Το είχες δει το έργο. Το είχες ξαναζήσει. Ένα κρύο γκολ από το πουθενά, που σε παγώνει, που σου διαλύει το είναι, που σε κάνει να αναρωτιέσαι τι αμαρτίες πληρώνει αυτή η ομάδα. Πάνω που ο κόσμος πύκνωσε ξανά τα καρεκλάκια της «Τούμπας», το απόλυτο ξενέρωμα. Αυτό το γκολ του Μιχάλη Μανιά στο 79ο λεπτό που έκανε το 2-2, ο ΠΑΟΚ το έχει φάει δεκάδες φορές στην ιστορία του. Και να μην το θες η μνήμη ανασύρει από μόνη της ένα σωρό οδυνηρές αναμνήσεις από απίθανους σκόρερ, που από το πουθενά ζούσαν το όνειρο της μιας βραδιάς απέναντι στον γνωστό… καταραμένο αντίπαλο.
Ο παλιός ΠΑΟΚ θα κοκάλωνε. Το έχεις ξαναδεί το έργο. Πανικός, βιασύνη, άτσαλες ενέργειες, σέντρες στο πουθενά, ανακατεμένες με μουρμούρες στην εξέδρα και δυσθυμία. Αυτή τη φορά το έργο είχε άλλη κατάληξη. Τέρμα ο παλιός ΠΑΟΚ. Αυτή η κεφαλιά του Μανιά το απόγευμα της Κυριακής στο 79ο λεπτό που έκανε το 2-2 για τον Αστέρα Τρίπολης, πιθανώς και να ήταν το πιο διδακτικό που έχει «φάει» φέτος η ομάδα του Βλάνταν Ίβιτς.
Για να χτίσεις μέταλλο ομάδας που κάνει πρωταθλητισμό πρέπει να περάσεις από κακουχίες. Να δοκιμαστείς σε δύσκολες συνθήκες. Να υποφέρεις. Ο ΠΑΟΚ είχε στην διάθεση του μόλις 11 λεπτά και η άμμος στην κλεψύδρα ήταν λιγοστή. Το ηθικό είχε πέσει υπό του μηδέν και ο αντίπαλος είχε ατσαλωθεί. Η γκέλα ήταν προ των πυλών της Τούμπας.
Τις περασμένες 5 φορές που ο ΠΑΟΚ βρέθηκε φέτος πίσω στο σκορ (Καραμπάχ δις, Πανιώνιος, Παναθηναϊκός, ΠΑΣ Γιάννενα) σε όλες έχασε. Σε καμία δεν μπόρεσε να αντιδράσει και να γυρίσει το παιχνίδι. Θες από ατυχία; Θες από αστοχία; Θες από έλλειψη μετάλλου; Σε όλες έχασε. Αυτή η διπλή ανατροπή επί του Αστέρα Τρίπολης μαρτυρά μία ομάδα που προοδεύει και πνευματικά και μαθαίνει να διαχειρίζεται όλες τις δυσκολίες που μπορούν να της τύχουν σε ένα παιχνίδι.
Στο Αγρίνιο ο ΠΑΟΚ κέρδισε παίζοντας με παίκτη λιγότερο για μία ώρα. Στα Γιάννενα κέρδισε, παράγοντας ποδόσφαιρο μέσα σε ένα γήπεδο – χοιροστάσιο. Στην Λάρισα κέρδισε, μολονότι είχε ξεμείνει από εξτρέμ. Αυτή τη φορά είχε έρθει η ώρα να κερδίσει σε ένα ματς που του στράβωσε δύο φορές, μία στην αρχή και μια στο τέλος.
Για τον Ίβιτς είναι ευλογία να μπορεί να φέρει από τον πάγκο δύο παίκτες της αξίας του Πέδρο Ενρίκε και του Αλεξάντερ Πρίγιοβιτς, που αποδεδειγμένα πια μπορούν να πάρουν παιχνίδια μόνοι τους με μία ενέργεια. Ακόμα μεγαλύτερη ευλογία είναι η σχέση που δείχνουν να αποκτούν από νωρίς τα δύο αυτά νέα αποκτήματα με το περιβάλλον, την φανέλα, την εξέδρα. Νιώθούν από νωρίς τι σημαίνει ΠΑΟΚ και δείχνουν ικανοί να επωμιστούν πρωταγωνιστικούς ρόλους και κάνουν την απώλεια του Γκάρι Ροντρίγκες μακρινή ανάμνηση.
Περισσότερο όμως αξίζει μία παραπάνω καλή κουβέντα σε κάποιον που σχεδόν από την πρώτη μέρα άκουσε πολλά από την εξέδρα. Το στιλ, το σουλούπι, η κοψιά του Εβγέν Σάχοφ δεν σε κάνουν να τον ερωτευτείς κεραυνοβόλα. Ήρθε λιγάκι βαρύς, σαν ψάρι έξω από το νερό όπως συμβαίνει με όλους του ανατολικούς που εγκαταλείπουν για πρώτη φορά την ασφάλεια και την τετραγωνισμένη ρουτίνα του σπιτιού τους.
Στο γήπεδο έκανε τα απολύτως απαραίτητα, αυτά που μόνο προπονητές δίνουν σημασία. Γι’ αυτό και ο Ίβιτς τον είχε μέσα σε όλα τα μεγάλα, τα σημαντικά, τα δύσκολα, τα σοβαρά ματς. Ο Ουκρανός είναι εγκέφαλος όταν το παιχνίδι θέλει τακτική. Πρεσάρει σωστά, καλύπτει με έξυπνα διαγώνια τρεξίματα, ντουμπλάρει αθόρυβα, πασάρει με τη μία, βοηθάει με το μπόι του στα στημένα. Ωστόσο είχε ένα κουσούρι. Δεν έκανε πολλά κάθετα μέτρα στο γήπεδο. Δεν πατούσε περιοχή. Δεν τελείωνε φάσεις. Δεν ήταν επικίνδυνος σε αυτά τα περίφημα τελευταία 20 μέτρα, που κάνουν την διαφορά.
Ο Σάχοφ του τελευταίου μήνα είναι ένας άλλος, πιο βελτιωμένος Σάχοφ. Σαν να έχασε κιλά, σαν να έγινε πιο ελαφρύς, σαν να απελευθερώθηκε από κάτι που τον έκαιγε μέσα του. Στα τρία τελευταία παιχνίδια με Λάρισα, Παναιτωλικό, Αστέρα Τρίπολης, ο Ουκρανός είναι ο έξτρα παίκτης που έρχεται από πίσω και δημιουργεί την τόσο απαραίτητη επιθετική αναστάτωση. Ναι, μπορεί να έχασε αμέτρητες απλές, εύκολες ευκαιρίες, που έφεραν κόσμο στα όρια της αγανάκτησης. Ήταν όμως εκεί. Νομοτελειακά, όταν είσαι μέσα στις φάσεις, το γκολ θα έρθει.
Το παρθενικό του γκολ στο πρωτάθλημα, αυτό που έφερε την ισοφάριση (1-1) με τους Αρκάδες ήταν βγαλμένο από τα προπονητικά όνειρα του Ίβιτς. Κάθετο τρέξιμο του Ουκρανού, πάσα στον σωστό χρόνο, άψογο τελείωμα με την μία και γρήγορα η μπάλα στην σέντρα για να μην χαθεί ούτε δευτερόλεπτο. Ο τέλειος επαγγελματισμός.
Όταν ο Σάχοφ είναι καλός, ο ΠΑΟΚ είναι πολύ καλός στο γήπεδο. Μόνο όταν το supporting cast (οι παίκτες με τους δεύτερους ρόλους) κάνει αυτό που πρέπει, μία ομάδα βαδίζει δεδομένα στο σωστό δρόμο. Κι αυτή τη στιγμή ο ΠΑΟΚ παίρνει πράγματα από όλους. Όταν κάνει σκληρό πρωταθλητισμό κανείς δεν περισσεύει…
