Ως γνωστόν, η ημιμάθεια είναι χειρότερη από την αμάθεια, και με βάση αυτό δε θα μπορούσα να εκφράσω εμπεριστατωμένη άποψη για τον βολεϊκό ΠΑΟΚ. Μερικές φορές όμως, το συναίσθημα αποδεικνύεται ανώτερο και πολύ πιο έντονο από οποιαδήποτε γνώση ή εξειδίκευση του αντικειμένου. Δε χρειάζεται να γνωρίζεις τους ακριβείς όρους του παιχνιδιού ή τη διαφορά μεταξύ ακραίου και διαγώνιου, για να νιώσεις μέρος όλου αυτού που γίνεται σε αυτό το μικρό γήπεδο με παίκτες που δεν έχουν καμιά σωματική επαφή μεταξύ τους. Ο Δικέφαλος τα τελευταία χρόνια γέννησε συναισθήματα και όχι γνώση, γέννησε λάτρεις του αθλήματος και λάτρεις του βολεϊκού τμήματος του συλλόγου.
Έτσι, τεχνικές αναλύσεις από μένα δεν μπορούν γίνουν. Αυτά που ξέρω είναι όσα ξέρει και η πλειοψηφία των φιλάθλων του ΠΑΟΚ, η οποία όμως “αγκάλιασε” με πρωτοφανή τρόπο αυτή την ομάδα και έδειξε μεγάλο ενδιαφέρον για όλα όσα έκανε την περασμένη τριετία. Αν υπάρχει κάτι χαρακτηριστικό που έμεινε με τη δική μου επαφή με το άθλημα, είναι ότι αδυνατώ να παρακολουθήσω ολόκληρο ένα ματς του Δικεφάλου λόγω άγχους! Μέχρι πρότινος, πίστευα ότι το μπάσκετ είναι το πιο στρεσογόνο σπορ, μέχρι που… μπλέξαμε με το βόλεϊ. Λίγο ζάπινγκ, λίγο κλειστά μάτια, για να τη βγάλουμε καθαρή…
Ας είναι όμως. Και το άγχος και η ημιμάθεια και όλα τα υπόλοιπα. Ο βολεϊκός ΠΑΟΚ, σχεδόν από το μηδέν, κατάφερε, όχι μόνο να φτάσει τρία συνεχόμενα πρωταθλήματα και δυο κύπελλα, αλλά να προσθέσει τόσα κιλά στη φανέλα του, που ελάχιστες ομάδες του Δικεφάλου σε κάθε σπορ κατάφεραν. Ακόμα και στη φετινή σειρά των τελικών με τον ανώτερο Ολυμπιακό, είχα μέσα μου την πίστη ότι μπορούν να τα καταφέρουν, να ανατρέψουν καταστάσεις. Κι ας μην έγινε πραγματικότητα κάτι τέτοιο. Ένιωσα την καρδιά του πρωταθλητή, παρά το γεγονός ότι δεν πήρε καμιά νίκη σε τρία παιχνίδια. Η αύρα ήταν εκεί, παρά το φτωχότερο ρόστερ σε σχέση με άλλες χρονιές, παρά τα λάθη που προφανώς έγιναν και φέτος, αλλά και τις περασμένες επιτυχημένες σεζόν.
Λάθη έγιναν, τσακωμοί υπήρξαν, παίκτες και προπονητές ήρθαν κι έφυγαν (άλλοι σωστά και άλλοι λανθασμένα), παραλείψεις υπήρχαν πολλές. Ο κόσμος όμως διέκρινε τη φλόγα που είχε (και έχει) αυτή η ομάδα και τη βοήθησε να φτάσει στις μεγάλες επιτυχίες. Το κατάλαβα από την απήχηση που είχαν οι μεταγραφές, τα live των αγώνων στο INPAOK, το ενδιαφέρον για ο,τιδήποτε αφορά στην ομάδα. Το βόλεϊ έγινε με διαφορά το δεύτερο άθλημα του ΠΑΟΚτσή και όχι άδικα.
Όχι λοιπόν δάκρυα για αυτόν τον ΠΑΟΚ. Μόνο σεβασμός και περηφάνια. Του χρόνου πάλι θα είναι εδώ για να μας γεμίσει άγχος, νίκες και επιτυχίες…
Για επικοινωνία στο…
Facebook: Thodoros Hastas
Ε-mail: [email protected]
