Γράφω… συνειδητά με το αίμα να μην έχει κατέβει ακόμα από το κεφάλι. Και δεν ξέρω και πότε θα κατέβει. Δεν εκνευρίζομαι εύκολα από αποτελέσματα ή εμφανίσεις, αλλά απόψε τα χρειάστηκα. Ψυχραιμία με το ένα, ψυχραιμία με το άλλο, φτάνει. Δε γίνεται να παίζουν με τα νεύρα μας κάθε βδομάδα και να το δεχόμαστε έτσι, στωικά. Κι αν τα λάθη της διοίκησης, των στελεχών, των προπονητών και κάθε είδους υπεύθυνου και ανεύθυνου στην ΠΑΕ ΠΑΟΚ έχουν επισημανθεί, και έχουν φυσικά ακόμα επίπτωση σε όσα βλέπουμε εντός των τεσσάρων γραμμών, ήρθε η ώρα να την “ακούσουν” λίγο και οι παίκτες.
Δεν ξέρω ποιον να πρωτοπιάσω απόψε, δεν ξέρω σε ποιον έχω να… σούρω τα περισσότερα, όταν ο ένας φάνηκε να παρασύρει τον άλλον στην αφέλεια, στη νωθρότητα, στην έλλειψη αποφασιστικότητας. Αποφασιστικότητα κύριοι! Πίστη! Ποιον τίτλο θα πάρεις, αν δεν πιστεύεις σε αυτό. Αν δεν πιστεύεις σε μια απλή νίκη. Αν δεν μπαίνεις να καταπιείς κάποιον Απόλλωνα Σμύρνης των δέκα παικτών. Δέκα παικτών που έπαιξαν με ψυχή χίλιων λεόντων, απέναντι σε κάτι επίδοξους πρωταθλητές που δεν μπορούσαν να κερδίσουν μια μονομαχία, δεν μπορούσαν να αλλάξουν μια σωστή πάσα, δεν μπορούσαν να δημιουργήσουν μια ευκαιρία σχεδόν σε ολόκληρο δεύτερο, παίζοντας με παίκτη παραπάνω.
Τόση ποιότητα συνεχίζει να πηγαίνει χαμένη γιατί ο ΠΑΟΚ δεν είναι ομάδα, τη στιγμη που μιλάμε. Δεν ξέρω αν ο Λουτσέσκου την κάνει, ή προλάβει να την κάνει πριν να έχει πετάξει το πουλάκι, αλλά υπό τις παρούσες συνθήκες, η γενική εικόνα που βλέπουμε μέσα στο γήπεδο είναι για λύπηση. Ούτε για γέλια, ούτε για κλάματα.
Αν ήμουν Λέοβατς, μετά την αποψινή εμφάνιση, θα δίπλωνα τη φανέλα μου και θα την κατέθετα στον υπεύθυνο ιματισμού. Να μην την ξαναφορέσω. Ή θα την έδινα στον Αλμπάνη, μαζί με το πορτοφόλι μου. Αν ήμουν Κάνιας, θα ζητούσα αναρρωτική άδεια μπας και ξεκολλήσει το μυαλό μου από τα τόσα λάθη. Αν ήμουν Βαρέλα, θα έδινα πίσω τα χρήματα της μεταγραφής μου και θα επέστρεφα στη Ρουμανία. Αν ήμουν Κρέσπο, θα προσπαθούσα να καταλάβω τι είναι αυτό που φορούσα στο μπράτσο μου και τι σημαίνει. Αν ήμουν Πέλκας, θα κλεινόμουν σπίτι μέχρι να έρθει το επόμενο παιχνίδι. Αν ήμουν Πρίγιοβιτς, θα αναρρωτιόμουν πώς είναι δυνατόν ο Θεός να μου έχει δώσει τέτοιο κορμί και να χάνω προσωπικές μονομαχίες από κάτι απίθανους. Αν ήμουν Μαουρίσιο, θα σκεφτόμουν γιατί να εκτίθεμαι και να παίζω όντας ανέτοιμος.
Και στην τελική… αν ήμουν Ιβάν Σαββίδης, θα έκανα αυτό που τόσα χρόνια δεν ήθελα, δεν πίστευα ή ίσως δε θεωρούσα σωστό. Θα έριχνα πρόστιμα μέχρι να… σβήσει ο ήλιος. Δεν ξέρω αν μόνο έτσι “πονάνε” οι ποδοσφαιριστές του ΠΑΟΚ, αλλά κάποια στιγμή πρέπει να πληρώσουν και αυτοί κάποιο τίμημα. Οι οπαδοί την “πληρώνουν”, οι παράγοντες την “πληρώνουν”, οι προπονητές την “πληρώνουν”, ο Σαββίδης τη… χρυσοπληρώνει χρόνια τώρα. Ας αναλάβουν και αυτοί τις ευθύνες τους. Ξένοι, Έλληνες, Ευρωπαίοι, Λατίνοι, Ινδιάνοι. Δε με νοιάζει. Αρκετά.
