Οι λέξεις πάνω σε αυτή την κρύα μαρμάρινη επιτύμβια στήλη, εκεί στα Τέμπη λάμπουν σαν ένας φωτεινός φάρος. Είναι η πυξίδα κάθε φορά, που χάνεις τον προσανατολισμό σου. Είναι το απάγκιο όταν ψάχνεις για ένα λιμάνι, για ένα μέρος για να πιαστείς. «Η αγάπη τους για τον ΠΑΟΚ τους έφερε εδώ, τους άφησε εδώ και συνέχισε παραπέρα». Ακόμα κι αν είσαι άσχετος με το θέμα, όπως (λογικά) οι περισσότεροι ξένοι παίκτες του ΠΑΟΚ, δεν γίνεται να μην ανατριχιάσεις.
Δεν ξέρω τίνος ιδέα ήταν αυτή η εξαγνιστική στάση στα Τέμπη λίγο μετά την κατάκτηση του κυπέλλου με τις σαμπάνιες να μην έχουν στεγνώσει από τα ρούχα. Αυτή η αγιασμένη ιεροτελεστία τα ξημερώματα της Κυριακής, ήταν ότι… πιο ΠΑΟΚ συνέβη σε αυτόν τον ορυμαγδό γεγονότων από το Σάββατο και μετά. Αυτή η εικόνα με βοήθησε να κοιμηθώ γαλήνιος το βράδυ, μου έδιωξε τον κόμπο από το λαιμό και το σφίξιμο στο στομάχι από μία δύσκολη, περίεργη, αλλοπρόσαλλη μέρα. Με έκανε να σιγουρευτώ ότι το DNA δεν έχει αλλοιωθεί. Παραμένει ανόθευτο, αυθεντικό, ίδιο.
Μοιάζει απίστευτο, αλλά μέσα σε 10 ημέρες ο ΠΑΟΚ κατάφερε να δημιουργήσει τόσους εχθρούς, όσους δεν είχε κάνει μέσα σε 91 χρόνια ιστορίας. Η πρώτη εξήγηση είναι η προφανής. Ο ΠΑΟΚ δυνάμωσε. Ενοχλεί. Έχει υπόσταση, λόγο, πυγμή και οικονομική επιφάνεια. Διεκδικεί. Κερδίζει. Στερεί από τους… κάτω κεκτημένα δεκαετιών. Έπαψε να είναι ο συμπαθής σύλλογος από… πάνω, τον οποίο χτυπούσαν όλοι συγκαταβατικά στην πλάτη μετά από κάθε πιστόλιασμα από τον εκάστοτε ισχυρό.
Ωστόσο, δεν είναι μόνο αυτό. Θαρρώ πως στην τούρλα του κυπέλλου, στην παραζάλη που δημιούργησε η ασιτία από τίτλους, η (άκρως απαραίτητη για την μετεξέλιξη του συλλόγου) κούπα εμφάνισε συμπεριφορές απότομες, ξένες, στρογγυλοποιημένες. Πράγματα πέρασαν στο ντούκου.
Διέκρινα κάποια ντροπή, ίσως και αμηχανία να παραδεχθούν κάποιοι το αυτονόητο. Ο ΠΑΟΚ κατέκτησε το κύπελλο Ελλάδας με ένα γκολ οφσάιντ. Ένα γκολ που κανονικά δεν θα έπρεπε να μετρήσει. Από μία αβλεψία ενός βοηθού. Ένα λάθος. Μία χοντροκομμένη γκάφα, πείτε το όπως θέλετε. Τέτοια ήταν η άτσαλη απομάκρυνση του -παγκόσμιας κλάσης παικταρά- Τσιγκρίνσκι από την οποία ήρθε το 1-0 του ΠΑΟΚ. Τέτοιο ήταν το ερασιτεχνικό λάθος του Γλύκου που έφερε το 1-1. Το ποδόσφαιρο είναι άθλημα λαθών. Δίχως τέτοια, δεν θα έμπαιναν γκολ.
Ο Μαραντόνα πήρε ένα Παγκόσμιο Κύπελλο το 1986, χάρη σε ένα γκολ με το χέρι που στην πορεία του χρόνου εξαγνίστηκε, καθαγιάστηκε. Η Αγγλία ένα Μουντιάλ το 1966 με γκολ που η μπάλα κατά πάσα πιθανότητα δεν πέρασε ολόκληρη τη γραμμή. Ας μη το πάμε μακριά. Πριν από μερικές εβδομάδες η Ρεάλ Μαδρίτης έριξε στο καναβάτσο την Μπάγερν με δύο γκολ – οφσάιντ, όχι ένα. Λάθη γίνονται.
Αν η ΑΕΚ ή ο οποιοσδήποτε νομίζει, υποπτεύεται, ξέρει ότι υπήρξε δόλος ας το καταγγείλει. Αν υπάρχουν υποψίες, ενδείξεις, αποδείξεις ας εμφανιστούν. Ο ΠΑΟΚ θαρρώ πως έχει το κούτελο καθαρό και ουδέποτε ξέφυγε από τις πάγιες θέσεις του για καθαρό ποδόσφαιρο, όπου τα λάθη θα είναι ανθρώπινα και μοιρασμένα. Μία θέση που διατυπώθηκε με καθυστέρηση, είναι αλήθεια και επισήμως μία μέρα μετά τον τελικό.
Διαφωνώ στη λογική «παλιά τα έκαναν κι άλλοι». Όταν δικαιολογείς, νομιμοποιείς. Όταν συγκρίνεις, γίνεσαι ίδιος, ακόμα κι αν στο παρελθόν όσα καταγγέλλεις συνέβαιναν κατά συρροή. Όταν κλείνεις τα μάτια και σφυρίζεις αδιάφορα για μία φάση που έκρινε ένα τίτλο, πως περιμένεις ο λόγος σου να έχει υπόσταση όταν φωνάζεις για τόσες «σφαγές» που έγιναν στο παρελθόν κι άλλες τόσες που ενδεχομένως να γίνουν στο μέλλον;
Οι παίκτες του ΠΑΟΚ δεν «βούτηξαν» για να εκμαιεύσουν κάποιο σφύριγμα και να το πανηγυρίσουν μετά, όπως τόσες φορές έχουμε δει στα μέρη μας. Δεν ήταν δασκαλεμένοι να ξεχνιούνται δύο – τρία μέτρα μπροστά για να αποκτούν πλεονέκτημα, γνωρίζοντας ότι το σημαιάκι θα παραμείνει καρφωμένο. Δεν μετέτρεψαν το γήπεδο σε ρινγκ,, γνωρίζοντας ότι θα μείνουν ατιμώρητοι.
Ξέρω ότι κάποιοι θα μου πείτε για την φάση που ο Σιμόες τραβάει τον Κρέσπο εντός περιοχής, πριν καν ο Λέοβατς σεντράρει για το 2-1. Θα στεναχωρήσω κάποιους, αλλά στα δικά μου μάτια, στον δικό μου ηθικό κώδικα για το τι είναι και τι δεν είναι πέναλτι, η φάση αυτή δεν στοιχειοθετεί παράβαση, κάτι που έλεγα και πριν από μερικές ημέρες στον επαναληπτικό ημιτελικό με τον Παναθηναϊκό, όταν ο Κλωναρίδης έπεφτε στην περιοχή, με το πρώτο ακούμπημα.
Ναι, τη βλέπω την επαφή, το βλέπω το τράβηγμα, αλλά το πέναλτι στον δικό μου ποδοσφαιρικό κώδικα (ειδικά όταν μιλάμε για ισόπαλο τελικό στο τελευταίο δεκάλεπτο) είναι η υπέρτατη παράβαση. Θα πρέπει να βγάζει μάτι για να δοθεί, αν και αστείο είναι πως στην αργή κίνηση, η φάση δείχνει πολύ πιο πέναλτι από την γρήγορη κίνηση που βλέπει ο διαιτητής, όταν αποφασίζει σε real time. Αλήθεια, όμως αν ο ΠΑΟΚ ήταν όντως ένας αχόρταγος χαλίφης που ελέγχει τους πάντες και τα πάντα (μία καραμέλα που συνασπισμένα αναμασάται) τι θα εμπόδιζε τον Κομίνη να δείξει τη λευκή βούλα από τη στιγμή που είναι δύο μέτρα μακριά από τη φάση με καθαρό το οπτικό πεδίο;
Ο ΠΑΟΚ κέρδισε ένα τρόπαιο και το γιόρτασε από την ψυχή του. Η απόσταση από το 0 ως το 1 είναι πάντα η πιο μεγάλη, όταν θέλεις να αλλάξεις επίπεδο. Αν όμως γυρίσεις το διακόπτη μετά όλα έρχονται από μόνα τους χωρίς πίεση, φυσικά.
Αυτό που μας δίδαξε όμως το πρώτο τρόπαιο μετά από τόσα χρόνια είναι πως η διαχείριση ενός θριάμβου είναι πάντα δυσκολότερη, από αυτήν της αδικίας, όπου ο καταγγελτικός λόγος ρέει πιο εύκολα και κερδίζει το θυμικό. Ο ΠΑΟΚ θα μπορούσε εκτός από την κούπα να κερδίσει και τις εντυπώσεις του επικοινωνιακού παιχνιδιού αν από την πρώτη στιγμή έδειχνε ανωτερότητα και στεκόταν στο αίμα που χύθηκε στο «Πανθεσσαλικό», στις δικές του ευθύνες ως οργανισμός σχετικά με την αδυναμία αυτοπροστασίας από τα επεισόδια και την ελλιπή διεξαγωγή του τελικού. Θα μπορούσε ακόμα – ακόμα να σταθεί στον πόνο του ηττημένου που ηττήθηκε με αυτό τον τόσο σκληρό τρόπο και να επαναλάβει την πάγια θέση του για τον τρόπο που αντιλαμβάνεται το ποδόσφαιρο.
Λίγες μέρες μετά, όταν η σκόνη κατακάθισε οι υπεύθυνοι επικοινωνίας των δύο ομάδων (Κυριάκος Κυριάκος και Ανδρέας Δημάτος) με προσωπικές αναρτήσεις στους λογαριασμούς τους στο Facebook έγραψαν δύο από τα πιο νηφάλια και ορθολογικά ποστ. Δύο φωνές της λογικής σε ένα παράλογο κόσμο. Τόσο δύσκολο ήταν να γίνουν και επίσημες θέσεις των δύο ΠΑΕ;
«Η αγάπη τους για τον ΠΑΟΚ τους έφερε εδώ, τους άφησε εδώ και συνέχισε παραπέρα». Κάθε φορά ο κόσμος μου φαίνεται πολύπλοκος, επιστρέφω σε αυτές τις λέξεις. Εκεί που βρίσκεται το πραγματικό νόημα του ΠΑΟΚ…
