Έντονη αντίφαση υπήρχε στην φετινή χρονιά συγκριτικά με την εκκίνηση και με την λήξη της σεζόν στον φετινό μπασκετικό ΠΑΟΚ.
Το πρώτο παιχνίδι της σεζόν ήταν πραγματικά μια γιορτή. Ο Δικέφαλος γιόρταζε τα 90 του χρόνια, διοργανώνοντας ένα φιλικό τεράστιας εμβέλειας με την τότε πρωταθλήτρια Ευρώπης ΤΣΣΚΑ Μόσχας.
Στο παρκε της Πυλαίας πριν τον αγώνα παρατάχθηκαν όλες οι μεγάλες μορφές της ιστορίας του ΠΑΟΚ, δίνοντας την ευκαιρία στους παλιούς να θυμηθούν και στους νέους να μάθουν.
Πολλοί βέβαια ήταν και αυτοί που μελαγχόλησαν, καθώς ο Δικέφαλος πριν δύο-τρεις δεκαετίες αγωνίζονταν με τέτοιες ομάδες σε επίσημα πλαίσια μια φορά την βδομάδα.
Έτσι λοιπόν ξεκίνησε η χρονιά με την ομάδα να συστήνεται στο κοινό της. Μια ομάδα που με 5-6 αλλαγές έφτασε στο τέλος της χρονιάς. Στα προημιτελικά του πρωταθλήματος εκεί όπου θα αντιμετώπιζε τον Άρη μετά το 1-0 του Παλέ.
Ο ΠΑΟΚ φάνηκε κουρασμένος και αγχωμένος και ήρθε φυσιολογικά η ήττα που ισοδυναμούσε με το τέλος της χρονιάς.
Το παιχνίδι αυτό είχε ιδιαίτερο ενδιαφέρον και για άλλον ένα λόγο που τότε δεν ήταν γνωστός. Ήταν το τελευταίο παιχνίδι του Σούλη Μαρκόπουλου στον πάγκο του Δικέφαλου.
