Το “ξεπέταγμα” ενός ποδοσφαιριστή μετά από μια καλή εμφάνιση, μοιάζει να τα γέρνει όλα υπέρ του, αλλά δεν είναι πάντα έτσι. Η φυσική συνέχεια, λογική και δυστυχώς αναπόφευκτη, είναι το όνομά του να μετατρέπεται σε κεντρικό θέμα συζήτησης μέσα κι έξω την ομάδα. Αυτό, από τη μία είναι ευχάριστο, από την άλλη κρύβει συχνά κινδύνους.
Η συνήθης πρακτική, επίσης λογική και αναπόφευκτη, των μέσων μαζικής ενημέρωσης είναι να αφιερώνουν πολλά κιλά μελάνης στις εφημερίδες, πολύ χώρο στις ιστοσελίδες και πολύ μπλα μπλα στα ραδιόφωνα, για τη συγκεκριμενη περίπτωση, προσπαθώντας να ικανοποιήσουν τη δίψα του κοινού για να μάθει περισσότερα, “ξεκοκκαλίζωντας” το πρόσωπο της ημέρας μέχρι τέλους.
Τελευταία παραδείγματα, αναφορικά με τον ΠΑΟΚ, είναι αυτά του Δημήτρη Λημνιού και του Αλέξανδρου Πασχαλάκη. Οι δυο τους, μετά την εμφάνιση που είχαν στο πρόσφατο παιχνίδι με την Ξάνθη, έχουν γίνει το talk of the town, με άπειρες χρήσιμες και άχρηστες αναλύσεις για την προσφορά και το μέλλον τους στην ομάδα. Γιατί δεν έπαιζαν μέχρι τώρα, δεν πρέπει να βγαίνουν από την ενδεκάδα, πόσο μπορούν να αντέξουν στη διάρκεια, είναι μερικά από τα ερωτήματα, κάτω από τον θαυμασμό που έχουν προκαλέσει εδώ και μερικές μέρες.
Τίποτα από όλα αυτά δεν είναι παράξενο ή σπάνιο στο χώρο του επαγγελματικού ποδοσφαίρου, τίποτα όμως δεν πρέπει και να συγχωρείται στον τρόπο που οφείλει να το διαχειρίζεται η ομάδα του εκάστοτε παίκτη. Το περιβάλλον του συλλόγου είναι αυτό που έχει την ευθύνη να φιλτράρει τα εύσημα, να προσγειώνει, να νουθετεί.
Τα φώτα που έχουν πέσει στους δυο παίκτες του ΠΑΟΚ, δε χρειάζεται να είναι αναγκαστικά τα μικρά, αλλά να είναι τουλάχιστον τα φώτα πορείας. Οι προβολείς άλλωστε τυφλώνουν…
Για επικοινωνία στο…
Facebook: Thodoros Hastas
Ε-mail: [email protected]
