Δύο ημέρες πριν αφήσει την τελευταία του πνοή, είχε υποβληθεί σε επέμβαση ανοιχτής καρδιάς. Και, παρόλο που αρχικά έδειχνε να ανταποκρίνεται θετικά, στη συνέχεια η κατάσταση του παρουσίασε επιπλοκές, σε σημείο να υποστεί εγκεφαλική αιμορραγία και να καταλήξει.
«Ρίτσα, τα παιδιά και μάτια σου, εγώ φεύγω» ήταν τα τελευταία του λόγια προς την αγαπημένη του σύζυγο. Ο θάνατος του βύθισε σε πένθος, όχι μόνο την οικογένεια του (άφησε πίσω τις δύο κόρες του, την Αναστασία και την Πηνελόπη και τον γιο Αλέξανδρο), αλλά και ολόκληρη την ασπρόμαυρη οικογένεια. Από την πρώτη στιγμή είχε σταθεί στο πλευρό του Θόδωρου Ζαγοράκη, όταν ο τελευταίος ανέλαβε τον Ιούνιο του 2007 να οδηγήσει τον ΠΑΟΚ σε μια νέα εποχή. Κι ο Ποικιλίδης παρέμενε στο διοικητικό συμβούλιο της ΠΑΕ όλα τα χρόνια που μεσολάβησαν μέχρι και τον άδικο χαμό του.
Είχε επιφορτιστεί κυρίως με το κομμάτι των σχέσεων της ΠΑΕ με τους οργανωμένους οπαδούς. Αλλά και από όποια θέση καλούνταν να προσφέρει, το έκανε χωρίς δεύτερη κουβέντα. Και πάντα προσπαθούσε για το καλύτερο, πάντα προσπαθούσε να διαφυλάξει τα συμφέροντα της ομάδας του Δικεφάλου. Και το έκανε ακόμη και σε βάρος της υγείας του, σε βάρος της ίδιας της ζωής του.
Η FORZA τιμά τη μνήμη του δίνοντας το λόγο σε ανθρώπους, με τους οποίους συνεργάστηκε-σε μικρά ή και μεγαλύτερα χρονικά διαστήματα-κατά την επταετή του θητεία στη διοίκηση της ΠΑΕ.
ΖΑΓΟΡΑΚΗΣ : «Μαζί, στα καλά και στα δύσκολα»
«Ο Παναγιώτης ήταν κάτι παραπάνω από φίλος και συνεργάτης στην ΠΑΕ ΠΑΟΚ. Τον έβλεπα σαν αδερφό μου, έτσι τον ένιωθα, έτσι τον έβλεπα στις καθημερινές επαφές μας. Γι’ αυτό και η ανεπάντεχη απώλεια του ήταν για μένα ένα μεγάλο χτύπημα, ένα ισχυρό σοκ. Πολύ περισσότερο, από τη στιγμή που ήταν ένας από τους ανθρώπους, που στάθηκαν αμέσως στο πλευρό μου, όταν τον Ιούνιο του 2007 ανέλαβα την υποχρέωση της διοικητικής ευθύνης της ΠΑΕ.
Δεν μας ένωνε μόνο η αγάπη και το πάθος για τον ΠΑΟΚ. Ο Παναγιώτης εξέφραζε τον Πόντο, τον ελληνικό αθλητισμό, τον ολυμπισμό, ήταν δίπλα μου και στα καλά και στα δύσκολα, υπάρχουν δεκάδες στιγμές που ζήσαμε στην κοινή παρουσία μας στην ομάδα. Δυστυχώς έφυγε από τη ζωή πολύ νωρίς Και της παρουσίας του στερήθηκε, πρώτα από όλα η δική του οικογένεια, οι συγγενείς και φίλοι, αλλά και η μεγάλη οικογένεια του ΠΑΟΚ.
Ηταν αποδεκτός από το σύνολο των οπαδών, οργανωμένων ή μη, γιατί πολύ απλά, ήταν κομμάτι του κόσμου. Αντιλαμβάνονταν πολύ καλά τις αντιδράσεις του, διατηρούσε άριστη επικοινωνία μαζί του. Και από αυτή την εποικοδομητική συνεργασία, κερδισμένη έβγαινε η ομάδα. Ηταν αυτός, άλλωστε, που μαζί με τον Σπύρο Μηλιωρίδη είχαν ταξιδέψει τον Φεβρουάριο του 2010 σε μεγάλες πόλεις της Γερμανίας για να βρεθούν κοντά στους πολυπληθείς ομογενείς ΠΑΟΚτσήδες.
Πέρασα μαζί με τον Παναγιώτη στιγμές που δεν πρόκειται να ξεχάσω. Άλλωστε, οι άνθρωποι πεθαίνουν μόνο όταν τους ξεχάσεις και τον Παναγιώτη, όλοι όσοι τον αγαπήσαμε πραγματικά, δεν πρόκειται να τον ξεχάσουμε ποτέ. Η προσφορά του στον ΠΑΟΚ, στον ελληνικό αθλητισμό, στην ευρύτερη κοινωνία της χώρας μας υπήρξε πραγματικά μεγάλη. Κι όλοι εμείς που τον γνωρίσαμε και ζήσαμε μαζί του, ευχάριστες και δυσάρεστες καταστάσεις, οφείλουμε να διατηρούμε ζωντανή τη μνήμη του».
ΣΑΡΑΤΣΗΣ : «Σαν να ήταν μαζί μας στον τελικό…»
«Νιώθω ότι ο Παναγιώτης δεν έχει φύγει από κοντά μας. Ότι πανηγύριζε μαζί μας στο Πανθεσσαλικό στάδιο, πριν λίγες ημέρες, στον τελικό την κατάκτηση του κυπέλλου. Τον «έβλεπα» να μας χαμογελά, να χαίρεται μαζί μας…Ο,τι δεν μπόρεσε να γευτεί στον προ τριετίας τελικό του Ολυμπιακού σταδίου με τον Παναθηναϊκό, λίγες ημέρες πριν τον άδικο χαμό του.
Στο μυαλό μου έχω την εικόνα του Παναγιώτη να στέκεται στην καταπακτή του γηπέδου της Τούμπας και να απευθύνεται, με τον δικό του τρόπο, προς τους διαιτητές, όταν αυτοί νωρίτερα είχαν αδικήσει εμφανώς την ομάδα μας με τις λανθασμένες αποφάσεις τους. Κάποιος που δεν τον γνώριζε και τον έκρινε μόνο από το παρουσιαστικό του, πιθανώς να έβαζε άλλα πράγματα στο μυαλό του. Αλλά ο Παναγιώτης τους μιλούσε με χαρακτηριστική ηρεμία. Τους κοιτούσε στα μάτια και, πολύ απλά, τους έλεγε: «Σκεφτείτε σε ποιο γήπεδο βρίσκεστε. Σκεφτείτε ποια ομάδα παίζετε». Μέχρι εκεί. Τίποτα άλλο. Δεν χρειάζονταν άλλωστε. Ήταν ο δικός του, μοναδικός τρόπος.
Ο Παναγιώτης δεν θα πρέπει να λησμονηθεί ποτέ. Ας μην ξεχνάμε ότι ήταν ο μοναδικός εν ενεργεία παράγοντας του ΠΑΟΚ, που έφυγε από τη ζωή. Ας μη μας διαφεύγει ποτέ αυτό. Και χάθηκε τόσο άδικα, τόσο νωρίς. Ολοι εμείς που τον ζήσαμε από κοντά, στις χαρές και στις λύπες, θα πρέπει κάτι να κάνουμε, προκειμένου το όνομα του να μνημονεύεται για πάντα. Πώς μπορεί να συμβεί αυτό; Αν, παραδείγματος χάρη, δοθεί το όνομα του σε κάποιο μέρος από το νέο γήπεδο της ομάδας μας, που όλοι περιμένουμε να γίνει. Να διαβάζει ο κόσμος το όνομα «Παναγιώτης Ποικιλίδης», να τον θυμούνται οι παλαιότεροι και να τον μαθαίνουν οι νεότερες γενιές. Είναι κάτι που χρωστάμε στην ιστορία του συλλόγου, τον οποίο υπηρέτησε τόσο πιστά. Επιμένω πολύ σ’ αυτό».
Μια ζωή μέσα στον αθλητισμό
Σπουδαίος αθλητής, πρωταθλητής της ελληνορωμαϊκής πάλης στα υπερβαρέα, ο Παναγιώτης Ποικιλίδης συμμετείχε σε τρεις Ολυμπιακούς Αγώνες. Το 1984 στο Λος Αντζελες ήταν τέταρτος, το 1992 στη Βαρκελώνη όγδοος στα βαρέα και το 1996 στην Ατλάντα ήταν πέμπτος Ολυμπιονίκης στα 130κ.
Στη συλλογή του είχε και δύο μετάλλια, χάλκινο το 1987 και χρυσό το 1991, από Μεσογειακούς Αγώνες. Επίσης, κατέλαβε την 4η θέση δύο φορές (1991, 1993) σε ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, καθώς και την 6η θέση σε παγκόσμιο πρωτάθλημα (1986). Το 1983 κατέκτησε χρυσά μετάλλια στο παγκόσμιο πρωτάθλημα νέων στην ελευθέρα και ελληνορωμαϊκή πάλη.
Γεννήθηκε στην Καλαμαριά το 1965. Ηταν αθλητής του ΒΑΟ, όπως κι ο αδελφός του Γιώργος, τέσσερα χρόνια μεγαλύτερός του. Αυτός τον μύησε στα ταπί, από νωρίς, από το 1981. Με ύψος 1,88, δύναμη και μακριά χέρια, η κλίση του δεν του έδινε περιθώρια για άλλες επιλογές.
Ασχολήθηκε με τα κοινά στο δήμο Καλαμαριάς (αντιδήμαρχος το 1999 και το 2005), λάτρευε το μπάσκετ και το ψάρεμα και όταν αποφάσισε να ασχοληθεί με τον ΠΑΟΚ, το έκανε ψυχή τε και σώματι. Το 2000 μάλιστα, επανίδρυσε το τμήμα πάλης του ΠΑΟΚ το οποίο είχε καταργηθεί από την περίοδο της Κατοχής. Από το 2007 βρισκόταν στο διοικητικό συμβούλιο της ΠΑΕ.
Το χαμένο Ολυμπιακό μετάλλιο
Στους Ολυμπιακούς Αγώνες του Λος Αντζελες, ο Παναγιώτης Ποικιλίδης ήταν, μόλις, 19 ετών. Ο Βενιαμίν της ομάδας. Στη διοργάνωση του 1984 νίκησε τον Αμερικανό Τζεφ Μπλάτνικ, ο οποίος στη συνέχεια του ολυμπιακού τουρνουά κατέκτησε το χρυσό μετάλλιο στα +100 κιλά. Αυτό ήταν το μεγάλο του παράπονο: είχε νικήσει τον χρυσό ολυμπιονίκη και έφυγε από την Αμερική χωρίς μετάλλιο. Τελικά κατετάγη 4ος στην ελληνορωμαϊκή.
Τα επόμενα χρόνια ο Παναγιώτης Ποικιλίδης τα αφιέρωσε στα ταπί. Στόχος του ήταν να γίνει καλύτερος και να αγωνιστεί στη διοργάνωση του 1988 στη Σεούλ για να διεκδικήσει το μετάλλιο που έχασε για ένα σημείο στο Λος Αντζελες. Στο ευρωπαϊκό πρωτάθλημα, όμως, που προηγήθηκε δεν κατάφερε να διακριθεί και η τότε διοίκηση της Ελληνικής Ολυμπιακής Επιτροπής δεν τον άφησε να πάρει μέρος στους Ολυμπιακούς Αγώνες της Ν. Κορέας. Ο Παναγιώτης ήταν σε άριστη κατάσταση, αλλά δεν το έστειλαν στη διοργάνωση. Αυτό του “έκοψε” τα πόδια. Στενοχωρήθηκε πολύ.
Στους αγώνες πριν από τους Ολυμπιακούς του 1992 δεν είχε πετύχει τα αποτελέσματα που θα του έδιναν το εισιτήριο για τη διοργάνωση. Ετσι, δεν προετοιμάστηκε και πήγε για διακοπές στην αγαπημένη του Χαλκιδική. Τελευταία στιγμή ήρθαν έτσι τα πράγματα, που εξασφάλισε τη συμμετοχή του στους αγώνες της Βαρκελώνης. Και χωρίς προπόνηση παραλίγο να μπει στην εξάδα.
ΠΗΓΗ : FORZA
