Οι γνώστες του στίβου λένε πως αποτελεί το πιο δύσκολο κομμάτι στο 200άρι και στο 400άρι, μα κι αυτό που ξεχωρίζει τους αληθινά πολύ καλούς σπρίντερ από τους… απλά καλούς.
Είναι το σημείο που έχεις δώσει τα γκάζια σου και πρέπει να πάρεις καλά την στροφή για να τα δώσεις όλα πριν την τελική ευθεία, όπου θα δώσεις ότι έχεις και δεν έχεις.
Το βιράζ είναι περίεργο πράγμα. Είναι το μέρος που μπορείς να πάθεις βέρτιγκο, όπως οι πιλότοι που αρχίζουν να μπερδεύουν το μπλε του ουρανού με αυτό της θάλασσας. Είναι το μέρος που όλα τα αουτσάιντερ αυτού του κόσμου κάνουν την αντεπίθεση τους, εκεί που δεν τους περιμένει κανείς.
Σε αυτό το βιράζ, λίγο πριν από την τελική ευθεία, που θα κρίνει ο ΠΑΟΚ δείχνει -εμφανώς- να έχει χάσει τον βηματισμό του.
Στο ποδόσφαιρο είσαι συνήθως όσο καλός, όσο το τελευταίο σου αποτέλεσμα. Το κουβαλάς όλη την εβδομάδα και το παίρνεις μαζί σου και στο επόμενο παιχνίδι.
Πριν από μία εβδομάδα, ο ΠΑΟΚ ήταν καβάλα στο άλογο. Καθαρός θριαμβευτής στο ντέρμπι με τον Ολυμπιακό στην πιο άνετη νίκη της τελευταίας 20ετίας απέναντι του, επιβλητικός, κυριαρχικός.
Μέσα σε μία εβδομάδα σαν να γκρεμίστηκε όλο το σύμπαν, σε μία ακόμα απόδειξη ότι αυτός ο ΠΑΟΚ δεν έχει ωριμάσει ακόμα και δεν μπορεί να διαχειριστεί ούτε μεγάλες νίκες, μα ούτε και μεγάλες ήττες.
Ο τσιτωμένος, ο θυμωμένος, ο πληγωμένος, ο διψασμένος για απαντήσεις ΠΑΟΚ είναι ικανός να τα βάλει με θεριά ολόκληρα. Ο υπερόπτης, ο μπλαζέ, ο χαλαρός ΠΑΟΚ είναι ικανός να καταποντιστεί ακόμα κι από… χωριά.
Δεν πιστεύω σε κατάρες, μάγια και σκοτεινές δυνάμεις, ειδικά αν μιλάμε για ποδόσφαιρο. Δεν υπάρχει καμία κατάρα του ΟΑΚΑ, ούτε κάποιο κόμπλεξ με τα ματς της Αθήνας. Κανένα παιχνίδι δεν μοιάζει με κάποιο άλλο και τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με κάτι που έγινε στο παρελθόν.
Δεν ήταν η κακιά η ώρα, ούτε η ατυχία. Απλώς ο ΠΑΟΚ επέλεξε να μπει στο «ΟΑΚΑ» με ένδυμα περιπάτου, με λευκές στολές που δεν λερώθηκαν σε κανένα σημείο και με λογική τους «αυτούς τους έχουμε… περπατώντας», τον χειρότερο σύμμαχο σε τέτοια παιχνίδια, που ο αντίπαλος μπαίνει με το μαχαίρι στα δόντια.
Το βιράζ ζάλισε και τον Βλάνταν Ίβιτς που πίστεψε ότι μία ενδεκάδα καρμπόν του αγώνα με τον Ολυμπιακό θα ήταν αρκετή για να τα βγάλει πέρα και με την ΑΕΚ. Μέγα λάθος. Δεν κάνουν όλοι για όλα. Ειδικά μερικά πράγματα που βγάζουν μάτι, όπως ο Κρέσπο αριστερός μπακ, η κοινή συνύπαρξη Σάχοφ – Μπίσεσβαρ σε ματς ανοιχτού τέμπο και αυτή η ρημάδα η τρύπα στην σίγουρη πρώτη μπάλα που δημιουργήθηκε από την στιγμή που μπήκε στα πιτς ο Χοσέ Αλμπέρτο Κάνιας.
Αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά τα δύο πρώτα γκολ της ΑΕΚ, όπως και η πρώτη κάρτα του Μαλεζά μπαίνουν από κλεψίματα ψηλά, που οφείλονται στην αδυναμία του ΠΑΟΚ να χτίσει σωστά παιχνίδι από πίσω. Ο Μανόλο Χιμένεθ μυρίστηκε αίμα, ζήτησε ασφυκτική πίεση ψηλά και ο ΠΑΟΚ πνίγηκε σε μία κουταλιά νερό.
Όταν ο άνθρωπος κάνει σχέδια, ο Θεός γελάει. Από εκεί που ο Ίβιτς άρχισε να έχει στα χέρια του πολύ περισσότερες λύσεις πρώτης γραμμής, μέσα σε μία εβδομάδα δεν προλαβαίνει να μετράει «λαβωμένους» στην αναφορά λόχου.
Την πρώτη θλάση της σεζόν (Τζάλμα Κάμπος), ακολούθησε ο απίθανος τραυματισμός του Μαλεζά που τράκαρε με συμπαίκτη του εν ώρα παιχνιδιού και το κάταγμα στην κλείδα του Αλεξάνταρ Πρίγιοβιτς στην τελευταία φάση του προπονητικού διπλού, σε μία φάση που γίνεται ένα εκατομμύριο φορές. Ο δρόμος μέχρι το τέλος είναι στρωμένος με αμέτρητες παγίδες.
Ο ΠΑΟΚ είναι καλή, αλλά όχι πολύ καλή ομάδα. Είναι στον σωστό δρόμο, αλλά όχι ακόμα στον δρόμο των επιτυχιών. Διένυσε μεγάλη απόσταση προόδου, αλλά του μένει ένα τελευταίο μεγάλο σπριντ για να ανέβει στο βάθρο και να αποδείξει με κάτι χειροπιαστό την πρόοδο του.
Το βαρύ κι ασήκωτο 3-0 με την ΑΕΚ δεν είναι λόγος καταστροφολογίας, αλλά δεν μπορεί να περάσει και στο ντούκου. Απυρόβλητο δεν υπάρχει για κανέναν.
Ο ΠΑΟΚ καλείται να βρει άμεσα τον βηματισμό του για να τα δώσει όλη στην τελική ευθεία της σεζόν, όπου κρίνονται τα πάντα. Αυτοί οι επόμενοι δυο μήνες μπορεί και να αποδειχθούν οι πιο κρίσιμοι στην σύγχρονη ιστορία του συλλόγου…
