«Ο Ρόμπερτ Μακ είναι για τον Αλεξάνταρ Πρίγιοβιτς ότι η ρετσίνα για την κόκα-κόλα. Το τέλειο συμπλήρωμα για το απόλυτο ΠΑΟΚτσήδικο κοκτέιλ», σημειώνει ο Σωτήρης Μήλιος στο SDNA.
Και συνεχίζει: «Μην κοιτάτε τώρα που τα κοκτέιλ έγιναν της μόδας όλοι έμαθαν τα μοχίτο, τις μαργαρίτες και της καϊπιρίνιες. Η πιο αρχαία τελετή οπαδικής μύησης στην Ελλάδα έχει την κωδική ονομασία «Τούμπα λίμπρε», το πρώτο κοκτέιλ που εμφανίστηκε ποτέ στην Ελλάδα.
Η συνταγή του διδάσκεται από στόμα σε στόμα και περνάει από γενιά σε γενιά. Κανείς δεν ξέρει τον πατέρα του, είναι σαν ένα στιχάκι αγνώστου ποιητή που γράφτηκε σε τοίχο και έγινε το κωδικοποιημένο σύνθημα μιας ολόκληρης γενιάς.
Δεν ένα απλώς ένα αλκοολούχο αφέψημα. Απαιτεί χειρουργική ακρίβεια για να βγει όπως πρέπει. Η χρήση του προκαλεί ευφορία, ευεξία και φέρνει ατελείωτες, ατέρμονες συζητήσεις γύρω από τον πλανήτη που ονομάζεται ΠΑΟΚ.
Η τίμια ρετσίνα, ο παρίας των κρασιών, παρέα με την κόκα-κόλα, δύο ποτά από δύο ξεχωριστούς κόσμους, που λες και γεννήθηκαν για να ενώσουν μαζί τις ιδιαιτερότητες για να φτιάξουν ένα… σιρόπι που μεγαλώνει γενιές και γενιές.
Τα μεγαλύτερα δίδυμα στην ιστορία της ανθρωπότητας ήταν βουτηγμένα στις αντιθέσεις. Ο Χοντρός ήθελε τον Λιγνό. Ο Άμποτ τον Κοστέλο. Ο Αστερίξ δεν θα ήταν τίποτα δίχως τον Οβελίξ. Τι αξία θα είχε ο Τομ δίχως τον Τζέρι; Τι σχέση είχε ο (Πολ) Σάιμον κι ο (Αρτ) Γκαρφάνκελ; Κάποια στιγμή η μοίρα τους έφερε στον ίδιο χωροχρόνο και οι μοριακές / ηλεκτροχημικές αντιδράσεις που ακολούθησαν άφησαν στις επόμενες γενιές διαμάντια που δεν θα χάσουν ποτέ τη λάμψη τους.
Οι διαδρομές τους τόσο καιρό ήταν παράλληλες. Δεν είχαν γνωριστεί ποτέ τους, γεννήθηκαν με ένα χρόνο διαφορά (90άρης ο ένας 91άρης ο άλλος), ο ένας αγνοούσε την ύπαρξη του άλλου. Το μόνο που τους ενώνει είναι το νησί. Ο νεανίας Ρόμπερτ Μακ ανδρώθηκε για 6 χρόνια (2004-10) στις ακαδημίες της Μάντσεστερ Σίτι, την ώρα που ο άγνωστος μεταξύ αγνώστων Αλεξάνταρ Πρίγιοβιτς μάθαινε αγγλική γεωγραφία, στα χωράφια της Γιόβιλ και της Νορθάμπτον.
Λένε πως αυτός που έχει ένα καλύβι, ονειρεύεται ένα παλάτι κι αυτός που έχει ένα παλάτι, λαχταρά ένα καλύβι. Όταν ο Ρόμπερτ Μακ φόρτωνε με γκολ τις αντίπαλες εστίας με τη φανέλα του ΠΑΟΚ, έψαχνε απεγνωσμένα ένα τανκ εντός περιοχής, έναν πίβοτ, ένα σκιάχτρο για να του κάνει τη ζωή πιο εύκολη, να του βγάλει λίγο βάρος από τους ώμους.
Το τελευταίο εξάμηνο της περασμένης σεζόν, αυτό που έλειπε πραγματικά από τον Αλεξάνταρ Πρίγιοβιτς ήταν ένα δεκανίκι, που να παίζει κοντά του, ένα τσακάλι με ξεπέταγμα στον κενό χώρο για να πάρει τα «σπασίματα» του, ένας συνδετικός κρίκος με τους από πίσω του, τις φορές που έμενε μόνος του σαν την καλαμιά στον κάμπο.
Δεν ξέρω αν το ευχήθηκαν στον Άγιο των μεταγραφών, αλλά η επιθυμία τους έγινε πράξη. Ο Ρόμπερτ Μακ επιστρέφει στον ΠΑΟΚ και η ρετσίνα βρίσκει την κόκα-κόλα για να φτιάξει το πιο εκρηκτικό μείγμα στη σύγχρονη εποχή της Τούμπας.
Ένα δίδυμο επιπέδου Champions League από δύο σεσημασμένους σκόρερ, που αν βρουν χημεία και κώδικες επικοινωνίας εντός γηπέδου είναι ικανοί να περάσουν τον ΠΑΟΚ σε άλλο επίπεδο, ειδικά από τη στιγμή που ο Αλεξάνταρ Στανόγεβιτς έχει επιλέξει το (κομμένο και ραμμένο στα μέτρα τους) 4-4-2. Ένα δίδυμο που μπορεί να εγγυηθεί το σημαντικότερο πράγμα στο ποδόσφαιρο, το γκολ.
Δύο παίκτες στην πιο ώριμη, στην πιο παραγωγική τους ηλικία, με ορίζοντα το Παγκόσμιο Κύπελλο της Ρωσίας και μία αποστολή μπροστά τους. Να ιχνηλατίσουν ξανά για τον ΠΑΟΚ το μονοπάτι προς την κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Συνήθως οι ομάδες χτίζονται από πίσω προς τα μπροστά κι όχι το αντίθετο. Ποιός είπε ότι ο ΠΑΟΚ είναι μία συμβατική ομάδα, όπως όλες οι άλλες; Ποιός είπε ότι το Τούμπα λίμπρε είναι ένα κοκτέιλ για όλους τους ουρανίσκους;
ΥΓ: Έτσι γίνεται όταν θέλεις πολύ να επιστρέψεις. Ρίχνεις τον εγωισμό σου, πιέζεις, κάνεις ότι περνάει από το χέρι σου και η δουλειά τελειώνει τσακ – μπαμ. Μάθημα προς τους επόμενους «παλιννοστούντες», που οραματίζονται κι αυτοί την μεγάλη επιστροφή. Εκτός από τον δρόμο, ο Ρόμπερτ Μακ έδειξε και τον τρόπο…»
