Πριν από δέκα μέρες, όσοι πήγαν στο PAOK SPORTS ARENA για να δουν το παιχνίδι του ΠΑΟΚ με την Παρτιζάν έζησαν πρωτόγνωρες καταστάσεις. Ήταν η πρώτη φορά, που σε ένα επίσημο παιχνίδι, οι οπαδοί των δύο ομάδων, φαίνεται πως δεν είχαν απολύτως τίποτα να χωρίσουν.
Πως ξεκίνησε αυτή η ωραία σχέση των οπαδών του ΠΑΟΚ με τους οπαδούς της Παρτιζάν; η FORZA του Σαββατοκύριακου το έψαξε και έχει τις απαντήσεις!
Τον Οκτώβριο, στο ποδοσφαιρικό φιλικό Παρτιζάν – ΠΑΟΚ, οι οπαδοί των δύο ομάδων είδαν πάλι το παιχνίδι μαζί, η υποδοχή και η φιλοξενία των Σέρβων, ήταν μνημειώδης!
Πως, όμως, ξεκίνησε αυτό το ωραίο παιχνίδι, που έφερε κοντά τους οπαδούς δύο τόσο λαοφιλών ομάδων, τι είναι αυτό, που τους ένωσε, τους έκανε να νιώθουν ότι σχεδόν 650 μακριά από το σπίτι τους, υπάρχουν κάποιοι άλλοι, που μπορεί να μιλούν διαφορετική γλώσσα, μπορούν να έχουν διαφορετική κουλτούρα, αλλά μπορούν να τους νιώθουν σαν «δικούς τους ανθρώπους»;
Και στον αθλητισμό, οι ιστορίες γράφονται από πρόσωπα, κι από πρόσωπα γράφτηκε κι αυτή η ιστορία.
Ένας από εδώ, ένας από εκεί, ξεκίνησαν αυτή την ιστορία πριν από περίπου 1/4 του αιώνα και σήμερα, ευχαριστημένοι, παρακολουθούν την εξέλιξή της.
Χρήστος Παπανικολάου, γνωστός και ως «αρχηγός» και Ούρος Ράικοβιτς από τους Γκρόμπαρι, ήταν αυτοί, που δημιούργησαν αυτή τη σχέση ανάμεσα στους οπαδούς των δύο ομάδων. Τότε δεν θα μπορούσαν να φανταστούν την εξέλιξή της.
«Η πρώτη επαφή έγινε στα τέλη της δεκαετίας του ’80, όταν έπαιξε ο μπασκετικός ΠΑΟΚ στο Βελιγράδι με τον Ερυθρό Αστέρα. Εκείνη την εποχή η μισή Θεσσαλονίκη σπούδαζε στο Βελιγράδι και υπήρχαν επαφές. Οι οπαδοί της Παρτιζάν ήθελαν να έρθουν μαζί μας στο γήπεδο. Αυτή η σχέση, όμως, άρχισε να φουντώνει μετά το 1990, όταν άρχισε η διάλυση του Γιουγκοσλαβίας. Η αλήθεια είναι ότι οι οπαδοί της Παρτιζάν είχαν εκτιμήσει το γεγονός ότι είχαμε αρνηθεί μια πρόταση του Αρκάν, τότε, προς της Θύρα 4, να πάμε στον τελικό Ερυθρός Αστέρας – Μαρσέιγ στο Μπάρι. Αρνηθήκαμε γιατί μάθαμε ότι ήθελε να δημιουργήσει μια παραστρατιωτική οργάνωση, ‘’orthodox brothers’’, ήταν καθαρά μια πολιτική κίνηση. Αυτή την άρνηση, οι οπαδοί της Παρτιζάν την εκτίμησαν» εξηγεί στη FORZA o Χρήστος Παπανικολάου.
«Κάποια στιγμή με πλησίασε ο Ούρος από τους Γκρόμπαρι, ανήσυχος τύπος, από μια ομάδα ‘Κομάντο’ της Παρτιζάν. Γνωριστήκαμε μέσω αλληλογραφίας, μετά ήρθε διακοπές στην Ελλάδα, πήγα στο Βελιγράδι, είδαμε μαζί ντέρμπι Παρτιζάν – Ερυθρός Αστέρας. Οι Παρτιζάνοι ήθελαν να αναπτύξουμε σχέσεις, έψαχναν συμμάχους εκτός της χώρας τους, ήθελαν να βγουν από τα στενά όρια της Σερβίας, ήταν εκείνη η εποχή. Προσπαθούσαν να δημιουργήσουν επαφές και σε άλλες χώρες» λέει ο Χρήστος Παπανικολάου, που θυμάται ότι αυτή δεν ήταν μια απλή ποδοσφαιρική φιλία.
«Προσπαθούσαν να πάρουν πράγματα από τον δυτικό τρόπο ζωής. Να αντιγράψουν τη μόδα, ακόμη και τις μουσικές».
Αναπτύχθηκαν προσωπικές σχέσεις και ο πόλεμος στη Σερβία τις σφυρηλάτησε.
«Όταν άρχισε ο εμφύλιος εκεί, ήρθαν στη Θεσσαλονίκη άνθρωποι και ζήτησαν καταφύγιο. Φιλοξενήθηκαν ακόμη και στα σπίτια μας. Όταν γύρισαν στη Σερβία, το διέδωσαν. Είναι περήφανοι και φιλότιμοι άνθρωποι. Αν τους κάνεις ένα καλό, προσπαθούν με κάθε τρόπο να στο επιστρέψουν».
Στην πορεία οι σχέσεις γίνονταν ολοένα και πιο δυνατές και εξαπλώθηκαν.
Στις 6 Φεβρουαρίου 1997, η ΦΙΜΠΑ όρισε στην ουδέτερη Θεσσαλονίκη το παιχνίδι Παρτιζάν – Σπλιτ και φυσικά στο Αλεξάνδρειο πήγαν οι οπαδοί του ΠΑΟΚ να υποστηρίξουν την Παρτιζάν.
«Από τότε, θέλουν να μας τον ανταποδώσουν σε κάθε ευκαιρία», λέει ο «αρχηγός». «Ήρθαν μαζί μας ακόμη και σε εκδρομές, στο Ντέμπρετσεν, στο Αλκμάαρ, και φυσικά ήταν μαζί μας στο Βελιγράδι, στο παιχνίδι με τον Ερυθρό Αστέρα το 2006». Σ΄ εκείνο το παιχνίδι, έπεσε το ξύλο της… αρκούδας, με την επέμβαση της αστυνομίας.
«Στην πορεία του χρόνου, οι σχέσεις έγιναν και προσωπικές. Ακόμη και σήμερα βοηθάει ο ένας τον άλλον. Για παράδειγμα, ακόμη και διακοπές να θέλουν να έρθουν στην Ελλάδα, θα τους βοηθήσουμε. Είναι δικοί μας άνθρωποι. Αυτή η ιστορία, της φιλίας με τους οπαδούς της Παρτιζάν, είναι μια ρομαντική αθλητική ιστορία. Απλά κολλήσαμε. Μετά μπήκαν στο παιχνίδι και οι σύλλογοι, άρχισαν να γίνονται και φιλικά. Και τώρα, ήμασταν αντίπαλοι και σε επίσημο παιχνίδι. Ήταν πολύ ωραίο αυτό, που έγινε στο Παλατάκι και θα γίνει και στο Βελιγράδι», λέει ο Παπανικολάου.
Οι δύο εμπνευστές αυτής της φιλίας, Χρήστος και Ούρος, εξακολουθούν να έχουν φυσικά φιλικές σχέσεις, και είναι περήφανοι για την εξέλιξή της.
«Αυτή η φιλία άντεξε στο χρόνο γιατί ήταν αυθεντική. Έτσι όπως πρέπει να είναι όλες οι φιλίες στη ζωή μας. Ειλικρινής και ανιδιοτελής. Δεν αποσκοπούσε σε περιστασιακά οφέλη. Γουστάραμε οι μεν τους δε. Δεν χάλασε ποτέ ο ένας την καρδιά του άλλου. Οι φιλίες δεν είναι δούναι και λαβείν. Την ίδια ερώτηση, μου έκανε ένας καθηγητής Πανεπιστημίου στο Βελιγράδι. Του απάντησα ότι «αν όλες οι φιλίες αποσκοπούσαν κάπου, είστε αξιολύπητος. Αν δεν σας έτυχε ποτέ, απλά να σας εκτιμήσουν για αυτό που είστε, σημαίνει πως ούτε και εσείς το είδατε ποτέ ανιδιοτελώς το θέμα». Αυτό είναι το μήνυμα, που στέλνει αυτή η φιλία με τους οπαδούς της Παρτιζάν», λέει ο Παπανικολάου, που σήμερα ζει, πλέον, με την οικογένειά του στο Ντίσελντορφ.
Ακόμα κι εκεί, ζει αυτή τη σχέση, που χωρίς να το φανταστεί τότε, δημιούργησε.
«Τις προάλλες, πήγα στον σύνδεσμο να δω τον τελικό του Λιγκ Καπ του βόλεϊ. Ήρθαν εκεί και δυο Σέρβοι, να το δουν μαζί μας»…
Κάπως έτσι, αυτή η ωραία ιστορία συνεχίζεται. Το επόμενο επεισόδιό της, το βράδυ της Τετάρτης στη «Χάλα Πιονίρ»…
Σ΄ αυτή τη σχέση οπαδών ΠΑΟΚ – Παρτιζάν, πολλοί έψαξαν να βρουν ιδεολογικό υπόβαθρο. Δεν υπήρξε!
«Το ότι φοράμε τα ίδια χρώματα, εντάξει, είναι συμπτωματικό. Μας βόλεψε! Και το θέμα της θρησκείας. Βέβαια, βοηθάει, γιατί μπορούμε να νιώσουμε πιο εύκολα κοντά ο ένας τον άλλον», λέει ο «αρχηγός».
Πολλοί αναρωτήθηκαν, πως γίνεται να «κολλήσουν» οι οπαδοί μιας προσφυγικής ομάδας, όπως ο ΠΑΟΚ, με τους οπαδούς μιας ομάδας, που ούσα η ομάδα του στρατού της πρώην Γιουγκοσλαβίας, είχε ενδεχομένως έντονο το εθνικιστικό στοιχείο. Ο Χρήστος Παπανικολάου, επισημαίνει ότι δεν είναι έτσι.
«Όπως και σε μας, έτσι και σ΄ αυτούς, υπάρχουν τα πάντα. Οι οπαδοί της Παρτιζάν δεν είναι εξ ορισμού εθνικιστές. Υπάρχουν σύνδεσμοι της Παρτιζάν, που είναι πιο αναρχικοί από τα Εξάρχεια. Είναι η μειοψηφία, αλλά υπάρχουν. Η καταστάσεις καμιά φορά αναδεικνύουν τα άλλα στοιχεία. Σκεφτείτε μόνο τι πέρασαν ως έθνος όλα αυτά τα χρόνια, έχασαν ακόμη και το Κόσοβο»!
