Μπορεί ο ΠΑΟΚ να πέρασε από χίλια κύματα από τον περασμένο Σεπτέμβριο, αλλά με τη συμπλήρωση του πρώτου γύρου βρίσκεται εκεί που πρέπει, στην κορυφή, ή μια ανάσα από την κορυφή αν ο Ολυμπιακός πάρει το τρίποντο με τον ΠΑΣ Γιάννινα. Αν υπάρχουν δυο βασικά πράγματα που άλλαξαν στην πορεία, ήταν η αγωνιστική εικόνα, αλλά κυρίως η πίστη, η αποφασιστικότητα μέσα στο γήπεδο και η ομαδική συγκέντρωση για τον κοινό στόχο. Έχω ξαναγράψει πολλάκις, ότι πιο σημαντικό είναι το δεύτερο, παρά το πρώτο. Με την ποιότητα που υπάρχει στο ρόστερ, αργά ή γρήγορα, κάποια από τα χαρίσματα θα φαίνονταν στο χορτάρι. Το “όλοι για έναν και ένας για όλους” όμως, ενώπιον της πρόκλησης για την κατάκτηση του τίτλου, δε βρίσκεται ούτε επιτυγχάνεται εύκολα.
Απόψε στην Κρήτη, ο Δικέφαλος δεν εντυπωσίασε, δεν πέτυχε πολλά γκολ όπως δικαιούταν βάση των τελικών του προσπαθειών, αλλά πήρε τη νίκη δίνοντας συνέχεια στην ανοδική του πορεία. Για ακόμα μια φορά όμως, αυτό που μου μένει είναι η εικόνα των παικτών, πέραν της αγωνιστικής τους συμπεριφοράς. Το πώς αλληλοεπιδρούσαν μεταξύ τους, πώς επικοινωνούσαν και τελικά πώς πανηγύρισαν το γκολ του Μαλεζά, αλλά και το τρίποντο στο φινάλε.
Η φωτογραφία με 10 παίκτες του ΠΑΟΚ να πέφτουν πάνω στον σκόρερ, να γίνονται ένα κουβάρι, να γελούν και να δίνουν τα χέρια, μου δίνουν, περισσότερο από ο,τιδήποτε άλλο, την πεποίθηση ότι θέλουν και θα κατακτήσουν τον τίτλο. Ομάδα, της οποίας οι ποδοσφαιριστές είναι μια γροθιά και χαίρονται όλοι μαζί, μην τη φοβάσαι. Όταν βλέπεις τους παγκίτες να πανηγυρίζουν με την ίδια ένταση, παίρνεις περισσότερο θάρρος. Αυτό δείχνει πως δεν υπάρχει ζήλια, κανείς δε λειτουργεί ατομικά και κανείς δε σκέφτεται τον εαυτό του. Η ομάδα και ο στόχος. Αυτό μόνο.
Σχετικά με το συγκεκριμένο θέμα, υπάρχουν στιγμές που καταλαβαίνεις, όταν υπάρχει η εξαίρεση. Για παράδειγμα, πριν μια βδομάδα, στο ντέρμπι με τον Παναθηναϊκό, από τα πράγματα που μου έκαναν εντύπωση, ήταν οι αντιδράσεις του Ρόμπερτ Μακ στα γκολ του ΠΑΟΚ. Δεν τα πανηγύριζε με τους υπόλοιπους, χωρίς να σημαίνει αναγκαστικά ότι δε χαιρόταν, δε σήκωνε τα χέρια όταν έμπαινε η μπάλα στα δίχτυα, δεν έδινε συγχαρητήρια στον εκάστοτε σκόρερ. Προφανώς, το γεγονός ότι δεν πέτυχε ο ίδιος κάποιο γκολ, αλλά και η γενικότερη προσφορά του φέτος, τον έκανε να έχει νεύρα, κάτι που φάνηκε και στην αδικαιολόγητη αποβολή του. Κάτι που επίσης έκανε κακό στην ομάδα του, τόσο εκείνη τη στιγμή που την άφηνε με 10 παίκτες, όσο και με την τιμωρία του με τρεις αγωνιστικές. Προφανώς δε θέλω να στιγματίσω τον Σλοβάκο, ίσως έτσι έτυχε εκείνη τη βραδιά. Γίνεται όμως αντιληπτό πόσο ξεχωρίζει ο ένας από τους όλους, όταν δεν εντάσσεται στη συλλογική ανιδιοτελή προσπάθεια.
Η ομάδα του Ράζβαν Λουτσέσκου έχει ακόμα έναν γύρο και όλα είναι στο χέρι της. Αν είναι να το παλέψουν και να κατακτήσουν το πρωτάθλημα ΟΛΟΙ ΜΑΖΙ, τότε θα τα καταφέρουν. Αν πάλι όχι, ας μην το προσπαθήσουν καθόλου…
Για επικοινωνία στο…
Facebook: Thodoros Hastas
Ε-mail: [email protected]
