Δεν ήταν η βραδιά του… Δεν ήταν η βραδιά του ΠΑΟΚ, δεν ήταν η βραδιά συγκεκριμένων παικτών της ομάδας, δεν έμελλε να ήταν αυτό το ματς που θα “απογείωνε” τον ΠΑΟΚ στην ευρωπαϊκή του ιστορία. Προϋποθέσεις υπήρχαν, η αύρα ήταν θετική, η Τούμπα γεμάτη, η ομάδα σε ένα σχετικά καλό μομέντουμ. Υπάρχει όμως πάντα και ο αντίπαλος, υπάρχουν οι αστάθμητοι παράγοντες, τα ατομικά λάθη, τα ομαδικά λάθη. Όλα παίζουν ρόλο. Και όλα αυτά απόψε ήταν εναντίον του Δικεφάλου.
Πριν από λίγες μέρες είχα επισημάνει την εξαιρετική κατάσταση στην οποία βρίσκεται αυτή την περίοδο η Σάλκε και το πολύ καλά δουλεμένο 3-5-2 που έχει εφαρμόσει ο Μάρκους Βέιντσιρλ, ανεξάρτητα από τους παίκτες που χρησιμοποιεί. Αυτό φάνηκε και απόψε στην Τούμπα, όπου παρακολουθήσαμε έναν αντίπαλο που μπορεί και παίζει σε άλλους ρυθμούς, που ξέρει πότε να “παγώνει” το παιχνίδι, πότε να επιτίθεται, πότε να τηρει στάση αναμονής και πώς να διαχειρίζεται το αποτέλεσμα. Όχι, δεν είναι τόσο μεγάλη η διαφορά ποιότητας των δυο ομάδων, αλλά είναι πολύ διαφορετική η αντοχή και η τακτική προσήλωση και εφαρμογή από τους παίκτες.
Ο Βλάνταν Ίβιτς αποφάσισε να προσαρμοστεί πλήρως στον αντίπαλό του κατεβάζοντας το ίδιο σύστημα με αυτόν (3-5-2) και θέλοντας πρώτα να τον “ακυρώσει” και μετά να του επιβληθεί. Δυστυχώς δεν κατάφερε τίποτα από τα δύο. Πέρα από το πρώτο 20λεπτο, όπου, με την ώθηση της Τούμπας, ο ΠΑΟΚ πίεσε και ανησύχησε τον αντίπαλο του, στο υπόλοιπο διάστημα του αγώνα -προφανώς έχοντας χάσει και δυνάμεις- προσπαθούσε απλά να παρακολουθήσει το παιχνίδι των Γερμανών και να βρει “τρύπες” στην άριστα οργανωμένη δομή τους, μήπως και απειλήσει. Ουσιαστικά δεν τα κατάφερε, καθώς δε σημειώθηκαν σημαντικές φάσεις. Αλλά ούτε και το τελικό 0-3 ήταν ένα σκορ που άξιζε ο Δικέφαλος. Ήταν απλά αποτέλεσμα της απογοήτευσης και της παράδοσης σε μια ομάδα που ήξερε καλύτερα τι ζητάει μέσα στο γήπεδο και πώς θα το πάρει. Στο τελευταίο, ο ΠΑΟΚ ακόμα υστερεί, αλλά έχει όλο τον χρόνο και τα κατάλληλα εφόδια για να το “χτίσει”. Δεν είναι ώρα για κλάμματα, αλλά για ένα καλό μάθημα ενόψει της συνέχειας.
Η 16η Φεβρουαρίου δεν ήταν καλή για τον ΠΑΟΚ, σίγουρα δεν εξελίχθηκε καλά και για τον Στέφανο Αθανασιάδη. Ο ‘Ελληνας επιθετικός δικαίως πήρε τα εύσημα κατά τη διάρκεια της ημέρας, αλλά η ουσία δεν άλλαξε. Τα χρήματα που χάρισε από το συμβόλαιό του, αντιλαμβανόμενος την κάκιστη παρουσία του μέχρι τώρα με την ομάδα, ήταν μια απόδειξη… μαγκιάς από τον ίδιο. Χαζός δεν είναι, ξέρει τι του γίνεται, τι προσφέρει μέσα στο γήπεδο φέτος και αυτή η κίνηση έδειξε το χαρακτήρα και την παλικαριά του. Δυστυχώς όμως, για τον ίδιο, τον κόσμο, την ομάδα, για όλους, αυτή η αξιέπαινη πρωτοβουλία δεν είχε συνέχεια λίγες ώρες μετά, μέσα στις 4 γραμμές του γηπέδου. Εκεί, ο Κλάους ήταν για μια ακόμα φορά ανύπαρκτος, σε σημείο να πιστεύεις ότι ο ΠΑΟΚ παίζει με δέκα παίκτες. Καμιά συνεισφορά στο παιχνίδι της ομάδας, καμιά απειλή στην αντίπαλη περιοχή. Κι όταν αυτή η κατάσταση επαναλαμβάνεται, δεν ξέρω πια αν είναι λάθος του ίδιου, ή του προπονητή του, ο οποίος προσπαθεί κι αυτός να τον στηρίξει μέσω της φανέλας του βασικού. Πόσο υποστηρικτό μπορεί να είναι αυτό, όταν εξελίσσεται εις βάρος της ίδιας της ομάδας; Οι ισορροπίες είναι λεπτές αλλά πάνω από όλα είναι η ομάδα. Ή έτσι θα έπρεπε να είναι…
