Γεια και χαρά σας. Περιέγραφα με μια παρομοίωση στην εκπομπή στο ραδιόφωνο, τι ακριβώς μου θυμίζει, αυτήν την εποχή η όλη ατμόσφαιρα με τον ποδοσφαιρικό ΠΑΟΚ και τον κόσμο του και θέλω να το μοιραστώ και γραπτώς μαζί σας. Για την οικονομία της παρομοίωσης, όπου «γυναίκα» εσείς βάλτε την ομάδα…
Γουστάρεις λοιπόν με πάθος μια γυναίκα. Όλοι γύρω σου εντωμεταξύ, σου λένε, γιατί έχεις φάει τέτοιο κόλλημα με αυτήν; Δε βλέπεις, ότι όσο είσαι κοντά της μπορεί να ταλαιπωρείσαι, να τρως απογοητεύσεις;
Κι απαντάς: Μα έτσι ακριβώς είναι οι καψούρες. Χωρίς λογική, χωρίς εξήγηση. Τις ζεις με όλο σου το είναι, με κάθε σου αίσθηση. Και δεν ακούς κανέναν.
Και αρχικά προσπαθείς να τους εξηγήσεις: Δεν την αγαπώ επειδή θέλω να ζήσω μια πρόσκαιρη περιπέτεια μαζί της. Αν είναι έτσι, θα διάλεγα μια, απλά να περάσω καλά, να ζήσω εύκολες και στημένες χαρές. Δεν προδίδω αυτό που πιστεύω, δεν αλλάζω κι ας κλονίζομαι καμιά φορά. Εγώ ΑΥΤΗΝ ΕΔΩ θέλω.
Γιατί; Γιατί γουστάρω που είναι διαφορετική από όλες τις άλλες. Γιατί ξέρω τις ρίζες της, από που προέρχεται, ξέρω τα ιδανικά της, ξέρω πως ότι έχει καταφέρει το έχει καταφέρει με το σπαθί της, χωρίς να κάνει υποχωρήσεις, χωρίς να γίνει «δούλα» του κάθε συστήματος. Τη γουστάρω ρε παιδί μου, γιατί είναι ντόμπρα και έχει καθαρή ψυχή. Γιατί είναι γεμάτη από συναισθήματα αυθεντικά, γιατί είναι γνήσια και έχει αδιαπραγμάτευτες αρχές που με εκφράζουν μέχρι το μεδούλι!
Σε όσους λοιπόν δεν καταλάβουν μιά, δυό, τρεις, παύεις να εξηγείς, δεν μπαίνεις πλέον στον κόπο.
Την έχεις λοιπόν μέσα στην καρδιά σου και τη κυνηγάς. Ναι, είναι πολλές οι φορές που σε στενοχωρεί, σε απογοητεύει, σε εξοργίζει, φτάνεις κάποιες φορές να πεις «αυτό ήταν, τέλος δεν ασχολούμαι μαζί της, ποτέ ξανά».
Κι όμως δε φεύγεις. Τη στηρίζεις στις αντιξοότητες, την πιστεύεις, είσαι δίπλα της, δεν τα παρατάς και κάποια στιγμή, ναι κάποια στιγμή σου αρχίζει και σου δίνει πίσω την αγάπη που της έδειξες. Και τότε είναι γλυκιά σαν νέκταρ, η δικαίωση στην αφοσίωση και στα «πιστεύω» σου.
Και ρωτώ τώρα: Δεν περιμένεις πως και πώς να έρθει το επόμενο ραντεβού να την ξαναδείς; Δε μοιάζει σαν να μην περνά ο χρόνος ανάμεσα στα ραντεβού σας;
Αυτό νιώθω λοιπόν πως συμβαίνει εδώ και μερικές εβδομάδες (μετά από πολύ καιρό). Και όχι περιστασιακά, πρόσκαιρα, σαν ένα πυροτέχνημα που εντυπωσιάζει για λίγο και μετά… σκοτάδι. Επίπονα στην αρχή, σταδιακά, μεθοδικά με πλάνο, με πολλή προσπάθεια και πολύ συνειδητά φυσικά.
Λαχταρά λοιπόν να την ξαναδείς. Γιατί η κοπέλα-ομάδα γεμίζει την ψυχή σου, ομορφαίνει τις Κυριακές και τις Πέμπτες σου και παίρνει κάπως το μυαλό από τα προβλήματα. Εγώ δε λέω, ότι ξαφνικά λύθηκαν τα τεράστια ζητήματα της καθημερινότητάς μας.
Όμως αυτή η καψούρα, αυτή εδώ η ομάδα του ΠΑΟΚ, αυτό το δημιούργημα που πιστώνεται σε τεράστιο βαθμό στον Βλάνταν, σου δίνει δύναμη να αντιμετωπίσεις όλες αυτές τις δυσκολίες με περισσότερη ψυχολογία. Σε κάνει πιο δυνατό, πιο αισιόδοξο.
Έχεις μια κάποιου είδους διαφυγή και σε τελική ανάλυση σου παίρνει δύο ώρες το μυαλό από την καταχνιά και το ψυχοπλάκωμα που ζούμε τα τελευταία χρόνια. Και περιμένεις πότε θα ξαναέρθει αυτό το δίωρο…
Η ομάδα-καψούρα ανταποδίδει τώρα λίγη χαρά και ικανοποίηση ειδικά σε αυτούς, που στις άσχημες στιγμές δεν της γύρισαν επιδεικτικά την πλάτη, δεν έπεσαν να φάνε της σάρκες της. Σε αυτούς που ναι μεν της άσκησαν έστω και σκληρή κριτική, αλλά δεν την ισοπέδωσαν, δεν ευτέλισαν τα πάντα που αφορούσαν σε αυτήν.
Ανταποδίδει ειδικά σε αυτούς, που στις δύσκολες ώρες δεν έπεσαν στην καλοστημένη παγίδα εκείνων που θέλουν μόνο χολή να βγάλουν, μόνο να απαξιώσουν τα τέσσερα γράμματα και επιδιώκουν να έχουν τον ΠΑΟΚτσή μόνιμα στραβωμένο, μόνιμα οργισμένο, μόνιμα εχθρικό απέναντι στην ίδια του την ομάδα…
Ναι, έχω απόλυτη επίγνωση ότι στην ουσία ο ΠΑΟΚ δεν έχει πετύχει κάτι σε επίπεδο τίτλου. Όντως δεν πήρε το πρωτάθλημα, όντως δεν πήρε το κύπελλο και είναι μακριά από την κορυφή. Ναι δεκτό, αλλά…
…Αλλά παίζει όμως, έτσι όπως χρόνια τώρα περιμέναμε. Κερδίζει εμφατικά μέσα-έξω, σε βάλτους, σε βοσκοτόπια, με αντιπάλους που κλωτσάνε στο ψαχνό, με τους διάφορους -όπουλους που δεν μπορούν τον σταματήσουν, με κακαλάτες ανατροπές, με τους δύο καινούριους να καταθέτουν δείγματα ποδοσφαιρικής ποιότητας και ωραίας τρέλας με το καλημέρα, με τους παίκτες να αρνούνται να χάσουν και να γίνονται όλοι ένα κουβάρι στους πανηγυρισμούς και την ομάδα να παίζει τέτοια μπαλάρα ώστε υποκλίνεται όλη η Ελλάδα. Και το κυριότερο όλων:
Με όλα τα παραπάνω, σιγά σιγά ο ΠΑΟΚ κερδίζει και πάλι το πιο πολύτιμο εφόδιο και όπλο του σε ότι κάνει: Τον κόσμο του. Έναν κόσμο που περιμένει πως και πως το επόμενο ραντεβού με την καψούρα του. Ας ζήσουμε αυτές τις στιγμές, ας ζήσουμε αυτό που συντελείται τώρα, γιατί είναι κάτι πολύ δύσκολο και από μόνο του τεράστια υπόθεση….
Ένας ΠΑΟΚ με το λαό του κα….μένο (καψουρεμένο εννοώ, αλλά μου αρέσει ο τρόπος που σκέφτεστε), ταγμένο πιστά δίπλα του και κυρίως ΕΝΩΜΕΝΟ στις δυσκολίες ΔΕ ΦΟΒΑΤΑΙ ΚΑΝΕΝΑΝ!
