Απέναντι σε ομάδα με μπλε – άσπρα την Πέμπτη, απέναντι σε ομάδα με άσπρα – μπλε την Κυριακή. Εκτός έδρας και τα δύο. Πως στην οργή γίνεται ο Ηρακλής των χιλίων προβλημάτων να ζόρισε / δυσκόλεψε και εντέλει να τραυμάτισε περισσότερο τον ΠΑΟΚ από ότι η λαμπερή Σάλκε;
Το Europa League είναι η χειρότερη διοργάνωση. Το υποστηρίζουν όλοι οι προπονητές των ομάδων της ευρωπαϊκής ελίτ. Ευκαιρία είναι μόνο για όσους επιζητούν μέσω αυτού λίγα ψίχουλα δημοσιότητας. Δεν είναι μόνο επειδή δίνει λιγότερα φράγκα από το λαμπερό Champions League. Είναι κυρίως γιατί με το format που διεξάγεται «σκοτώνει» με μαθηματική ακρίβεια το επόμενο ματς.
Τα παιχνίδια του γίνονται Πέμπτη βράδυ σε κάθε πιθανή και απίθανη μεριά της Ευρώπης. Αν πέσεις σε εκτός έδρας, έχεις επιπλέον ταλαιπωρία, χιλιόμετρα, πτήσεις, αϋπνίες, επιβάρυνση. Πρακτικά χάνεις την προπόνηση της Παρασκευής και πας με ένα χαλάρωμα και λίγη τακτική θεωρία στον επόμενο αγώνα πρωταθλήματος. Αν μάλιστα έχει τύχει να ξελογιαστείς, έχοντας πάρει κανένα ηχηρό αποτέλεσμα, τότε κούνια που σε κούναγε.
Το θεώρημα επιβεβαιώνεται 9 στις 10. Λέγεται ιός του Europa League και προσέβαλε ξανά τον ΠΑΟΚ.
Γενικά είναι δύσκολο να μαζέψεις το μυαλό των παικτών. Γίνεται ακόμα δυσκολότερο, όταν ένας παραμορφωτικός καθρέφτης αλλοιώνει την πραγματική εικόνα. Δεν ήταν τόσο το αποτέλεσμα στην Γερμανία, αλλά κυρίως η εμφάνιση που «ψήλωσε» κάποιους παίκτες του ΠΑΟΚ. Ενδεχομένως και να πίστεψαν ότι εφόσον «έπαιζαν» την Σάλκε στο σπίτι της, τον Ηρακλή θα τον κέρδιζαν ακόμα και περπατώντας.
Ίσως κάποιοι που δεν αγωνίστηκαν στην Γερμανία να ένιωσαν πως είναι μόνο για τις αγγαρείες. Κάποιοι άλλοι ίσως και να ήταν σκασμένοι από το τρελό τέμπο στην Veltins Arena. Όλα αυτά δημιούργησαν «την χειρότερη φετινή εμφάνιση του ΠΑΟΚ», όπως ομολόγησε ο Ίβιτς.
Λίγο ψημένος να είσαι, θα μπορούσες να μυριστείς το κακό που ερχόταν. Ο Ηρακλής έπαιζε για την ζωή του, την περηφάνια του, την ύπαρξη του και ο ΠΑΟΚ εμφανίστηκε στο γήπεδο με ευρωπαϊκό κουστούμι που δεν ήθελε να λερώσει ή να τσαλακώσει. Η διαφορά ποιότητας στα χαρτιά δεν κέρδισε ποτέ από μόνη της κανένα ποδοσφαιρικό ματς.
Ο Ίβιτς το μυρίστηκε νωρίς, αλλά λίγα μπορούσε να αλλάξει. Τον βλέπω, τον καταλαβαίνω ότι τώρα τελευταία βλέπει πολλά περιττά πράγματα στο γήπεδο από ορισμένους παίκτες που θέλουν να κάνουν το κομμάτι τους λιγάκι παραπάνω, επειδή πιστεύουν ότι… τους παίρνει. Η αλλαγή του Ντιέγκο Μπίσεσβαρ στο 29ο λεπτό δεν ήταν ένα καμπανάκι μόνο για τον Ολλανδό που ενδεχομένως ήθελε να λουφάρει, αλλά ένα γενικό μήνυμα προς όλους. Η τακτική ισορροπία, η πίστη στο πλάνο, η διάθεση για προσωπική θυσία είναι αδιαπραγμάτευτα με τον Σέρβο στον πάγκο.
Ο ΠΑΟΚ ήταν αλλού για αλλού την Κυριακή. Δεν μπήκε ποτέ στο κλίμα του αγώνα, δεν κατάλαβε ούτε με ποιον παίζει ούτε τι παίζεται. Ήταν φλύαρος, soft και ανέτοιμος ψυχολογικά για μάχη. Το χειρότερο; Όταν ο Ηρακλής ισοφάρισε το παιχνίδι ήθελε ακόμα 10 λεπτά, δίχως τις καθυστερήσεις, ωστόσο το παιχνίδι φλέρταρε πιο πολύ με τον άσο, παρά με το διπλό. Λέει πολλά αυτό.
Αποδεικνύεται ότι ο ΠΑΟΚ αυτή την Σάλκε την πλήρωσε πολύ ακριβά. Του έκοψε τον φρενήρη ρυθμό που είχε βρει εντός συνόρων. Τον αποσυντόνισε. Του πήρε τα μυαλά. Του άλλαξε τις προτεραιότητες. Πλάκα – πλάκα το 0-0 στην Ξάνθη ήρθε λίγες ημέρες πριν το πρώτο ματς με τους Γερμανούς και το 1-1 με τον Ηρακλή αμέσως μετά τον επαναληπτικό.
Με δύο «τρίποντα» σε αυτά τα ματς, ο ΠΑΟΚ θα ήταν στο -7 από την κορυφή και θα πήγαινε για ντέρμπι τίτλου all in την Κυριακή με τον Ολυμπιακό! Αποδείχθηκε όμως ότι πνευματικά η ομάδα δεν έχει ωριμάσει ακόμα για να διαχειριστεί τέτοιες δύσκολες εξισώσεις.
Αυτό όμως που με ενοχλεί πραγματικά -και το βλέπω κατά κορον στα social media- είναι το «Πέμπτη παιχταράδες, Κυριακή άχρηστοι». Όταν ο κόσμος του ΠΑΟΚ βγάλει το δηλητήριο από το μυαλό του, μάθει να προστατεύει και να σπρώχνει την ομάδα του μετά από αποτυχίες, μόνο τότε θα έχει γίνει ένα μεγάλο βήμα στην διαμόρφωση ενός οργανισμού που θα κάνει σκληρό πρωταθλητισμό.
Όσο ο ΠΑΟΚ έχει πρόβλημα διαχείρισης ακόμα και της μιας γκέλας, τόσο πιο μακριά είναι από τον στόχο που οραματίζονται όλοι. Τον εγχώριο ανταγωνισμό τον βλέπουν όλοι. Στο γήπεδο δεν υπάρχει πια καμία αισθητή διαφορά…
