Ο ΠΑΟΚ έκλεισε με τον καλύτερο τρόπο το μαζεμένο και βαρύ πρόγραμμα που είχε από τα τέλη Ιουλίου μέχρι τις αρχές Οκτωβρίου. Σα να ήθελε να βάλει το κερασάκι στην τούρτα του πρώτου κομματιού της σεζόν, το οποίο ήταν τόσο απαιτητικό και καθοριστικό, όσο θα υπολόγιζε κανείς να είναι το φινάλε. Ο Δικέφαλος έφτασε μια ανάσα από το Champions League, έβγαλε αλώβητος το πρόγραμμα του πρωταθλήματος με δυο ντέρμπι και τρία ματς εκτός έδρας, και πλέον έκανε το πιο αποφασιστικό βήμα για την πρόκρισή του από τον όμιλο του Europa League.
Για να γίνει το τελευταίο χρειαζόταν έστω μια ισοπαλία, ακόμα καλύτερα μια απλή νίκη επί της Μπάτε Μπορίσοφ. Αυτό όμως που πέτυχε στη Λευκορωσία ήταν απόλυτα επιβλητικό, μια επίδειξη δύναμης εκτός αλλά και εντός συνόρων, για κάποιους που είχαν ακόμα τις επιφυλάξεις τους. Όχι απέναντι σε κάποια ομάδα της σειράς, αλλά στους πρωταθλητές Λευκορωσίας με τη μεγάλη ευρωπαϊκή εμπειρία και το σημαντικό σερί νικών πριν από το ματς με τον ΠΑΟΚ. Απλά, οι γηπεδούχοι, όπως φαντάζομαι και ο ΠΑΟΚ, δεν υπολόγιζαν στο απίθανο ξεκίνημα, το 0-3 στο 17′, αλλά και στον εξωπραγματικό απόψε Λέο Ζαμπά.
Μπορεί η ομάδα του Ράζβαν Λουτσέσκου να πήρε με τεράστια νίκη σε εύρος και σε σημασία, αλλά τα φώτα (θέλουν δε θέλουν…) πέφτουν αποκλειστικά στον Βραζιλιάνο. Το να πετύχεις, σε ηλικία 20 ετών, δυο γκολ και δυο ασίστ σε εκτός έδρας ευρωπαϊκή αναμέτρηση, είναι αδύνατον να περάσει απαρατήρητο. Έβγαλε μάτια και αυτό θα το καρπωθεί ο ΠΑΟΚ, είτε στο εγγύς είτε στο απώτερο μέλλον. Προς το παρόν πάντως, κέρδισε έναν ποδοσφαιριστή που μπορεί να του δώσει σπουδαίες λύσεις σε μια θέση, που μπορεί να έχει πολλούς, αλλά στην ουσία είναι λίγοι: αυτή του εξτρέμ.
Δεν έγινε υπερπαίκτης, ούτε τέτοια εμφάνιση μπορεί να την κάνει κάθε μέρα, ούτε ακόμα έχει καλά το μυαλό στο κεφάλι του. Ο Ζαμπά ήθελε και θέλει διαχείριση, έτσι ώστε να παίξει καθοριστικό ρόλο σε αυτόν τον ΠΑΟΚ. Για όσο τελοσπάντων θα φοράει ακόμα τη φανέλα του…
