Ο έρωτας μπορεί να είναι το ωραιότερο όνειρο αλλά και ο χειρότερος εφιάλτης… Για το παιδί αυτό από την Κύπρο ο έρωτας του με τον ΠΑΟΚ, έγινε εφιάλτης και πλέον όλα τα όνειρα του πήγαν χαμένα. Απίστευτος πόνος, θρήνος.
Κάθε άνθρωπος έχει ένα όνειρο. Εγώ όταν ήμουν μικρός είχα όνειρο να γράφω για τον ΠΑΟΚ και να βρίσκομαι σε μεγάλα ματς μαζί του. Λίγες ημέρες πριν ένα ακόμα επεισόδιο του… ονείρου μου, του δικού μου ονείρου, και τον τελικό στον Βόλο, δεν νομίζω ότι είναι ώρα για χαρά. Μόνο για θλίψη. Πάνε τα όνειρα του παιδιού… Γιατί; Για το τίποτα. Ούτε για την μπάλα, ούτε για τις ομάδες. Ούτε οπαδικό, ούτε φανατισμός δεν είναι αυτό. Δολοφονία, από δολοφόνους.
Οι δολοφόνοι δεν έχουν ομάδα, δεν έχουν τίποτα. Χειρότερα από ζώα. Κυκλοφορούν ανάμεσα μας και σκοτώνουν κρυμμένοι πίσω από μία αφορμή. Άλλοτε αφορμή είναι μία ομάδα, άλλη φορά μία πολιτική παράταξη ή οτιδήποτε αλλά. Κρύβονται τα ζώα πίσω από αυτά. Κανέναν δεν πείραξε αυτό το παλικάρι. Ήρθε εδώ για να χαρεί, να ζήσει έντονα κάνοντας αυτό που αγαπάει, κοντά στο ποδόσφαιρο που ήταν το πάθος του. Κρίμα ρε γαμώτο.
Κρίμα γιατί θα υπάρξουν και άλλοι. Δεν σταματάει αυτό. Κανείς δεν κάνει τίποτα για να σταματήσει. Έναν αγώνα πήγε να δει το παιδί αυτό, δεν πείραξε κανέναν, κανέναν. Και δεν έχει καμία σημασία ποια ομάδα υποστήριζε. Θα μπορούσε να ήταν φίλαθλος οποιασδήποτε ομάδας. Τραγωδία… Το κύπελλο που σε τρεις ημέρες θα πάρει ο ΠΑΟΚ ή η ΑΕΚ… μάτωσε.
Πάντως να πιστεύετε στα όνειρα, γιατί σ’ αυτά είναι κρυμμένη η πύλη της αιωνιότητας, όπως έχει πει o Χαλίλ Γκιμπράντ.
