Μόνο εύκολη δεν ήταν η αποστολή του ΠΑΟΚ απόψε στους “Ζωσιμάδες”. Λίγο τα συνεχόμενα παιχνίδια, λίγο ο απαράδεκτος αγωνιστικός χώρος, λίγο ο άκρως αξιόλογος αντίπαλος που είχε να αντιμετωπίσει, “φώναζαν” για “σφιχτό” παιχνίδι. Άσχετα, αν όλοι οι… εξυπνάκηδες στοιχηματόβιοι μιλούσαν για την απόδοση του διπλού που “κατρακυλούσε”. Φαντάζομαι, όλοι αυτοί είναι πιο πλούσιοι τώρα που επαληθεύτηκε…
Πώς επαληθεύτηκε όμως; Ο Βλάνταν Ίβιτς προτίμησε να παίξει με τριάδα στην άμυνα, όπως και ο αντίπαλος του, ιδέα θεωρητικά καλή, αλλά με προβλήματα στην πράξη. Η λειτουργία των τριών στόπερ απόψε δεν ήταν η ενδεδειγμένη, δεν υπήρχε καλή συνεννόηση μεταξύ τους, και αυτό φάνηκε 2-3 φορές όταν αντίπαλοι επιθετικοί έμεναν μόνοι τους μέσα στη μεγάλη περιοχή. Για καλή του τύχη, ο ΠΑΟΚ δεν το πλήρωσε αυτό. Από εκεί και πέρα, ο Δικέφαλος ευτύχησε να έχει σε εξαιρετική μέρα τον Λέοβατς που έπαιξε όλη την αριστερή πλευρά, είχε μεγάλη συμμετοχή στο επιθετικό κομμάτι της ομάδα και επιβραβεύτηκε με το νικητήριο γκολ. Γενικά, ο Δικέφαλος δεν άλλαξε τον τρόπο παιχνιδιού του, είχε την κατοχή της μπάλας, είχε υπερδιπλάσιες τελικές από τον αντίπαλο του, ήταν για μια ακόμα φορά κυρίαρχος, έστω κι αν στο τέλος έδωσε κάποια μέτρα στον ΠΑΣ Γιάννινα.
Γενικά, ο ΠΑΟΚ επιβεβαίωσε σε ένα ακόμα παιχνίδι ότι “χτίζει” μια ομάδα που μπορείς να εμπιστευτείς. Πριν και κατά τη διάρκεια ενός αγώνα, ανεξάρτητα από τις συνθήκες, τις δυσκολίες, το γήπεδο ή τον αντίπαλο. Το σύνολο του Ίβιτς βγάζει μια σοβαρότητα, χωρίς βέβαια πάντα αυτό να φέρνει το επιθυμητό αποτέλεσμα. Μπορεί οι φάσεις να μη γίνουν γκολ (το έχουμε αναλύσει πολλάκις αυτό το θέμα), μπορεί ο αντίπαλος να εκμεταλλευτεί κάποια από τις λιγοστές του ευκαιρίες, πολλά μπορεί… Το θέμα είναι η εικόνα που παρουσιάζει η ομάδα, όποιες απουσίες κι αν έχει, με ή χωρίς μεταγραφές, με όποιο σύστημα κι αν κατεβαίνει στο γήπεδο.
Στα θετικά του αποψινού ματς, πέρα από την εμφάνιση του Λέοβατς, ήταν και αυτές των Αθανασιάδη και Χαρίση. Ο πρώτος μπορεί να μην πέτυχε πάλι γκολ, αλλά έδειξε επιτέλους αντίδραση, διάθεση και συμμετοχή στο παιχνίδι. Έπαιξε, περισσότερο από άλλες φορές, μέσα στην περιοχή, πήρε καλές θέσεις, είχε τελικές, στάθηκε και άτυχος, καθώς θα μπορούσε να σκοράρει. Ο δεύτερος, μπήκε στο δεύτερο ημίχρονο και ήταν από τους κορυφαίους του ΠΑΟΚ, ίσως ένας από τους βασικούς λόγους που η ομάδα κράτησε το 0-1. Τόσο ο ίδιος, όσο και ο Δικέφαλος, χρειάζονταν μια τέτοια εμφάνιση.
Μια που μιλάμε για αλλαγές, ο Βλάνταν Ίβιτς θα μπορούσε να κάνει νωρίτερα τις κινήσεις του από τον πάγκο, αναλογιζόμενος τον τραγικό αγωνιστικό χώρο, που όσο περνούσε η ώρα γινόταν χειρότερος από τα πατήματα των ποδοσφαιριστών. Αυτό έβγαλε κούραση σε όλους και ο ΠΑΟΚ χρειαζόταν ένα φρεσκάρισμα, νωρίτερα, στην ενδεκάδα του, πέραν του Χαρίση. Δε στοίχισε βέβαια αυτό.
Τα παιχνίδια είναι πλέον συνεχόμενα και δεν υπάρχει χρόνος για πολλές συζητήσεις και δεύτερες σκέψεις. Ο ΠΑΟΚ παίρνει σιγά-σιγά τη μίνιμουμ θέση που πρέπει στη βαθμολογία, προχωράει στο κύπελλο και αρχίζει να σκέφτεται τη Σάλκε. Αν “κλείσει” σωστά τη μεταγραφική περίοδο, η σοβαρότητα μπορεί να συνοδευτεί και με κάποια ποιότητα, στοιχείο απαραίτητο για να κάνει ο Δικέφαλος το επόμενο βήμα…
