Στο ραδιοφωνικό σταθμό Arena φιλοξενήθηκε ο πρώην διεθνής διαιτητής και τέως μέλος της ΚΕΔ, Σπύρος Παπαδάκος και αναφέρθηκε εκτενώς στην κατάσταση της ελληνικής διαιτησίας, με το φόβο, το άγχος και την ανασφάλεια να κυριαρχούν.
Αναλυτικά δήλωσε:
«Λείπει η ψυχολογία από τους διαιτητές, είναι φοβισμένοι. Διέκρινα στα ως τώρα ματς ένα φόβο στις αποφάσεις τους, ακόμα και σε έμπειρους ρέφερι. Δίνουν την εντύπωση ότι παίζουν πρώτη φορά και αυτό με προβληματίζει. Ο βοηθός Αλεξέας είναι έμπειρος, εφτά χρόνια διεθνής, είναι θέμα ψυχολογίας. Οι διαιτητές παίζουν φοβισμένα, υπό το βάρος του κοψίματός τους. Αισθάνονται ανασφάλεια.
Ο ορισμός ξένων διαιτητών τους αφαίρεσε σημαντικό κομμάτι σε προσωπικότητα και κύρος. Ίσως υπάρχει και εκπαιδευτική έλλειψη. Τα βλέπω και εγώ. Δεν μπορώ να σκεφτώ και δεν πιστεύω κάτι άλλο. Μόνη λογική εξήγηση είναι η έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό τους, έχουν άγχος και ανασφάλεια. Όταν το μυαλό σου δεν είναι καθαρό, από στρες και πίεση, οδηγείσαι σε λάθη. Δεν διανοούμαι κάτι άλλο, ξαφνικά δεν ξέχασαν τους κανονισμούς, να σηκώνουν σημαιάκι ή να σφυρίζουν. Ο πειθαρχικός έλεγχος είναι ο καθρέφτης του διαιτητή, μαρτυρά ότι δεν έχουν καλή ψυχολογία. Βγάζουν απλόχερα κίτρινες, για φάσεις που δεν τις επισύρουν, ενώ αντίστροφα δεν δίνονται πολλές φορές όταν πρέπει. Μια στιγμιαία αδράνεια φέρνει το λάθος. Βλέπω υπερβολικό άγχος και σε φτασμένους διαιτητές.
Πρέπει οι Έλληνες ρέφερι να κάνουν συζήτηση με τον εαυτό τους, ειδικά οι έμπειροι. Να είναι στον πίνακα μόνο για να κερδίζουν χρήματα; Δεν είναι μικρό το μεροκάματο. Να δουν τι θέλουν από τη διαιτησία, αν εφαρμόζουν οτι βλέπουν και ότι συναισθάνονται. Αλλιώς να αποσυρθούν με αξιοπρέπεια. Όταν σφύριζα εγώ, έγραψα οτι ήταν υπερβολικά τα χρήματα, υπήρχε κίνδυνος εξάρτησης από το μεροκάματο. Ο κ. Κομίνης λέτε οτι διέλυσε πέρυσι το πρωτάθλημα και παίζει φέτος στο Αγρίνιο, Παναιτωλικός-Ατρόμητος, δεν παραπέμπεται ενώ λέτε οτι πρέπει και ορίζεται ξανά. Αυτοί που ορίζουν, επειδή διατέλεσα στην ΚΕΔ, πήγα καλά στο πρωτάθλημα Β Εθνικής, πρέπει να είναι… μάνατζερ! Ο προπονητής της ομάδας. Να ξέρει ποιον θα βάλει σε κάθε ματς, σε κάποια με ιδιαιτερότητες να είναι συγκεκριμένοι. Όλοι οι παίκτες δεν κάνουν για όλα τα ματς, το ίδιο και οι διαιτητές.
Η άγνοια οδηγεί σε αρκετά λάθη. Όχι γιατί κρατήσανε τον Κομίνη στον πίνακα,α δεν είμαι… διαιτητοφάγος. Θέλω τον Κομίνη που ήταν, με την τεράστια προσωπικότητα. Με προβληματίζει στην ελληνική διαιτησία, που πέρασαν… ιερά τέρατα και εξαιρώ εμένα, να είναι αποστασιοποιημένα. Δείτε ονόματα της τελευταίας 20ετίας. Από την παλιά φουρνιά έμειναν 1-2 διαιτητές και αυτοί απαξιωμένοι, για τη βιτρίνα στους πίνακες, ή τους παρατηρητές. Οι διαιτητές φοβούνται ή με παροχή εγγυήσεων και τεράστιας εμπιστοσύνης, πχ για δυο χρόνια θα χρησιμοποιήσω όπου σε κρίνω, σου λύνει τα χέρια, δεν έχεις την αγωνία ότι είναι τελευταίο σου ματς.
Το επόμενο είναι το ποιοι αποτελούν τον πίνακα. Η ανανέωση ενός πίνακα είναι 30 ως 50% ετησίως, άρα δεν μπορεί να έχει εμπειρία ο πίνακας. Πρώτο είναι ο φόβος, δεύτερο είναι οτι το 80% των ρέφερι δεν έχουν 7 ή 8 χρόνια θητείας. Κάθε χρόνο φεύγει το 40-50%. Επανδρωνόμαστε με άπειρους ανθρώπους, δεν κάνει καλό ούτε στους ίδιος. Τρέμουν τα πόδια τους, κάνουν λάθη. “Καις” τον ίδιο και το ποδόσφαιρο. Ήμουν 10 χρόνια διεθνής, 12 χρόνια στην Α´ Εθνική, 6 στη Β´ και 6 στη Γ´. Έχουμε υψηλό μορφωτικό επίπεδο των διαιτητών, αλλά αυτό δε φτάνει».
