Το ποδόσφαιρο. Η Αγία μπάλα μας. Χωρίς μεν και αλλά. Χωρίς ενστάσεις, δικαιολογίες, διαμαρτυρίες, σκιές. Δεν υπήρχε η δικαιολογία της Αθήνας, η κατάρα του ΟΑΚΑ, η διαιτητική καχυποψία, δεν υπήρχε τίποτα, δεν μπορεί να υπάρξει τίποτα. Ήταν μόνο ποδόσφαιρο στα καλύτερα του
Ήταν μία μάχη 11 ατάιστων σκυλιών απέναντι σε έναν, στον Μπάρκα. Μοιραία, κάποτε θα λύγιζε. Ιπποτικά ο Δημήτρης Μελισσανίδης παραδέχθηκε αυτό που είδαν όλοι, πως το κύπελλο πήγε στον καλύτερο. Η καλύτερη ομάδα, στρίμωξε από το πρώτο λεπτό τον αντίπαλο στα σχοινιά και τον γέμισε μώλωπες πριν δώσει τα δύο χτυπήματα για το νοκ-άουτ.
Το πιο ηδονικό σενάριο για ότι αντιπροσωπεύει ο ΠΑΟΚ. Όλη η ρητορική του στο χορτάρι μέσα σε 90 λεπτά. Μία επίδειξη ποδοσφαιρικής ανωτερότητας απέναντι σε έναν αντίπαλο έκπληκτο, άδειο, χορτάτο.
Το κύπελλο αυτό είναι του Ιβάν. Όχι, δεν είναι ούτε γκάνγκστερ, ούτε εγκληματίας, ούτε δολοφόνος. Ίσως να έγινε λίγο περισσότερο (πετσί) ΠΑΟΚ από ότι επιβάλλει ο θεσμικός του ρόλος, μα αν είναι έγκλημα αυτό, ας το πληρώσει κι αυτό, όπως κάνει πάντα.
Το κύπελλο αυτό είναι του Αντρέ. Όχι δεν γύρισε για τα τελευταία ένσημα, ούτε για να κοροϊδέψει, ούτε για να τα φάει από τον Ιβάν. Γύρισε για το γούστο του, την τρέλα του, την κ…α του. Γύρισε για να σηκώσει πρώτος κάτι με την ομάδα της καρδιάς του, αυτή που τον έκανε αυτό που είναι σήμερα, με αναγνωρισιμότητα, φήμη, χρήματα. Κάποιοι τον ειρωνεύτηκαν με το Tinaftore, όμως ο Αντρέ το μόνο που ήθελε ήταν να παίξει. Να διεκδικήσει ως το τέλος την πιθανότητα του να κερδίσει τον πρώτο του τίτλου με τα ασπρόμαυρα. Αυτός ήρθε με τον πιο ηδονικό τρόπο. Με δικό του γκολ. Όνειρο.
Το κύπελλο αυτό είναι του Ράζβαν. Πήρε μία καμένη ομάδα, με εργομετρικά στα κόκκινα μετά από μία θλιβερή προετοιμασία και αναγκάστηκε να την στήσει από την αρχή με τις μεταγραφές την 31η Αυγούστου. Ήξερε ότι ήταν σταμπαρισμένος στον κόσμο, που δεν τον γούσταρε μία. Κράτησε την ομάδα, την σφυρηλάτησε, την έκανε μπετόν. Έφτιαξε τον πιο ελκυστικό / κυριαρχικό ΠΑΟΚ όλων των εποχών και την διατήρησε ενωμένο, με στοχοπροσήλωση όταν τα ατέλειωτα δικαστήρια έκαναν τα νεύρα των παικτών κρόσσια.
Το κύπελλο αυτό είναι του Φάνη. Που με την τρέλα του, μες την παλαβομάρα του έκανε 504 χιλιόμετρα με ένα σκουτεράκι και μία πελώρια σημαία του ΠΑΟΚ να δίνει αέρα στα πανιά του. Η προσωποποίηση της λύσσας για την κούπα, της απόλυτης παράνοιας για τα ασπρόμαυρα χρώματα.
Το κύπελλο αυτό είναι του Νάσου. Είμαι σίγουρος ότι από εκεί ψηλά στον σύνδεσμο ΠΑΟΚ παραδείσου θα χαμογελά αν και η ψυχούλα του δεν θα ηρεμήσει μέχρι να αποδοθεί δικαιοσύνη.
Το κύπελλο αυτό είναι για τα παιδιά που έφυγαν στα Τέμπη, για τον Παναγιώτη Κατσούρη, για αυτούς που έδωσαν όλο τους το «είναι» τους για αυτά τα τέσσερα γράμματα.
