Πολύ λόγος για την διαιτησία. Ναι, πήρε σε δυο παιχνίδια, δυο υπέρ του σφυρίγματα ο ΠΑΟΚ. Ε, και τι έγινε; Τι θα άλλαζε αν δεν τα έπαιρνε;

Μήπως δεν παίρνει βοήθεια η ΑΕΚ (ίσως και πιο εξόφθαλμη) ακόμη κι ο Ολυμπιακός (που έχασε και ξέχασε εκείνα τα μπερεκέτια που τον πήγαιναν… τρένο) αλλά εγώ είμαι ΠΑΟΚ και κάτι τέτοια με χαλάνε.

Δεν τα θέλω τα ψεύτικα, είναι ξένα στη φύση μου, είμαι ΠΑΟΚ βρε αδελφέ και έμαθα αλλιώς, πως να το κάνουμε.

Αλλά όσο άβολα κι αν νιώθω -ευτυχώς είναι λίγες οι φορές και μακάρι να εκλείψουν- δεν μπορώ να μην πάω παραπέρα και να δω όλα τα περαιτέρω καλά και όμορφα που αρχίζουν να συμβαίνουν στην ομάδα μας.

Αφού παραμερίσω, έστω αγκομαχώντας, το «παθητικό» κάπνισμα που υφίσταμαι, παίρνω βαθιά ανάσα και κοιτάζω την ομάδα στα… μάτια.

Το συγκρότημα Λουτσέσκου που λέτε, έχει αρχίσει να με συγκινεί, έχει πάψει έστω να με αφήνει απαθή.

Αποκτά ταυτότητα, βρίσκει σίγουρα… πατήματα, παίρνει θάρρος από τα αποτελέσματα, σταθεροποιείται στις υψηλές πτήσεις και μαθαίνει από διαχείριση κορυφής.

Παίρνει βαθμούς, σοβαρεύεται γενικά, περιορίζει τα λάθη και αφήνει στην άκρη τα παιδιαρίσματα που χρόνια τον ταλαιπωρούσαν και τον κρατούσαν στην αφάνεια, κάπου μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας.

Τώρα πια μιλάμε για τον ΠΑΟΚ που δεν χορταίνεις να βλέπεις και σύντομα να κυνηγάς για να τον χαρείς.

Την ίδια ώρα στον Πειραιά προπονούνται στις φωνές που σύντομα θα γίνουν κραυγές, τα κλάματα θα γίνουν ξεφωνητά, τα «ντου» θα φέρουν τις πέτρες και τα καδρόνια κι ένας Θεός ξέρει τι θα ακολουθήσει.

Είδες τι κάνει ένα χαλάκι που σου τραβάνε από τα πόδια σου! Κι ακόμη χειρότερα αν αυτό είναι… μαγικό.

Όσο για την ΑΕΚ, μην την υποτιμάτε, αρκεί να θυμηθείτε τον βίο και την πολιτεία Μελισσανίδη από τα παλιά.

Οπότε να ετοιμάζεστε για άλλα και πάντως μεγάλα κόλπα. Με τη διαφορά σε σχέση με παλιά ότι, στην Τούμπα ξέρουν τι να περιμένουν και πως να το αντιμετωπίσουν.