις επόμενες χρονιές το ρόστερ δεν ήταν το ίδιο καλό. Οι λόγοι που έγινε αυτό, ήταν κυρίως λόγω της αποτυχημένης πρώτης χρονιάς αλλά και των λανθασμένων επιλογών στις μεταγραφές των τεχνικών διευθυντών και προπονητών. Έτσι ούτε προκρίσεις στην Ευρώπη υπήρξαν, ούτε… τελικοί. Δεν ήταν εντελώς… χάλια. Ωστόσο επειδή ήρθαν πολλοί παίκτες “λαχεία”, οι ομάδες αυτές είχαν ανάγκη απο περισσότερο χρόνο, καθώς οι απαιτήσεις του ΠΑΟΚ ήταν μεγαλύτερες, απ΄ από αυτά που μπορούσε να πετύχει. Δεν δόθηκε όμως αυτός ο χρόνος. Και κάθε σεζόν, μία νέα ομάδα φτιάχνεται και στη συνέχεια γκρεμίζεται.
Και κάπως έτσι ο ΠΑΟΚ”καίει” και τις σημαίες του, τους ανθρώπους που αγαπούν την ομάδα, ανθρώπους-κεφάλαια που θα μπορούσε να τους έχει ανάγκη. Όπως τώρα τον Ίβιτς ή τον Κλάους (που τόσα ακούει) και πολλούς ακόμα. Αλλά και παράγοντες και ανθρώπους που ξέρουν τι εστί ΠΑΟΚ, ώστε να το μεταφέρουν στους νέους παίκτες. Με τον ίδιο τρόπο βέβαια αλλάζει ο Δικέφαλος και τα στελέχη του, το ένα μετά το άλλο. Δεν ξέρω ας πούμε τι περισσότερο πρόσφερε ο Άρνεσεν απο τον Βρύζα. Ποιανού οι μεταγραφές ήταν καλύτερες. Ή αν ο Μίχελ προσφέρει περισσότερα από τον Άρνεσεν. Και πάει λέγοντας.
Ο ΠΑΟΚ μπορεί να βγει δεύτερος με το φετινός ρόστερ επειδή και όλοι οι άλλοι είναι χάλια. Ανεξάρτητα με την βαθμολογική του θέση σήμερα. Υπάρχουν ακόμη πολλοί αγώνες. Όμως το γεγονός ότι όλοι οι πρωταγωνιστές της ομάδας, γνωρίζουν πως δεν έχουν χρόνο, ούτε από την διοίκηση, ούτε από το περιβάλλον, ούτε από μερίδα του κόσμου, κάνει τα πράγματα ακόμα πιο δύσκολα και πιο πιεστικά και δύσκολα μπορεί αυτός ο ΠΑΟΚ, με πολλούς νέους ξένους παίκτες να αντιδράσει.
Οπότε λοιπόν νομίζω, πως τη δεδομένη στιγμή πρέπει να υπάρξει ψυχραιμία, στήριξη στους ποδοσφαιριστές και στον προπονητή αφού φυσικά παραδεχτούν όλοι την ποιότητα του ρόστερ που είναι συγκεκριμένων δυνατοτήτων. Στη συνέχεια πρέπει να αποφασιστεί ο δρόμος, που θέλει να χαράξει ο Δικέφαλος και να τηρήσει το…. δρομολόγιο ως το τέλος.
