«Είναι δύσκολο να συμβιβαστείτε με την ιδέα ότι ο ΠΑΟΚ θα παίρνει ό,τι δικαιούται, είτε σας αρέσει, είτε όχι». Γράφει ο Κώστας Βασιλόπουλος.
Νιώθω τον πόνο σας, ή τουλάχιστον προσπαθώ. Νιώθω πόσο άβολα αισθάνεστε, αντιλαμβανόμενοι ότι ο ΠΑΟΚ δεν είναι πλέον η ομάδα που την παρηγορούσατε χτυπώντας υποκριτικά την πλάτη, κάθε φορά που στέλνατε… καμικάζι για να την κόψετε το δρόμο.
Μπορώ να καταλάβω, πόσο δύσκολο είναι να διαπιστώνετε ότι τα παιχνίδια που παίζατε επί σειρά ετών σε βάρος του ΠΑΟΚ, δεν μπορείτε να τα επαναλάβετε. Είναι δύσκολο να συμβιβαστείτε με την ιδέα ότι ο ΠΑΟΚ θα παίρνει ότι δικαιούται, είτε σας αρέσει, είτε όχι.
Συνηθίστε το. Για την υγεία σας ενδιαφέρομαι. Μην σκάτε. Τον ΠΑΟΚ που ξέρατε, ΞΕΧΑΣΤΕ ΤΟΝ. Αναφέρομαι σε κάθε είδους νταλαβερτζήδες του ποδοσφαίρου και στα παπαγαλάκια τους. Φανερά ή κρυφά. Ο τροχός γύρισε. Συνηθίστε στην ιδέα ότι δεν μπορείτε να κάνετε το άσπρο, μαύρο.
Το κάνατε με επιτυχία στο παρελθόν και νομίζατε ότι το ίδιο θα γινόταν μια ολόκληρη ζωή. Ουπς. Λάθος. Ο μηχανισμός που είχατε χτίσει για να κερδίζετε με δόλιους τρόπους και να ψεκάζετε τον κόσμο χρησιμοποιώντας τα παπαγαλάκια σας, δεν μπορεί να αποδώσει.
Ο πόνος σας έχει θολώσει το μυαλό. Σας εκθέτει ανεπανόρθωτα η προσπάθεια αμαύρωσης της νίκης του ΠΑΟΚ επί του Ατρόμητου. Δεν μπορείτε να χωνέψετε ότι ο Δικέφαλος πήρε ένα –ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟ πέναλτι- μετά από 8 μήνες. Αυτό είναι το διάστημα που μεσολάβησε από το τελευταίο πέναλτι που κέρδισε ο ΠΑΟΚ στο πρωτάθλημα. Οχτώ ολόκληροι μήνες.
Δεν είδα τα κροκοδείλια δάκρυα σας για τα 5 πέναλτι που κέρδισε ο Ολυμπιακός, ούτε για το πέναλτι – μαϊμού που κέρδισε η ΑΕΚ στο παιχνίδι με τη Λαμία. Δεν είδα δάκρυα για την σιωπηρή προσπάθεια να διασωθεί ο Παναθηναϊκός. Συμμαχήσατε όλοι για το ΠΕΝΤΑΚΑΘΑΡΟ πέναλτι του ΠΑΟΚ με τον Ατρόμητο.
