Πολύς λόγος γίνεται γύρω από τα συστήματα στο ποδόσφαιρο και το ποιο είναι το αγαπημένο κάθε προπονητή.
Ασφαλώς και ο σχηματισμός με τον οποίο κατεβαίνει κάθε ομάδα, για να παίξει μπάλα στο γήπεδο, παίζει τον ρόλο του και ίσως αυτός να αποδεικνύεται και καθοριστικός.
Τρανή απόδειξη πέρυσι ο Κόντε, που άλλαξε σύστημα αναγκαστικά, όταν είδε να “τρώει” τις… σφαλιάρες απανωτές και από τη μια στιγμή στην άλλη η Τσέλσι έγινε αγνώριστη προς το καλύτερο, έσφιξε σαν ομάδα, δεν έχανε με τίποτε, άρχισε να κερδίζει συνέχεια και το αποτέλεσμα ήταν να πάρει πανηγυρικά το πρωτάθλημα.
Προφανώς και κάτι παραπάνω ξέρουν οι ειδικοί του αθλήματος όταν ασχολούνται με τα συστήματα και οι αναφορές τους γύρω από αυτά είναι διαρκείς και εκτεταμένες.
Εκείνο όμως που έχει πιο μεγάλη σημασία, είναι ένας προπονητής να βλέπει τι ταιριάζει στο υλικό που κολλάει σ’αυτά που έχει ο ίδιος στο μυαλό και να φτάνει μέχρι την καταστροφή επιμένοντας στις δικές του ιδεοληψίες.
Αυτό που με χαρά διαπιστώνω στον Στανόγιεβιτς, είναι μια άνεση να μετακινηθεί στις απόψεις του και χωρίς δυσκολία να πάει αυτός προς το έμψυχο δυναμικό που βρήκε στην ομάδα.
Όχι μόνο μίλησε δημόσια γι αυτή την ανάγκη της δικής του προσαρμογής αλλά άρχισε κιόλας να το δουλεύει στην πράξη, σε αγώνες και προπονήσεις.
Το βρίσκω έξυπνο από την μεριά του, αφού φανερώνει άνθρωπο κάποιας εμπειρίας, αλλά κυρίως ευέλικτο και όχι πεισματάρη, ξεροκέφαλο και δογματικό.
Μέχρι που θα το φτάσει δεν γνωρίζω ούτε μπορώ να προβλέψω που θα καθίσει η …μπίλια φέτος για τον ΠΑΟΚ, βλέπω όμως ότι ο προπονητής του δεν μένει στον δικό του μικρόκοσμο, ούτε είναι διατεθειμένος να κρατήσει όμηρο των δικών του αντιλήψεων (σωστές ή λάθος δεν έχει σημασία) αλλά αντίθετα σπεύδει έγκαιρα να ανέβει στο άρμα της λογικής.
Προσπαθεί να καταλάβει το υλικό, παλεύει να το αξιοποιήσει και η συνέχεια θα δείξει τι θα καταφέρει.
