Νόμιζα ότι η ομορφότερη ποδοσφαιρική φωτογραφία που είχα δει ποτέ μου ήταν εκείνη του Νέτο Γκουερίνο να πανηγυρίζει στα κάγκελα της Τούμπας. Μετά από εκείνο το ιστορικό γκολ απέναντι στην ΑΕΚ.
Η μόνη που μπορούσε να την συναγωνιστεί ήταν εκείνη με την άλωση της Πόλης και τον Ζλάταν να ανεμίζει με περηφάνια την ασπρόμαυρη φανέλα πάνω στο σημαιάκι του κόρνερ. Βρέθηκε όμως κάτι καλύτερο…
Εκείνο το κλικ με τον Νέτο πάνω στα κάγκελα είχε πάνω του κάτι το μαγικό, το ανεπανάληπτο. Στα πρόσωπα πίσω του διακρίνεις την έκσταση, την αγαλλίαση, την υπέρβαση. Βλέπεις πρόσωπα ζαρωμένα από την κακουχία, από την προσμονή, από την καρτερία. Βλέπεις φάτσες που περίμεναν μια ζωή αυτό το γκολ, φάτσες λυτρωμένες. Ναι, αφού έζησα αυτό το πρωταθληματικό γκολ η ψυχή μου μπορεί να ηρεμήσει.
Μία φωτογραφία που κουβαλά μέσα της τόνους μαγκιάς κι ένα αίσθημα παραβατικότητας συνάμα.
Ο μαλλιάς, ο «τεντιμπόυς» με το 11 που βάζει ένα απαγορευμένο (για το κατεστημένο) γκολ και το πανηγυρίζει αντιεξουσιαστικά στα κάγκελα και ο χωροφύλακας με το πηλήκιο, ο οποίος τρέχει πανικόβλητος με τα χέρια απλωμένα να τον «συλλάβει» (ή μήπως να πανηγυρίσει;), να τον επαναφέρει στην τάξη, να του σβήσει την χαρά.
Για χρόνια πολλά (μέχρι να γεννηθούν τα παιδιά μου) το wallpaper στον υπολογιστή μου ήταν εκείνη η ανυπέρβλητη εικόνα με τον Ζλάταν Μουσλίμοβιτς να κυματίζει αγέρωχα στον αέρα της Πόλης την ασπρόμαυρη φανέλα με τον Δικέφαλο στο στήθος, με κοντάρι το ξεριζωμένο σημαιάκι του κόρνερ .
Μία φωτογραφία που κουβαλά μέσα της τόνους μαγκιάς κι ένα αίσθημα παραβατικότητας συνάμα
Μία έκρηξη αδρεναλίνης με τις φλέβες στον λαιμό του Βόσνιου να κοντεύουν να εκραγούν, τον Πάμπλο να σφίγγει τις γροθιές και να τρίζει τα δόντια και το καλό παιδί Λίνο να ικετεύει τους αφιονισμένους Τούρκους να μην πετάνε άλλα αντικείμενα.
Πίστευα ότι ο φωτογραφικός φακός δεν θα μπορούσε να απαθανατίσει πιο αντιπροσωπευτικές στιγμές από αυτές. Αν μου ζητούσαν να περιγράψω τον ΠΑΟΚ, νομίζω ότι θα έδειχνα μόνο αυτές τις δύο φωτογραφίες. Μάλλον θα τους έδειχνα και μία τρίτη.
Τώρα που γνωριστήκαμε καλά, θα σας εξομολογηθώ ότι δεν υπάρχει σχεδόν τίποτα που να μπορεί να με εκνευρίσει. Οι παλμοί μου είναι σχεδόν πάντα εκνευριστικά χαμηλοί, σταθεροί. Αυτή τη φορά όμως ταυτίστηκα με τον Αντελίνο Βιεϊρίνια.
Το ήξερα πριν μπει. Φώναξα με όση δύναμη είχα, να φύγουν όλοι από την μπάλα και να αφήσουν την εκτέλεση στον Αντρέ. Είχα δει το όνειρο, φώναξα γκολ πριν φύγει η μπάλα από το πόδι του. Τον πανηγυρισμό του Πορτογάλου τον είδα αρκετές ώρες μετά. Πάνω-κάτω κάναμε τα ίδια.
Μόνο που ο αρχηγός του ΠΑΟΚ μέσα στην χασούρα του, στην έξαρση και στην αμπαλαέα του έδωσε την πιο συμβολική κλοτσιά στο κατεστημένο. Για να βγάλει από μέσα του όλη την ένταση που του προκάλεσε το γκολ έριξε την πιο γερή κλοτσιά που θα μπορούσε πάνω στην πρώτη διαφημιστική ταμπέλα που βρήκε μπροστά του. Την έσπασε, την διέλυσε, το πόδι του καρφώθηκε μέσα, θα μπορούσε να πάθει χοντρή ζημιά, εδώ με μία σελίδα κόβεις το δάχτυλο σου και δακρύζεις από τον πόνο.
Όλα τα σώψυχα ετών, δεκαετιών του Παοκτσή σε μία κλοτσιά που έμοιαζε με ενεργειακή βόμβα. Όλοι οι τελικοί στην Αθήνα, όλα τα φαλτσοσφυρίγματα δεκαετιών, όλες οι αδικίες, όλες οι ταλαιπωρίες, όλα τα βάσανα, όλη η καρτερία σε αυτή την κλοτσιά. Σαν το αναποδογύρισμα του τραπεζιού, αυτού που είναι έτοιμος για να χορέψει την ζεϊμπεκιά της ζωής του για να φτάσει στην κορύφωση, μια ανάσα από τον Θεό.
Μία φωτογραφία που κουβαλά μέσα της τόνους μαγκιάς κι ένα αίσθημα παραβατικότητας συνάμα, αφού η ταμπέλα έγραφε με μεγάλα γράμματα «Τελικός Κυπέλλου»…
