Είναι ένα ήσυχο, ταπεινό και σεβάσμιο παιδί. Αν για κάποιον έχει την παραμικρή σημασία η προσωπική μου κατάθεση, θυμάμαι ότι την μία και μοναδική φορά που μιλήσαμε τηλεφωνικά για μία συνέντευξη, όταν ακόμα αγωνιζόταν στην Πορτογαλία μου μιλούσε στον πληθυντικό, χωρίς να ξέρει ποιον έχει στην απέναντι γραμμή.
Μου μοιάζει -και είναι- συνεσταλμένος, κάνει μπαμ ότι είναι μεγαλωμένος με αρχές. Πριν από ακριβώς ένα μήνα, όταν με ένα υπέροχο πλασέ έκανε το 4-0 απέναντι στην Βέροια, γονάτισε ευλαβικά στο χορτάρι της Τούμπας, έβγαλε το περιβραχιόνιο που φορούσε για πρώτη φορά και το φίλησε με σεβασμό. Τα μάτια του έγιναν υγρά, κόκκινα. Αυτός ναι, είναι ένας αυθεντικός πανηγυρισμός του Δημήτρη Πέλκα.
Αλήθεια τι κάνει τους παίκτες του ΠΑΟΚ να μην ξέρουν πως να εκφράσουν την χαρά τους, την έξαρσή τους, την ηδονή τους μετά από κάθε γκολ; Υπενθυμίζω ότι δεν είναι η πρώτη φορά που το πράγμα ξέφυγε.
Όταν τον Αύγουστο ο Στέφανος Αθανασιάδης άνοιξε το σκορ στον επαναληπτικό με τον Άγιαξ, αντί να δείξει το έμβλημα στο στήθος που βρίσκεται μπροστά, έδειξε το όνομα που έγραφε το πίσω μέρος της φανέλας.
Λίγο μετά το νικητήριο γκολ απέναντι στον Αστέρα Τρίπολης, ο Πέδρο Ενρίκε, μιμούμενος τον πανηγυρισμό του Κόνορ Μακ Γκρέγκορ, άρχισε να κάνει κάτι περίεργες κινήσεις με τα χέρια που παραλίγο να δημιουργήσουν θέμα εκ του μη όντος!
Και τώρα αυτό.
Για να μην πουλάω τσάμπα ηθικολογίες, στον τρόπο που αντιλαμβάνομαι το ποδόσφαιρο, δικαιολογώ να ξεφύγει κάποιος που σκοράρει νικητήριο γκολ στα χασομέρια. Δικαιολογώ να φύγει στο πέταλο, να βγάλει την φανέλα, να αγκαλιαστεί με τον κόσμο. Αν δεν το κάνει, τότε είναι άνιωθος από μπάλα.
Υποψιάζομαι όμως ότι πίσω από όλα αυτά τα κρούσματα «περίεργων» πανηγυρισμών κρύβεται μία απίστευτη πίεση που υποφώσκει στις ψυχές των παικτών του ΠΑΟΚ και η οποία διοχετεύεται με λάθος τρόπο. Μία έλλειψη εσωτερικής γαλήνης, ένα βάρος, ένα σφίξιμο, που μεταφέρει η ομάδα, η φανέλα, η πόλη, η ιστορία, ο κόσμος.
Δεν είμαι τόσο σεμνότυφος για να σοκαριστώ από την εικόνα ενός ποδοσφαιριστή που πιάνει τα… φρύδια του μετά από ένα νικητήριο γκολ, όταν σχεδόν σε κάθε γήπεδο διοχετεύεται από τις εξέδρες ένας απίστευτος οχετός ηχητικής βίας, με βρισιές, κατάρες και κάθε είδους… ευχές.
Από την άλλη, δεν μπορώ να κλείσω τα μάτια και δικαιολογήσω μία τέτοια χειρονομία, μία τέτοια μεταμόρφωση ενός «άγιου» παιδιού. Δεν με σοκάρει, ούτε με προσβάλλει η χειρονομία του. Με προβληματίζει. Με κάνει να θέλω να την ψάξω.
Όταν παίζεις στον ΠΑΟΚ δεν χρειάζεται να πιάνεις τα… φρύδια σου. Οφείλεις να τα δείχνεις, αλλά με μεταφορικό τρόπο. Όπως δηλαδή έκανε ο Πέλκας ως την ώρα που τα έπιασε κυριολεκτικά με τα χέρια του κι άρχισε να λέει παραληρηματικά τα δικά του «γαλλικά».
Ο παίκτης με αληθινά «φρύδια» είναι αυτός που μένει στον πάγκο και σκυλιάζει, βρίσκοντας επιπλέον κίνητρο για να γίνει καλύτερος. Αυτός που έχει αληθινά φρύδια είτε παίξει ένα λεπτό, είτε είναι αναντικατάστατος έχει την ίδια συμπεριφορά στο γήπεδο.
Αυτός που έχει αληθινά φρύδια είναι αυτός που έρχεται από τον πάγκο και φέρνει την θετική του αύρα και γυρίζει στραβωμένα παιχνίδια, όπως αυτά στην Λιβαδειά και αυτό απέναντι στον Πανιώνιο. Το πιάσατε έτσι;
Ξέρω ότι πολύς κόσμος «φτιάχτηκε» με τον πανηγυρισμό του Πέλκα. Ξέρω ότι πολύς κόσμος γουστάρει τέτοια κι ακόμα χειρότερα. Δικαίωμα του. Δικαίωμα μου όμως, να λέω ότι από τους παίκτες που φορούν τον Δικέφαλο στο στήθος προτιμώ να τα «δείχνουν» κι όχι να τα δείχνουν. Ελπίζω να αντιλαμβάνεστε την διαφορά.
Είναι τόσο καλό παιδί που λίγο μετά την κόκκινη κάρτα που είδε, πήγε κι έδωσε το χέρι του στον διαιτητή που τον απέβαλλε! Αν ήταν άλλος μπορεί και να είχα τις αμφιβολίες μου, στην ομολογία του πως η κίνηση αυτή δεν ήθελε να προσβάλλει, να στοχοποιήσει ή να θίξει κάποιον, μα να δείξει το τσαγανό της ομάδας, αλλά και το δικό του. Επειδή έχει λευκό ποινικό μητρώο και διαγωγή κοσμιοτάτη (προσωπικά) τον κηρύσσω ένοχο, αλλά με πάρα πολλά ελαφρυντικά.
Είμαι σίγουρος πως μετά από το τετ-α-τετ με τον Ιβάν Σαββίδη, ο οποίος τον κάλεσε αμέσως μετά το παιχνίδι για να του εξηγήσει δυο φωνήεντα, κατάλαβε τι έκανε λάθος.
Το κακό είναι πως τα «φρύδια» του Πέλκα επισκίασαν την μέτρια εικόνα του ΠΑΟΚ απέναντι στον Πανιώνιο. Την κακή προσωπική απόδοση πολλών παικτών, την «κοιλιά» που κάνει η ομάδα, την τσαπατσουλιά σε πολλές ενέργειες, την επιθετική «τρύπα», την πρώτη on target τελική στο 84ο λεπτό, τα αδιέξοδα του Ίβιτς, τον πολύ ανταγωνιστικό και διεκδικητικό (αυτό το λέω για τα play-off) Πανιώνιο.
Με τις ποιοτικές λύσεις από την μέση και κάτω να μειώνονται απελπιστικά μετά τους απανωτούς τραυματισμούς, ελπίζω ότι τώρα που ο Πέλκας ηρέμησε να έχει κατάλαβε τι στερεί από την ομάδα στα προσεχή παιχνίδια, που θα χάσει λόγω τιμωρίας…
