Θα επιμείνω και σήμερα στην ανάλυση των συμπερασμάτων από τα παιχνίδια που έδωσε ο Ολυμπιακός το τελευταίο χρονικό διάστημα. Αναφέρομαι κυρίως στους αγώνες με τον ΠΑΟΚ στην Τούμπα και τον Παναθηναικό στην Λεωφόρο.
Την ευρωπαϊκή του ξεφτίλα από την Μπεσίκτας την αφήνω στην άκρη. Ήταν εκτός συνόρων… Αν κάτι βγήκε από τα πρόσφατα ντέρμπι (που δεν ήταν ντέρμπι με την χαρακτηριστική άνεση που επιβλήθηκαν ΠΑΟΚ και Παναθηναικός επί των ερυθρόλευκων) δεν ήταν οι ήττες του Ολυμπιακού.
Και δίκαιες ήταν και αναμενόμενες, με βάση την εικόνα, το κλίμα αλλά και την όλη δυναμική των τριών ομάδων το τελευταίο χρονικό διάστημα. Το μεγάλο κέρδος για το ελληνικό ποδόσφαιρο, είναι πως ο Ολυμπιακός εμφανίστηκε στο γήπεδο μονάχος, χωρίς τα γνωστά δεκανίκια, με τους ποδοσφαιριστές του να έχουν από τα πριν υπ’ όψιν τους πως ότι γίνονταν, θα το έκαναν μόνοι τους. Ήταν φανερό πως η διαιτησία δεν επρόκειτο να παίξει τον παλιό αβανταδόρικο ρόλο, οπότε ήταν και εύκολα αντιληπτό στους παίκτες των “ερυθρόλευκων” ότι δεν θα είχαν εύκολα απογεύματα.
Ειδικά όσο κυλούσαν τα λεπτά των δυο συγκεκριμένων αγώνων και οι διαιτητές κοίταζαν όλο και πιο σταθερά και άφοβα στα μάτια τους ερυθρόλευκους, όλο και εμπεδώνονταν η άποψη πως κάτι διαφορετικό συντελείται εδώ πέρα. Αυτή η αλλαγή, που μετατρέπει σταδιακά τον άλλοτε καθοριστικό (και όλως τυχαίως πάντα υπέρ της ομάδος του λιμανιού) σε απλά ρυθμιστικό και θεσμικό παράγοντα κάθε αναμέτρησης, προσέφερε την δυνατότητα στους διαγωνιζόμενους να διεκδικήσουν ότι άξιζαν από το παιχνίδι.
Αυτόματα έβλεπες και βλέπεις γενικά πλέον τους παίκτες του Ολυμπιακού, πως αρχίζουν να χάνουν εκείνη την αυθάδεια, εκείνο τον ενοχλητικό “τσαμπουκά” και την άκρως αντιαισθητική, υποτιμητική προς κάθε αντίπαλο, ματιά. Και φυσικά αυτή η μεταβολή είναι που προσδίδει θέαμα, ομορφιά, ενδιαφέρον και κάνει το ανιαρό παιχνίδι, συναρπαστικό, που θέλεις να το παρακολουθείς, γιατί πλέον ο Ολυμπιακός όταν δεν αξίζει (πολλές φορές και τελευταία περισσότερες) μπορεί και να χάσει.
