Μπορώ να κατανοήσω την επιθυμία όλων για νίκη του ΠΑΟΚ επί του Άρη, στην επιστροφή του μετά από 5 χρόνια στα μεγάλα σαλόνια, όπως και την όποια απογοήτευση για το 1-1 αλλά και την εμφάνιση της ομάδας απόψε στην Τούμπα. Επειδή όμως το συγκεκριμένο ματς κυπέλλου δεν είχε σχεδόν καμιά βαθμολογική σημασία, κι επειδή ο Δικέφαλος οφείλει να κοιτάει την ουσία των πραγμάτων, η ισοπαλία δεν είναι κάτι που πρέπει να απασχολεί. Αντίθετα, η αποψινή αναμέτρηση ήταν ιδανική για την εξαγωγή πολύ σημαντικών συμπερασμάτων, ήταν ίσως το πιο χρήσιμο ματς της μέχρι τώρα σεζόν, από αυτή την άποψη.
Ο Ράζβαν Λουτσέσκου προτίμησε -ορθώς- να κάνει ένα εκτεταμένο rotation, ξεκινώντας με 8-9 θεωρητικά αναπληρωματικούς του παίκτες. Παίκτες που δεν έπαιξαν ποτέ ξανά μαζί στην ενδεκάδα, και οι οποίοι ενδεχομένως δε θα ξαναπαίξουν μαζί πριν το επόμενο ματς του θεσμού. Το πρώτο λοιπόν, εκ των προτέρων γνωστό, συμπέρασμα είναι ότι πολλοί καινούριοι παίκτες μαζί είναι σχεδόν αδύνατο να βρουν χημεία μέσα σε ένα 90λεπτο. Αυτό φυσικά δεν αποτελεί την αναντίρητη δικαιολογία για να εξηγηθεί η κάκιστη ομαδική και ατομική εικόνα του ΠΑΟΚ και των παικτών του, κι ας δήλωσε ο Ρουμάνος ότι είναι ευχαριστημένος.
Ο Δικέφαλος παρουσιάστηκε αργός και ανόρεκτος, χωρίς συνοχή στις γραμμές του, χωρίς καμιά συγκέντρωση στο παιχνίδι του, με πολλά λάθη. Φοβισμένος, με ταλαιπωρημένη ανάπτυξη παιχνιδιού, κακή κυκλοφορία της μπάλας και με ελάχιστες συνεργασίες. Δεν μπορεί όλα αυτά να οφείλονται σε μια ανομοιογένεια του βασικού σχήματος. Δεν είναι και ξένοι μεταξύ τους ρε αδερφέ…
Η κουβέντα λοιπόν πάει αναγκαστικά στις ρεζέρβες του ΠΑΟΚ, ειδικά πλέον και όχι όλους μαζί σε έναν κουβά. Και τα συμπεράσματα δεν είναι καθόλου ευχάριστα. Ο πρώτος που πέταξε παραδειγματικά στα σκουπίδια την ευκαιρία που του δόθηκε είναι ο Στέλιος Κίτσιου. Το μοναδικό back-up του Μάτος έπαιξε απόψε σα να ήθελε να φωνάξει στον Λουτσέσκου να μην τον εμπιστευτεί ξανά. Ήρθε και η ανόητη αποβολή του και έδεσε το γλυκό. Σίγουρα είναι άδικο να κρίνεσαι από ένα ματς, αλλά δυστυχώς αποτελεί πραγματικότητα. Στις μεγάλες απογοητεύσεις της βραδιάς συγκαταλέγονται και τα δυο ακριβότερα αποκτήματα του καλοκαιριού. Ο Χατσερίδης ήταν αγνώριστος για ένα 45λεπτο, πραγματικά δεν πίστευα τις αλλοπρόσαλες επιλογές που έβλεπα από αυτόν. Μετά το τέλος, αποκαλύφθηκε ότι είχε ζαλάδες και για αυτό αντικαταστάθηκε. Είναι μια κάποια δικαιολογία. Δικαιολογίες υπάρχουν και για τον Βέρνμπλουμ, αλλά επίσης η εικόνα του δεν ήταν αισιόδοξη. Ο άξονας του ΠΑΟΚ παραμένει ορφανός από ποιότητα, δυναμισμό και ουσία, όσο αυτός δε βελτιώνεται.
Για να μη μένουμε μόνο σε μερικά πρόσωπα, μέτρια ήταν η παρουσία και του Σάχοφ, και του Τόσκα, και του Ελ Καντουρί και του Καρέλη. Ο Ρέι δε χρειάστηκε, ενώ ακόμα και οι λεγόμενοι βασικοί Μάτος και Πέλκας κινήθηκαν στα ίδια πλαίσια. Οι λεγόμενες “χρυσές” ρεζέρβες του ΠΑΟΚ δεν έδειξαν και τόσο “χρυσές”, τουλάχιστον σε αυτήν την περίπτωση. Έμεινε ένας Μπίσεσβαρ να παίρνει την μπάλα σε κάθε σημείο του γηπέδου για να φτιάξει παιχνίδι. Δε γίνεται έτσι…
Οι επόμενες κρίσεις, και πιο ασφαλείς φυσικά, θα γίνουν όταν κάποιος από αυτούς μπει στον δεμένο βασικό κορμό του Λουτσέσκου. Εκεί δεν υπάρχουν δικαιολογίες…
