Τέτοιες μέρες συνήθως κάνεις έναν απολογισμό, ένα γρήγορο “συμμάζεμα” του χρόνου που φεύγει. Κρατάς τα καλά, αφήνεις πίσω τα άσχημα και προετοιμάζεσαι για τις νέες περιπέτειες που φέρνει το επόμενο έτος. Το 2016 για τον ΠΑΟΚ δεν ήταν μια απλή χρονιά. Η συμπλήρωση των 90 από την ίδρυση του συλλόγου από μόνη της, κάνει ξεχωριστές τις περασμένες 365 μέρες, μέσα στις οποίες έγιναν πολλά. Στη μνήμη του καθενός, μπορεί να μείνουν διαφορετικές εμπειρίες. Το τι σημαδεύει το μυαλό σου είναι καθαρά υποκειμενικό και με βάση αυτό, παραθέτω σκόρπια τις πιο έντονες σελίδες από το δικό μου προσωπικό ημερολόγιο.
Τα πρώτα 100 είναι δύσκολα…
Η συμπλήρωση των 90 χρόνων από την ίδρυση του ΠΑΟΚ επέβαλλε μια διαφορετικότητα μέσα στο 2016, η οποία άλλες φορές έγινε όπως αρμόζει στην ιστορία του συλλόγου και άλλοτε όχι. Η επετειακή φανέλα ρετρό είναι αλήθεια ότι άρεσε, αν και δεν αποδείχθηκε ιδιαίτερα γούρικη. Στα πλαίσια του εορτασμού έγιναν αρκετές παράπλευρες και αξιέπαινες προσπάθειες, όπως φιλανθρωπικές ενέργειες, τα μνημεία των Παντελάκη και Τσαρπανά, η επίσκεψη στο Πατριαρχείο, το λεύκωμα της ΚΑΕ ΠΑΟΚ, αλλά και το ντοκιμαντέρ του Νίκου Τριανταφυλλίδη που αποτελεί ένα έργο που θα μείνει στην ιστορία και μέσα από τον ΠΑΟΚ μπορεί να καθρεπτίζεται. Από εκεί και πέρα όμως, αυτό που μένει στη δική μου μνήμη είναι η άθλια οργάνωση της μεγάλης γιορτής στο Μέγαρο Μουσικής, με τις πολλά λάθη και παραλείψεις. Δε θα ξεχάσω τη βαρεμάρα περιμένοντας να τελειώσει όλη η τελετή και, κατ’ επέκταση, τον αποτροπιασμό μου γιατί αυτή ήταν η βιτρίνα του εορτασμού για να έναν τεράστιο σύλλογο. Α, ήταν να γίνει και ένα μεγάλο φιλικό στην Τούμπα. Δεν κλείστηκε ποτέ…
ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός: Το σάλπισμα της επανάστασης
Το αίσθημα αδικίας το έχω νιώσει τόσες φορές, όταν ο ΠΑΟΚ αντιμετωπίζει τον Ολυμπιακό, αλλά κάθε φορά σου βγάζει την ίδια… αηδία. Ο αλησμόνητος ημιτελικός κυπέλλου στην Τούμπα τον περασμένο Μάρτιο, δεν είχε την ίδια αίσθηση. Ο κόσμος ξέσπασε, ο Ιβάν Σαββίδης πήρε μια θαρραλέα απόφαση μη κατεβάζοντας την ομάδα στον επαναληπτικό και η ιστορία άρχισε να γράφεται. Ο ΠΑΟΚ για άλλη μια φορά, θα έβαζε τα στήθια του μπροστά στο όνομα της “επανάστασης”, του απεγκλωβισμού του ελληνικού ποδοσφαίρου από το σάπιο σύστημα. Το πλήρωσε με -3 βαθμούς, αλλά έκανε την αρχή στην προσπάθεια να αλλάξουν όλα. Το καθήκον του ακόμα δεν έχει ολοκληρωθεί, αλλά, ας μη γελιόμαστε, το τέλος πλησιάζει…
Μια απόκρουση που ξεχάστηκε
Τον περασμένο Μάιο, ο ΠΑΟΚ έπαιζε στην Τούμπα το τελευταίο ματς μιας σεζόν, που όφειλε να “κλείσει” επιτυχώς. Το εισιτήριο για το Champions League ήθελε μια απλή θεώρηση, αλλά η αναμέτρηση με τον Παναθηναϊκό έμενε στο 1-1. Στο 85′, ο Πέτριτς είναι έτοιμος να στείλει τον Δικέφαλο στα…τάρταρα, αλλά ο Γλύκος κάνει την απόκρουση της ζωής του. Το θυμάται άραγε κανείς;
Η γκολάρα του Ροντρίγκες
Στα μεγάλα ευρωπαϊκά εκτός έδρας ματς, τον ΠΑΟΚ δεν τον φοβάσαι. Ξέρεις ότι θα παρουσιαστεί όπως πρέπει, δε θα σε απογοητεύσει. Με… buzzer beater όμως δε θυμάμαι να έχει κερδίσει ποτέ! Για το ματς της Φλωρεντίας είχα καλό προαίσθημα, αλλά η πραγματικότητα με ξεπέρασε… Το γκολ του Γκάρι Ροντρίγκες στο 93′ είναι δύσκολο να βγει από τη μνήμη.
Το συναίσθημα του πρωταθλητή
Την κατάκτηση του πρωταθλήματος βόλεϊ του 2015, για διάφορους λόγους, δεν την έζησα από κοντά. Στις 28 Απριλίου του 2016 όμως ήμουν εκεί. Έζησα την εμπειρία του πιο αγχωτικού αθλήματος που υπάρχει και τελικά βίωσα από κοντά έναν τίτλο πρωταθλητή. Πολύ μικρός στο πρωτάθλημα ποδοσφαίρου του 1985, μικρός στο πρωτάθλημα μπάσκετ του 1992. Είναι υπέροχο το συναίσθημα να ξέρεις πως είσαι ο καλύτερος όλων, και να κατακτάς καθαρά και δίκαια μια τέτοια κούπα. Είναι υπέροχη αίσθηση, δίπλα στη λέξη πρωταθλητής, να υπάρχουν τα αρχικά Π.Α.Ο.Κ.
