Για δεύτερο συνεχόμενο ματς, ο ΠΑΟΚ παρουσιάστηκε αγνώριστος σε σχέση με αυτό που μας είχε συνηθίσει όλο το τελευταίο διάστημα. Την περασμένη Κυριακή στο Καυτανζόγλειο, την πλήρωσε με δυο χαμένους βαθμούς. Απόψε στην Τούμπα, οδηγήθηκε σε μια ήττα που λίγο έλειψε να του στοιχίσει έναν οδυνηρό αποκλείσμο. Όπως λογικά είπε και ο Βλάνταν Ίβιτς στη συνέντευξη τύπου, το ποδόσφαιρο δεν είναι μια ευθεία. Υπάρχουν περίοδοι που μια ομάδα βρίσκεται σε καλή κατάσταση, αλλά υπάρχουν και διαστήματα που δεν μπορεί να βγάλει στο γήπεδο αυτά που μπορεί.
Στην περίπτωση του Δικεφάλου, η παράμετρος κούραση είναι άκρως κομβική για να την εξαγωγή συμπερασμάτων και την ανάλυση των αιτιών. Οι παίκτες δίνουν από την αρχή της χρονιάς (και πριν φυσικά) συνεχόμενα παιχνίδια ανά τρεις μέρες για κάθε θεσμό στον οποίο συμμετέχουν. Όχι ματς αδιάφορα, αλλά ματς που το καθένα κρίνει κάτι και έχει τη δική του σημασία. Ο Σέρβος τεχνικός έχει προσπαθήσει να διαχειριστεί τη συγκεκριμένη κατάσταση με περιορισμένο ή εκτεταμένο rotation, δίνοντας ευκαιρίες σε παίκτες, αλλάζοντας σχήματα, πάντα προσαρμοσμένος στις ανάγκες της κάθε αναμέτρησης. Προφανώς, η διαδικασία δεν είναι καθόλου εύκολη, ούτε μπορεί να είναι πάντα επιτυχημένη, όσο ποιοτικό ρόστερ και να έχεις.
Στο υψηλό επίπεδο, η μεγάλη ομάδα οφείλει να κερδίζει και όταν δεν παίζει καλά, ή όπως αναφέρει το συνηθισμένο ποδοσφαιρικό “θέσφατο”: όταν δεν μπορείς να κερδίσεις, φρόντισε τουλάχιστον να μη χάσεις. Πάνω σε αυτά, αιωρείται και το δικό μου ερώτημα. Κατά πόσο δηλαδή ο ΠΑΟΚ μπορεί να αποκλίνει από το συνηθισμένο και προσαρμοστεί στα δεδομένα, όταν το ματς δεν κυλάει όπως έχει σχεδιάσει.
Όπως έχει τονιστεί από το ξεκίνημα της σεζόν, ο Δικέφαλος έχει χτιστεί (ή μαθαίνει να χτίζεται) πάνω σε ένα ξεκάθαρο ποδόσφαιρο πρωτοβουλίας, με κατοχή της μπάλας, passing game και δημιουργία φάσεων είτε από τον άξονα είτε από τις πτέρυγες. Είναι χαρακτηριστικό ότι ακόμα και στα πιο δύσκολα φετινά εκτός έδρας παιχνίδια του, δεν άλλαξε σε κάτι τη φιλοσοφία του. Ούτε στο Καραϊσκάκη με τον Ολυμπιακό, ούτε στην Ιταλία με τη Φιορεντίνα, ούτε καν στη Γερμανία με τη Σάλκε. Τι γίνεται όμως όταν η ομάδα σαν σύνολο, ή κάποιοι κομβικοί ποιοτικοί παίκτες, δε βρίσκονται στην κατάσταση που πρέπει; Υπάρχει το εναλλακτικό πλάνο, πάνω στο οποίο θα στηριχτεί η ομάδα για να φτάσει στο επιθυμητό αποτέλεσμα;
Απόψε, ακόμα κι όταν το σκορ ήταν στο άκρως επίφοβο 0-1, έβλεπα τον ΠΑΟΚ, σε φάση επίθεσης, να έχει όλη την άμυνα του ανεβασμένη στο κέντρο. Με δυο στόπερ (Κρέσπο και Βαρέλα) που δεν τα λες και γρήγορα… Ίσως και από συνήθεια. Μπορεί αυτό να χαρακτηριστεί αφέλεια ή πίστη στο πώς είναι δομημένη η ομάδα;
Αυτό που θέλω να καταλήξω είναι ότι ο Δικέφαλος χρειάζεται κάποιες φορές να έχει τη δυνατότητα να παίζει και κάπως διαφορετικά. Εκεί όπου θα δίνει βάση στο ανασταλτικό του στήσιμο, χωρίς φυσικά να αδιαφορεί για την επίθεση. Αυτό που λέμε ότι η άμυνα “σφίγγει” και η μπάλα δεν περνάει με τίποτα στην περιοχή… Αυτό που δε θα επέτρεπε ποτέ στον κατά πολύ υποδιέστερό του, Ηρακλή, να ισοφαρίσει, αυτό που δε θα επέτρεπε σε καμιά Ξάνθη μέσα στην Τούμπα να πιστέψει σε μια τέτοιου είδους πρόκριση.
Γίνεται να δουλευτούν όλα αυτά μαζί, σε ένα τόσο σύντομο χρονικό διάστημα, με καινούριο προπονητή και ανανεωμένο ρόστερ; Μάλλον όχι. Τα ελαφρυντικά είναι πολλά. Ο ΠΑΟΚ όμως πρέπει να κοιτάει μπροστά, να διορθώνει, να βελτιώνεται, να ελίσσεται. Το ότι βρίσκεται σε καλό δρόμο είναι σίγουρο. Οφείλει να ψάχνει όμως και τον ακόμα καλύτερο…
Επικοινωνία στο…
Facebook: Thodoros Hastas
Twitter: ThodorosHas
