Να χάνουν ξανά από τα Τέμπη!
ΠΑΟΚ σημαίνει να είσαι απέναντι. ΠΑΟΚ σημαίνει να περπατάς αντίθετα στο μονόδρομο. ΠΑΟΚ σημαίνει να κολυμπάς κόντρα στο κύμα. Ο ΠΑΟΚ είναι ευθύνη και θυσία. Για όσους ξέρουν δεν χρειάζονται άλλες λέξεις. Οι υπόλοιποι ας μην προσπαθήσουν να το ερμηνεύσουν.
Στον νόμο της ζούγκλας, αν θέλεις να πάρεις την εξουσία από το λιοντάρι, πρέπει εσύ ο ίδιος να σκοτώσεις το λιοντάρι. Μόνος σου. Με τα δικά σου νύχια. Χωρίς συμμάχους, φίλους, συνεταίρους, παρέες. Εσύ και αυτό. Μόνο τότε κερδίζεις τον σεβασμό.
Ξέρω θα ακουστεί… κάπως, μα αμαρτία εξομολογημένη παύει να είναι αμαρτία και θα το πω να φύγει από μέσα μου. Το βράδυ της Κυριακής ο ΠΑΟΚ περιποιήθηκε τον ερυθρόλευκο μουσαφίρη του, έχοντας ως κορυφαίο παίκτη τον… πρόεδρο του!
Οι περισσότεροι αποφάσισαν να εστιάσουν στα λόγια του Ιβάν Σαββίδη για «συμμάχους» και «συναγωνιστές», για όσα άφησε να εννοηθούν για τις εκλογές της ΕΠΟ, για τέτοια ιντριγκαδόρικα παιχνίδια εξουσίας. Το ζουμί όμως στα δικά μου αυτιά και μάτια ήταν αλλού.
Το πρόσωπο του έλαμπε όταν το είπε: «Μετατρέψαμε αυτό το ντέρμπι σε ένα… συνηθισμένο παιχνίδι». Αλήθεια υπάρχει μεγαλύτερη ονείρωξη; Υπάρχει σημαντικότερο κέρδος από αυτή την ποδοσφαιρική αίσθηση ανωτερότητας που βγάζει ο ΠΑΟΚ στο γήπεδο, απέναντι σε αυτόν που θέλει να προσπεράσει / διαδεχθεί;
Οι δύο ομάδες τα έστησαν στα ίσα φέτος δύο φορές. Σε αυτά τα 180 λεπτά, ο Ολυπιακός ήταν αισθητά καλύτερος μόνος στο πρώτο τέταρτο του αγώνα της Τούμπας. Σιγά – σιγά ο ΠΑΟΚ αρχίσει να νιώθει, να πιστεύει, να αισθάνεται σιγουριά ότι αυτούς τους έχει. Κι αυτό αξίζει πολύ περισσότερο από τρεις βαθμούς.
Όταν αυτό εδραιωθεί και παγιωθεί ως αίσθηση, τότε κάθε μουσαφίρης θα χάνει από τα Τέμπη, πριν καν πατήσει το χορτάρι της Τούμπας. Όπως γινόταν παλιά.
Ο ΠΑΟΚ κέρδισε στην Τούμπα τον Ολυμπιακό με δύο γκολ διαφορά στο πρωτάθήμα για πρώτη φορά μετά από 23 χρόνια και το έκανε δίχως να… τεντώσει. Δίχως καν να έχει τίποτα φοβερούς διακριθέντες, παίκτες που να υπερέβαλλαν τους εαυτούς τους ή που να έκαναν το παιχνίδι της ζωής τους. Το έκανε επιβάλλοντας σταδιακά την ανωτερότητα του. Αργά και βασανιστικά. Όπως ο αθλητής του «μπρα-ντε-φερ» που πρώτα «ζυγίζει» το χέρι του αντιπάλου του και του το λυγίζει σιγά – σιγά με την αίσθηση της υπεροχής.
Πέρυσι τέτοια εποχή περίπου ο Ιγκόρ Τούντορ προσπαθούσε να δείξει την διαφορά ποιότητας ανάμεσα στα δύο ρόστερ, λέγοντας ότι δεν μπορούσε να βαφτίσει τον Πέλκα και τον Μυστακίδη, Φορτούνη και Ιντέγε. Σημειολογικά, μετά από ένα χρόνο ο προπονητής του Ολυμπιακού απολύεται διότι η διοίκηση του δεν μπόρεσε να αντικαταστήσει επαρκώς τους Μιλιβόγεβιτς και Ιντέγε, την ώρα που το αντίπαλον δέος ενισχύθηκε με παίκτες πρώτης γραμμής (Πρίγιοβιτς, Πέδρο Ενρίκε) που έκαναν την διαφορά από το πρώτο κιόλας ντέρμπι.
Αυτή η ρημάδα η αίσθηση ανωτερότητας δεν έχει περάσει ακόμα 100% στο πετσί του ΠΑΟΚ. Μετά το 2-0 κι ενώ το γήπεδο έμοιαζε με ηφαίστειο και ο Ολυμπιακός ήταν πελαγωμένος στα σχοινιά, ο ΠΑΟΚ σεβάστηκε υπέρμετρα τον αντίπαλο, επιλέγοντας να περιμένει κι όχι να κυνηγήσει κάτι περισσότερο, που θα μπορούσε να φορτώσει τον Ολυμπιακό με ακόμα μεγαλύτερη εσωστρέφεια και μία πιθανή ιστορικά μεγάλη ήττα. Το καταλαβαίνω και το δικαιολογώ. Βήμα βήμα έρχονται όλα. Προς το παρόν αυτό το 2-0 και κυρίως ο κυριαρχικός τρόπος που ήρθε είναι μία καλή αρχή.
Θα περίμενε κανείς από τον ενίοτε παρορμητικό Ιβάν Σαββίδη να αρχίσει να παραληρεί, να οραματίζεται, μεγαλεία, θριάμβους, αυτοκρατορίες. Κι όμως αυτός ήταν ο πρώτος που τράβηξε χειρόφρενο στον ενθουσιασμό, επισημαίνοντας σοφά ότι «θα πρέπει να μην αρρωστήσει το μυαλό μας, να μην υπεραξιολογήσουμε τις δυνάμεις μας». Τόσα χρόνια, τα μάτια του έχουν δει πολλά κι από «αρρώστιες» κι από «μυαλά που γέμισαν από αέρα». Τώρα πια είναι σε θέση να αξιολογεί σωστά κάθε νίκη, να την χαίρεται όσο πρέπει, να της δίνει το βάρος που πρέπει.
Όπως είπε και ο Ιβάν, ο ΠΑΟΚ είναι μόνος του. Πάντα μόνος του ήταν κι έτσι πορευόταν. Μόνο που αυτή τη φορά έχει κάποιον μπροστάρη να τον οιστρηλατεί και να ιχνηλατεί ασπρόμαυρα μονοπάτια, που αποτελούσαν ανεκπλήρωτους πόθους δεκαετιών, γενιών ολόκληρων…
