Ταξιδεύοντας για τη Μόσχα ο Κώστας Βασιλόπουλος γράφει για έναν ΠΑΟΚ που αντρειεύει και ωριμάζει και που σε γεμίζει αυτοπεποίθηση ότι μπορεί να τα καταφέρει και μέσα στην έδρα της Σπαρτάκ Μόσχας.
Θεωρώ ιδιαίτερα εντυπωσιακό το γεγονός πως ο ΠΑΟΚ, έπαψε να είναι η ομάδα των ονείρων μας και να γίνεται σταδιακά ο μεγάλος ΠΑΟΚ της καθημερινότητας μας. Κάθε μέρα που περνάει μπαίνει στην ζωή μας κάτι πολύ μεγάλο, κάτι σπουδαίο, κάτι μοναδικό, κάτι που αποδεικνύει αβίαστα ότι μπορεί και να σε τρελάνει.
Μοιάζει ικανή για όλα αυτή η ποδοσφαιρική παρέα που δημιούργησε ο Ράζβαν Λουτσέσκου, με τους παικταράδες που την πλαισιώνουν, έτοιμη να σε απογειώσει. Για το κλίμα στο εσωτερικό της και το δέσιμο που βγάζει, δεν το συζητάμε γιατί αυτό είναι κάτι που ξεχειλίζει και που απλόχερα ξεδιπλώνεται μπροστά μας, σε κάθε εμφάνιση του Δικεφάλου.
Ίσως αυτό το παρείστικο ύφος που έχει αποκτήσει ο ΠΑΟΚ να είναι και από τα πιο σημαντικά όπλα. Αυτή η σχέση μεταξύ τους, αυτό το οικογενειακό πνεύμα που προβάλει και κυριαρχεί. Άσε πια την ποιότητα που περισσεύει και εξασφαλίζει την σιγουριά πως όποιος κι αν λείπει, όποιος κι αν παίζει, το ίδιο είναι.
Είναι εντυπωσιακό που η ομάδα έφθασε στο σημείο να απορροφά όποιες απουσίες και κραδασμούς. Ποιος να το έλεγε ότι δεν θα μας έλειπε ούτε αυτός ο Βιεϊρίνια κι ότι όποιος νέος μπαίνει μπορεί και να σε… παλαβώσει, γιατί αυτό κινδυνεύουμε να πάθουμε από κάτι Ουάρντα κι από αυτούς που ακολουθούν (Ζαμπά, Ακπόμ, Λάμπρου) και όσους ακολουθήσουν.
Είναι πολύ μεγάλα τα επιτεύγματα του σημερινού ΠΑΟΚ, είναι δείγματα ότι αντρειεύει, ωριμάζει και κοντεύει στις απαιτήσεις. Δεν πρόκειται για φωτοβολίδα, αλλά για μια στερεή κατασκευή, ικανή να σταθεί με άνεση μπροστά σε κάθε αντίπαλο, έτοιμη να τον αντιμετωπίσει με αξιώσεις και να διεκδικήσει με πίστη αλλά και με θράσος ότι του αναλογεί.
