Ο Κώστας Βασιλόπουλος γράφει για τους φιλάθλους του ΠΑΟΚ που η επιλογή τους έγινε με καθαρά συναισθηματικά κριτήρια και πώς αποτελεί για εκείνους τίτλο τιμής.
Διαβάζω πολλά, ακούω πολλά με ενημερώνουν γενικότερα για το τι συμβαίνει δεξιά κι αριστερά. Ειλικρινά γελάω με την γενική συστράτευση εις βάρος του Δικεφάλου. Διασκεδάζω διαπιστώνοντας πόσο τρέμουν στην ιδέα και μόνο να κατακτήσει ο Δικέφαλος ένα πρωτάθλημα, που ενδεχομένως θα αποτελέσει την απαρχή της κυριαρχίας του στο ελληνικό ποδόσφαιρο.
Παράλληλα χαίρομαι που μαθαίνουν οι νέες γενιές (φίλων και αντιπάλων) ότι, αποτελεί τίτλο τιμής για κάποιον να είναι φίλαθλος του ΠΑΟΚ. Να είναι ΠΑΟΚτσής. Κυριολεκτικά τίτλος τιμής. Ακόμα περισσότερο για όσους ζούνε στη Νότια Ελλάδα. Μακριά δηλαδή από την φυσική έδρα του ΠΑΟΚ.
Με στέλνουν μηνύματα, μου τηλεφωνούν για να εκφράσουν τον εκνευρισμό τους σε σχέση με όσα συμβαίνουν το τελευταίο διάστημα. Δηλώνουν αηδιασμένοι για τις συμμαχίες που καταγράφονται με μοναδικό στόχο να στερήσουν από τον ΠΑΟΚ ένα τίτλο που με κόπο ιδρώτα προσπαθεί να κατακτήσει μέσα στα γήπεδα.
Όλοι αυτοί, δεν επέλεξαν να υποστηρίξουν τον ΠΑΟΚ για τον αριθμό των τροπαίων που έχει κατακτήσει. Δεν έγιναν ΠΑΟΚ για να κομπάζουν στην παρέα τους για τις επιτυχίες της ομάδας τους. Η επιλογή τους έχει καθαρά συναισθητικά κίνητρα. Κάτι τους μάγεψε σε μικρή ηλικία (αν δεν κόλλησαν το «μικρόβιο» από τον πατέρα τους ή άλλο συγγενή τους) και επέλεξαν να υποστηρίξουν μια ομάδα που στην τροπαιοθήκη της έχει 7 όλα κι όλα τρόπαια. Δυο πρωταθλήματα και 5 Κύπελλα.
Κι όμως, πίσω από μια τόσο μικρή συγκομιδή τροπαίων, υπάρχει ένας ολόκληρος κόσμος που δηλώνει ΠΑΟΚ κόντρα σε κάθε λογική. Χωρίς επιτυχίες και μετά από δεκάδες αποτυχημένες απόπειρες κατάκτησης τροπαίων, ο αριθμός τους αυξάνεται. Γίνεται; Κι όμως γίνεται.
