Γεια και χαρά σας. Τόσο ο Μακ, όσο και ο Ρέι που με διαφορά ωρών ανακοινώθηκαν από την ομάδα, έχουν (παρ’ ότι πρόκειται για διαφορετικές περιπτώσεις) έναν κοινό παρανομαστή. Την ξεκάθαρη επιθυμία τους να έρθουν στον ΠΑΟΚ.
Ας πάρουμε μία-μία τις δυο περιπτώσεις. Ο Αργεντίνος τερματάς περίμενε καρτερικά όλο αυτό το διάστημα που ο Οτσόα μας τα έκανε αερόστατα του Φιλέας Φογκ δικαιώνοντας πλήρως τις αθυρόστομες μεν θυμόσοφες δε, αριστοφανικού ύφους παροιμίες, που η μία λέει «καράβι που αργεί, σκα..ά είναι φορτωμένο» η δε άλλη, πιο διαδεδομένη, αφού έχει να κάνει με γυναίκα και λέει «παρακαλετό μ..ί ξινό γα..σι».
Ο Ρέι λοιπόν, ενώ κατάλαβε ότι πρώτος στόχος ήταν ο Οτσόα, δεν έκανε μουτσούνες, ούτε καν δυσανασχέτησε. Αντιθέτως, δεν έπαψε να δείχνει με κάθε τρόπο, πόσο πολύ ήθελε να έρθει στην Ευρώπη και στον ΠΑΟΚ, αφού είχε ρωτήσει και τον Περέιρα για το τι εστί Τούμπα.
Ο Φακούντο που, προς τιμήν του αποδείχθηκε πολύ κύριος και ενώ θα μπορούσε να είχε κάποια παράπονα από τις ευκαιρίες που (δεν ) πήρε, είπε τα καλύτερα για το Δικέφαλο.
Ενώ λοιπόν ο Ρέι είναι στα 26, με γεμάτες και εξαιρετικές χρονιές στο πρωτάθλημα Αργεντινής και στο Κόπα Λιμπερταδόρες, ένα βήμα πριν την Εθνική-μύθο και θα μπορούσε άνετα να βρει ομάδα είτε στην Αργεντινή είτε αλλού, δε σκέφτηκε εγωιστικά, τύπου με έχουν δεύτερη επιλογή μετά από τον Οτσόα. Και φαίνεται ότι το βλέπει σαν πρόκληση να παίξει εδώ.
Το «φωνάζει» με κάθε του δήλωση πως δεν έκανε σκόντο μέσα του και δεν ήρθε με βαριά καρδιά, όπως πιστεύω θα ερχόταν τελικά ο -ρίχνω δυο φάσκελα και περισσεύουν και δυο δάχτυλα κάβα για την άλλη φορά- Οτσόα.
Η δεύτερη περίπτωση είναι διαφορετική, αφού ο Μακ ήξερε που έρχεται. Και αυτός, όπως ξεκαθάρισε ο μάνατζέρ του είχε κι άλλες προτάσεις είτε για αγορά είτε για δανεισμό. Όμως εξ’ αρχής και πολύ συνειδητά γνώριζε τι ήθελε. Και ουδόλως τον ένοιαξε που έπεσε από τα 1,3 εκατ. ευρώ της Ζενίτ, στα 800 χιλιάρικα.
Κυρίως όμως ήταν η λαχτάρα του να γυρίσει εδώ όπου εισέπραξε τόση αγάπη, ένιωσε ξεχωριστός και έφτιαξε το όνομά του. Τα ποσταρίσματά του μέσα από το αεροπλάνο, το πρόσωπό του όταν κατέβηκε από το βαν μόλις έφτασε στο προπονητικό κέντρο στην Ολλανδία καθρέφτιζαν την τρέλα του να γυρίσει. Τα δε γεμάτα από ΠΑΟΚ λόγια του στη συνέντευξή του είναι απόλυτα χαρακτηριστικά.
Φυσικά δε γύρισε τζάμπα, φυσικά και ήθελε χρόνο ως βασικός για να μη χάσει το Μουντιάλ, αλλά επιτρέψτε μου να θεωρώ ότι αυτά μπορούσε να τα βρει και αλλού.
Έτσι λοιπόν έπραξε ο τρελό-Μακ. Που όταν ήρθε από τη Νυρεμβέργη οι γνωστοί (λίγοι ευτυχώς) μόνιμα μίρλες και γκρινιάρηδες άρχισαν στις γραμμές και στα fora τους “ψαλμούς” και « έλα μωρέ ποιος τον ξέρει αυτόν;» και «καλά ρε παιδιά από τη Νυρεμβέργη πήραμε παίκτη;» και «αν ήταν τόσο καλός γιατί ρε δεν πήγε σε μια άλλη Γερμανική ομάδα;» και διάφορά άλλα τέτοια.
Το δε μπινελίκι στα πρώτα χαμένα τετ α τετ τρυπούσε τα αυτιά μου μέσα από τα ακουστικά στην εκπομπή. «Καθίστε λίγο ρε παιδιά… Ματάκι-χορταράκι. Ας περιμένουμε λίγο να τον δούμε και μετά αν δεν κάνει, οκ, μαζί σας» έλεγα…
Ούτε ένας βέβαια από αυτούς που μουρμούριζαν, δε βγήκε, (όπως και στην περίπτωση του Κρέσπο που πριν τον δουν τον «σταύρωσαν» ανάποδα) να πει παρδόν, με το συμπάθιο ρε παιδιά με διέψευσε, όταν έκανε πάρτυ μέσα στο Ντόρτμουντ ή φόρτωνε με 20 γκολ τα αντίπαλα δίχτυα την τελευταία του χρονιά.
Ο Μακ έχει πλέον μέσα στο αίμα του το πιο όμορφο «μικρόβιο» του κόσμου. Και έτσι σε μια εποχή άκρατου επαγγελματισμού αποφάσισε να σκεφτεί βαζοντας και ρομαντισμό στην απόφασή του.
Ο Μακ ήταν εξ’ άλλου αυτός από τον οποίο ξεκίνησε το ξήλωμα του πουλόβερ της σάπιας ΕΠΟ. Από την απόλυτα ΠΑΟΚτσήδικη και αρσενική απόφαση του Ιβάν να μην κατέβει η ομάδα στον δεύτερο ημιτελικό μετά τα αίσχη που έπραξε ανερυθρίαστα ο Μήτσιος. Απόφαση που αν δεν υπήρχε η καρικατούρα των πλέι οφ θα την είχαμε πληρώσει με την απώλεια ενός πρωταθλήματος!
Δε θα ήταν άδικο λοιπόν, ο παίκτης που ήταν η αφορμή για την επανάσταση να έλειπε, όταν ο ΠΑΟΚ θα παίζει με μια άλλη (ελπίζουμε αξιοκρατική και έντιμη) ΕΠΟ σε ένα καθαρό πρωτάθλημα, που όποιος αξίζει θα κερδίσει, όποιος όχι θα χάνει;
Ο Μακ έδειξε όμως τον δρόμο και σε άλλους, για το πώς γίνεται όταν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΑ θέλεις να γυρίσεις. Χωρίς να κουράσεις τον κόσμο και με συνοπτικές διαδικασίες.
Έτσι και με αυτήν του την απόφαση επιστροφής ο Ρόμπερτ, μπήκε σε μια πολύ εκλεκτή κλειστή και ξεχωριστή ομάδα ξένων ποδοσφαιριστών που έβγαλαν στα χρόνια που φόρεσαν τη φανέλα αλλά και μετέπειτα τόσο συναίσθημα για τα τέσσερα γράμματα. Ο Πάμπλο, ο Μούσλι, ο Λίνο και κανα δυό ακόμη… Γι’ αυτό και τους αγαπάμε αλλιώς και ες αεί…
Α, και κάτι που ισχύει σε όλες σχεδόν τις μεταγραφές. Έπαιξαν και στον Ρέι και στον Μακ καθοριστικό ρόλο οι γυναίκες τους. Αν δεν ήθελαν αυτές, δε πα΄να χτυπιόντουσαν οι άντρες. Το ΠΑΟΚτσάκι η… Ρομπέρταινα (κατά το… Γιώργαινα) του Μακ, είχε ετοιμάσει ένα μήνα πριν τη βαλίτσα! «Σερσέ λα φαμ» λένε οι Φρανσουά, «σέρνει και… μεταγραφικό στόχο» λέμε εμείς.
ΥΓ 1: Αυτός ο Περουβιανός Σαμπράνο που έχει φάτσα καταζητούμενου στο Miami Vice που τον ψάχνει χρόνια ο Ντον Τζόνσον για ποτ πουρί εγκλημάτων, είναι αυτό ακριβώς που θα ήθελα για την άμυνα. Ο τύπος, όπως τον είδα, πιστεύω ότι θα έκανε τάκλιν ακόμα και στη μάνα του την ώρα που αυτή, Τρίτη απόγευμα ποτίζει ανέμελη τα λουλούδια της στον κήπο ακούγοντας στα ακουστικά της την αντίστοιχη Περουβιανή Μποφίλιου…
Ο στόπερ δεν μπορεί να είναι «γεια σας, παρακαλώ κύριε αντίπαλε επιθετικέ. Βλέπω ότι έχετε εφορμήσει προς την ημετέρα περιοχή. Πώς θα επιθυμούσατε να με περάσετε; Από αριστερά, μήπως από δεξιά, με κλειστή ντρίμπλα, ή μήπως στο πιο ρομπέ κάτω από τα πόδια; Να βγάλω να κεράσω ένα γλυκό συκαλάκι, ένα υποβρύχιο, ένα αφέψημα;.
Ο κεντρικός αμυντικός, όπως και το αμυντικό χαφ πρέπει να έχει κι έναν… τσογλανισμό. Είδα ό, τι βιντεάκι υπήρχε και δεν υπήρχε στοYou tube με τον Περουβιανό «συμμορίτη» και κόλλησα σε ένα από αυτά: Ένα όπου ο συνήθως ψύχραιμος και πλέον cool τύπος Γιούργκεν Κλοπ «κλαίγεται» γατί σε ματς Ντόρμουντ-Άιντραχτ, ο Κάρλος «το τσακάλι» Σαμπράνο, έπαιξε πολύ σκληρά και ο προσωπικός του αντίπαλος, ο μεγάλος Λεβαντόφσκι ακούμπησε την μπάλα μόνο όταν πέρασε ξυστά από το Χριστουγεννιάτικο δέντρο έξω από τα αποδυτήρια και ακούμπησε μια διακοσμητική μπάλα!
Ο τύπος έχει το ταμπεραμέντο του Λατίνου αλλά συνάμα και την ποδοσφαιρική παιδεία του Γερμανού, αφού πήγε στα 16 του στις ακαδημίες της Σάλκε πριν γράψει 171 συμμετοχές στην Μπούντεσλιγκα. Μακάρι να έρθει αυτή η παλιόφατσα. Κι αν όχι αυτός, ένας Ινσαουράλδε, ένας «Μαρκαντώνης» κι όχι ένας Κουμάλο ή ένας Βιβιάν Ματέους.
ΥΓ2: Βλέποντας τη φανέλα με τη διαγώνια ρίγα του Περού σκέφτηκα, πώς θα ήταν μια δεύτερη ή τρίτη φανέλα μας σε άσπρο με μαύρη πλάγια ρίγα ή μαύρη φανέλα με μια άσπρη ρίγα σαν της Βάσκο Ντα Γκάμα περίπου, αλλά χωρίς καθόλου κοκκινάκι εννοείται…
ΥΓ3: Πόσο πολύ ταιριάζει σε αυτό το φετινό σχήμα και πόσο πολύ τον γουστάρω. Για τον Νάτχο λέω. Αυτόν που βγάζει τις κάθετες πάρε-βάλε με την ίδια ευκολία που η Καρντάσιανς βγάζουν τα ρούχα τους και σέλφι…
