Ήταν σαν μια αυτοεκπληρούμενη προφητεία. Σαν μία αόρατη υπόσχεση στο αγύριστο ποντιακό του κεφάλι: «Μια μέρα θα επιστρέψω στα χώματα των προγόνων μου. Στις ρίζες του πατέρα μου. Εκεί που ξεκίνησαν όλα».
Ναι, αλλά η Ελλάδα παραήταν μικρή για τον Ζένια ή καλύτερα για τον Ευγένιο, όπως βαφτίστηκε σε κάποια κολυμβήθρα της Μελιτόπολης. Πάνε κοντά τρία χρόνια από την στιγμή που το αγύριστο ποντιακό κεφάλι του Ιβάν Σαββίδη οραματίστηκε το τεμέτερον παιδί με τα ασπρόμαυρα χρώματα και τον Δικέφαλο στο στήθος. Μόνο που τότε, κάτι τέτοιο έμοιαζε με άπιαστο όνειρο.
Ο Χατσερίδης ήταν ο βασικός κεντρικός αμυντικός της Εθνικής Ουκρανίας στο Euro, ένα δίμετρο θεριό ανήμερο. Μία σημαία της Ντινάμο Κιέβου, που ξεχώριζε σαν φάρος στο γήπεδο. Ο ΠΑΟΚ δεν είχε καν ακόμα την κατάλληλη υποδομή για να τον μπορεί να τον υποδεχθεί.
Το φλερτ έμοιαζε με εκείνους τους πλατωνικούς έρωτες που παραείναι ρομαντικοί για να μπορέσουν να ενωθούν εις σάρκα μίαν. Το ποντιακό πείσμα όμως δεν πρέπει ποτέ να το υποτιμάς.
Ο Γιώργος Σαββίδης τον αποκάλεσε πρόσφατα «αλάνι» και «παλαλό». Μόνο ένας παλαλός θα άφηνε την σιγουριά, την βόλεψη, τα έτοιμα του Κιέβου για να φύγει για πρώτη φορά από την χώρα που μεγάλωσε και να έρθει στην Ελλάδα, την ρίζα την προαιώνια κι απ’ την αρχή να χτίσει το γεφύρι.
Είναι το ίδιο ανεξήγητο τραγούδι των Σειρήνων που ξελόγιασε τον Αντελίνο Βιεϊρίνια και τον έκανε να τα παρατήσει όλα για να γυρίσει στο σπίτι του, η ίδια αόρατη δύναμη που μαγεύει και αποπλανεί όλους τους παίκτες του ΠΑΟΚ, άλλα κι όλους αυτούς που από τα ξένα ονειρεύονται τον μισεμό στην Τούμπα.
Μόνο που τώρα, μετά από πολύ κόπο κι αγώνα, ο ΠΑΟΚ εν άστρον φωτεινόν, όπως οι Πόντιοι τραγουδούν με καημό για τις χαμένες τους πατρίδες.
Τον Αύγουστο του 2012, όταν ο ασπρόμαυρος πλανήτης υποδέχθηκε τον Ιβάν Σαββίδη, την τριάδα των στόπερ αποτελούσαν οι αλήστου μνήμης Μπονγκανί Κουμάλο και Ματέους Βιβιάν, μαζί με τον τίμιο Γιώργο Κατσικά.
Σήμερα, στον «Κινγκ-Κονγκ» Φερνάντο Βαρέλα και τον πασπαρτού Χοσέ-Άνχελ Κρέσπο έρχεται να προστεθεί ο κορυφαίος στόπερ της τελευταίας δεκαετίας στο ουκρανικό ποδόσφαιρο, ο Ευγένιος Χατσερίδης. Στα 31 του, χωρίς τραυματισμούς, χωρίς φθορά, με γεμάτες χρονιές σε ομάδα που είχε ψωμοτύρι τους ομίλους του Champions αλλά και του Europa League, με μία άσβεστη φλόγα να τιμήσει τα χώματα των προγόνων του. Το λες και αναβάθμιση.
Είναι μία θέση δύσκολη που έκαψε κόσμο και κοσμάκη. Κανείς δεν μπορεί να προδιαγράψει ένα ευτυχές μέλλον.
Ο Ρικάρντο Κόστα και ο Κάρλος Σαμπράνο που κατέφτασαν με πολύ πιο λαμπερές συστατικές επιστολές απέτυχαν ηχηρά ο καθένας για τους δικούς του αγωνιστικούς και εξωαγωνιστικούς λόγους. Ο Γκόραν Σίλντενφελντ και ο Τσάκο Ινσαουράλδε, μολονότι αγαπήθηκαν από τον κόσμο, αποχαιρέτισαν νωρίς. Είναι μία θέση που γέννησε τίμιους εργάτες (Μιγκέλ Βίτορ), ποδοσφαιρικούς «απατεώνες» (Ινίγκο Λόπεθ) και αποδιοπομπαίους (Γιώργος Τζαβέλλας).
Μόνο που αυτή τη φορά ο ΠΑΟΚ δεν περιμένει έναν από μηχανής Θεό να βάλει τάξη στο χάος. Δεν περιμένει έναν παίκτη για να οχυρώσει γύρω του το κάστρο. Έχει μία έτοιμη, στρωμένη ομάδα που περιμένει από τον Ευγένιο να κάνει απλά αυτό που ξέρει, δίχως να υπερβάλλει, δίχως να προσποιηθεί κάτι που δεν είναι. Να υψώσει το ανάστημα του και να ελέγξει την εναέρια κυκλοφορία, να απλώνει αυτά τα τεράστια… κανιά του και να μην επιτρέπει να περνάει τίποτα, να κρύψει το φως στους αντιπάλους του. Αυτά που κάνει καλά εδώ και χρόνια δηλαδή.
Τώρα αν ρίξει και έναν… κότσαρι πάνω σε κανένα γλέντι τίτλου, ακόμα καλύτερα…
ΑΜΥΝΑ ΜΕ ΔΥΟ «ΣΚΙΑΧΤΡΑ»
Δεν είναι η επιτομή του σύγχρονου ποδοσφαίρου που απαιτεί από τους στόπερ να συνεισφέρουν στο build-up και να φτιάξουν παιχνίδι από πίσω. Δεν μπορεί να το κάνει εύκολα αυτό, δεν το ‘χει, δεν θα το μάθει στα… γεράματα.
Τόσα χρόνια στην Ντινάμο Κιέβου, όλοι οι προπονητές τον χρησιμοποιούσαν σε σύστημα με δίδυμους πύργους, άλλοτε με τον Κροάτη Βίντα, με τον Αυστριακό Ντράγκοβιτς, με τον Ούγγρο Κάνταρ. Επομένως εκ πρώτης όψεως δεν μοιάζει να προκύπτει πρόβλημα χημείας με τον Φερνάντο Βαρέλα και το δίδυμο με τα δύο «σκιάχτρα» που λογικά θα σκέφτεται ο Ραζβάν Λουτσέσκου.
Μοιάζει καλύτερος με την άμυνα χαμηλά και σε πίεση (συνθήκη που θα βρει ο ΠΑΟΚ στα ευρωπαϊκά κυρίως παιχνίδια), δεν είναι σφαίρα στην έκρηξη (αυτό θα έλειπε με μπόι κοντά στα δύο μέτρα), όμως τόσα χρόνια στο Κίεβο που η Ντινάμο έπαιζε σχεδόν σε όλα τα παιχνίδια με την άμυνα της κοντά στην σέντρα, έμαθε να προσέχει τα νώτα του και να ελέγχει το positioning.
Μαζί του, ο ΠΑΟΚ ισχυροποιείται αφάνταστα στα στημένα, προσθέτει ειδικό βάρος, ύψος, όγκο, πείρα, παίρνει έναν επαγγελματία… blocker που όπως και στο βόλεϊ είναι τα τελευταία βιολιά από πλευράς δόξας, μα τα πιο κομβικά όργανα σε μία ορχήστρα…
