Είναι επιτακτική ανάγκη για τον οργανισμό του ΠΑΟΚ, να μάθει να διαχειρίζεται, τόσο την επιτυχία, όσο και την αποτυχία. Ο Κώστας Βασιλόπουλος γράφει για την κλήρωση του Δικεφάλου στο Europa League.
O Δικέφαλος έζησε την… κόλαση μετά τις ήττες από Καραμπάχ, Πανιώνιο, Ατρόμητο Αθηνών και Παναθηναϊκό, με μια παρένθεση την επιτυχία επί της Φιορεντίνα που δημιούργησε ατμόσφαιρα παραδείσου.
Aπό την άλλη, οι δύο τελευταίες νίκες επί της Σλόβαν Λίμπερετς και του Πλατανιά, προκάλεσαν κλίμα ευφορίας και ευτυχώς όχι ενθουσιασμού. Θεωρώ απαραίτητο για τον ΠΑΟΚ να διαχειρίζεται με μεγαλύτερη προσοχή ο κόσμος τα συναισθήματα που δημιουργούν οι νίκες – επιτυχίες της ομάδας, καθώς αντίστοιχα οι ήττες – αποτυχίες. Το φαινόμενο να βρίσκεται ο ΠΑΟΚτσης από το ζενίθ στο ναδίρ και αντίστροφα, επαναλαμβάνεται χρόνια, προκαλώντας αναταράξεις στον οργανισμό.
Αντιλαμβάνομαι πολύ καλά ποια είναι η ψυχολογία των φιλάθλων. Είμαστε παράξενη ράτσα εδώ στην Ελλάδα. Ακόμα πιο παράξενοι οι φίλαθλοι – οπαδοί του ΠΑΟΚ. Είναι –δικαίως- απαιτητικοί. Με δεδομένο μάλιστα ότι στερούνται την χαρά ενός πρωταθλήματος πάνω από τρεις δεκαετίες, έχουν κάθε δικαίωμα να απαιτούν μια διάκριση, όταν μάλιστα στέκονται πιστά στο πλευρό της ομάδας.
Ωστόσο, απαιτείται ισορροπία. Δεν ήρθε η καταστροφή μετά από μια ήττα, όπως δεν οδηγεί στην γη της επαγγελίας, μια νίκη. Δικαίως δημιουργήθηκε πολύ καλό κλίμα από τις συνεχόμενες αποτυχίες του ΠΑΟΚ το προηγούμενο διάστημα. Η ομάδα ήταν για λύπηση σε κάποια παιχνίδια. Το πρόβλημα που δημιούργησε τον εκνευρισμό του ΠΑΟΚτσή δεν ήταν οι ήττες, αλλά οι εμφανίσεις της ομάδας. Μια πολύ ακριβής ομάδας που δεν μπορούσε να κερδίσει κανέναν αντίπαλο.
Με χαρά διαπιστώνω ότι οι δυο συνεχόμενες νίκες, δεν προκάλεσαν ενθουσιασμό. Ο κόσμος του ΠΑΟΚ τις χειροκρότησε και τις ευχαριστήθηκε. Ιδιαίτερα τη νίκη επί της Σλόβαν που συνοδεύτηκε με πρόκριση στους «32» του Europa League. Μέχρι εκεί όμως. Ενθουσιασμός και μεγάλα λόγια – όνειρα έμειναν στην άκρη. Γεγονός που προσωπικά εμένα, με χαροποιεί.
Η διαδρομή κόλαση – παράδεισος, πρέπει να πάψει να είναι τόσο σύντομη στην οικογένεια του ΠΑΟΚ. Το έχουν ανάγκη οι παίκτες, οι προπονητές, η διοίκηση και στο φινάλε ο ίδιος ο κόσμος που υποβάλλεται σε τρομερή ψυχική ταλαιπωρία. Μια πιο μεστή προσέγγιση, θα βοηθήσει τον οργανισμό να βρει την ισορροπία του και να λειτουργήσει με πιο σοβαρό τρόπο.
Δεν είναι κάθε νίκη ένα… πανηγυράκι, όπως δεν είναι κάθε ήττα, αφορμή για να ισοπεδωθούν τα πάντα. Και την απογοήτευση αντιλαμβάνομαι και τον ενθουσιασμό. Με μέτρο όμως και τα δυο συναισθήματα, για να μην επηρεάζεται η ομάδα. Γιατί τόσο η απογοήτευση όσο και ο ενθουσιασμός (όταν δεν είναι αποτέλεσμα ώριμης προσέγγισης), προκαλούν πρόβλημα στην ομάδα.
